Το κοινοβούλιο της χώρας υπό κομμουνιστική κυβέρνηση συμπεριέλαβε σχετικό μέτρο στις διατάξεις νόμου για την επικαιροποίηση του νομικού πλαισίου του συστήματος δημόσιας και δωρεάν υγείας για όλους.

«Το δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν αξιοπρεπή θάνατο αναγνωρίζεται σε αποφάσεις για το τέλος της ζωής που μπορεί να περιλαμβάνουν τον περιορισμό της θεραπευτικής αγωγής, της συνεχούς ή παρηγορητικής θεραπείας, ή διαδικασίες που τερματίζουν τη ζωή», σύμφωνα με το κείμενο.

Η ευθανασία και η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, που συναντούν την απόλυτη αντίθεση των περισσότερων θρησκειών, προκαλούν έντονες αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο. Γενικά οι πρακτικές αυτές είναι νόμιμες σε ελάχιστες χώρες. Σε άλλες αντίθετα εξισώνεται με φόνο.

Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Κούβας δεν έχει σχολιάσει την απόφαση αυτή ως τώρα.

Στο Ινστιτούτο Ογκολογίας και Ραδιοβιολογίας της νήσου, το σημαντικότερο καρκινολογικό κέντρο της Κούβας, ο Δρ. Αλμπέρτο Ρόκε, με μεταπτυχιακό στη βιοδεοντολογία, εξήρε την απόφαση του κοινοβουλίου, επισημαίνοντας πως δημιουργεί το «νομικό πλαίσιο για ευθανασία σε όλες τις μορφές της», συμπεριλαμβανομένης «της ενεργής ευθανασίας, ή υποβοηθούμενης αυτοκτονίας».

Δεν υπήρξε ιδιαίτερη κάλυψη από τα κρατικά ΜΜΕ. Δεν έγινε πρακτικά δημόσιος διάλογος. Ο Δρ. Ρόκε ωστόσο αναμένει πως αυτό θα αλλάξει όταν θα συγκεκριμενοποιηθούν οι κανόνες.

Έξω από το καρκινολογικό ινστιτούτο, η 47χρονη νοσηλεύτρια Σουάιμα Λόπες, που πάσχει από καρκίνο, δήλωσε πως θα τασσόταν υπέρ της ευθανασίας αν δεν υπήρχε περίπτωση αποκατάστασης της υγείας, στη δική της περίπτωση και αυτές άλλων ασθενών.

Φυσικά «οι οικογένειες θέλουν οι αγαπημένοι τους να μείνουν στη ζωή όσο περισσότερο γίνεται, ως την ύστατη στιγμή, αλλά πρέπει κανείς να παίρνει υπόψη πόσο υποφέρουν», εξήγησε η κυρία Λόπες.

«Αν μπορούμε να έχουμε αξιοπρεπή θάνατο» όταν «φθάσουμε στη στιγμή που δεν μπορεί να γίνει τίποτα πλέον» τότε «αφήστε με να πεθάνω ειρηνικά», πρόσθεσε.

Η Ελβετία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ισπανία, η Γερμανία, η Νέα Ζηλανδία και κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ επιτρέπουν επίσης την ευθανασία. Σε ορισμένες από αυτές τις χώρες, επιτρέπεται επίσης η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, σε περιπτώσεις που οι ασθενείς υποφέρουν πολύ, ακόμη κι αν δεν έχουν ασθένεια τελικού σταδίου.

Η ευθανασία διχάζει την Ευρώπη – Τι ισχύει και σε ποιες χώρες

Η πρώτη υποβοηθούμενη αυτοκτονία από το Εθνικό Σύστημα Υγείας πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία σε μια 55χρονη γυναίκα από την Τεργέστη που έπασχε από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας και ήθελε πλέον να σταματήσει να ταλαιπωρείται.

«Σήμερα είμαι ελεύθερη. Θα ήταν πραγματικό μαρτύριο να μην έχω την ελευθερία να επιλέξω. Αγάπησα τη ζωή και τους αγαπημένους μου με όλο μου το είναι και με την ίδια ένταση άντεξα σε ένα σώμα που δεν είναι πλέον δικό μου», ανέφερε στο τελευταίο μήνυμά της η 55χρονη.

Οπως έκανε γνωστή η οργάνωση «Λούκα Κοσιόνι», η παροχή της ουσίας που προκάλεσε το θάνατο δόθηκε από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ιταλίας, ωστόσο η ένεση έγινε από την ίδια την ασθενή.

Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία και η εθελοντική ευθανασία αποτελούν ζητήματα που διχάζουν την Ευρώπη, παρότι ολοένα και περισσότερες χώρες υιοθετούν νόμους που διευκολύνουν του ασθενείς με σοβαρά ζητήματα υγείας. Φέτος το καλοκαίρι νομοθετήθηκε στη Γαλλία η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, έπειτα από τα συμπεράσματα ειδικής επιτροπής που συστάθηκε.

Τον περασμένο Μάιο το Κοινοβούλιο της Πορτογαλίας ψήφισε νόμο που αποποινικοποιεί την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ένα ζήτημα που διχάζει βαθιά την καθολική χώρα. Πριν από 21 χρόνια, η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε τον υποβοηθούμενο θάνατο και αυτοκτονία, ενώ φέτος έδωσε το «πράσινο φως» για ανηλίκους κάτω των 12 ετών. Τον Φεβρουάριο του 2020, το δικαστήριο απεφάνθη ότι «το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην προσωπικότητα εμπεριέχει και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης στο θάνατο».

Οι υποστηρικτές και οι πολέμιοι της ευθανασίας εκφράζουν τις απόψεις τους με πολύ σθεναρό τρόπο στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου, συχνά χρησιμοποιώντας παραδείγματα συγκεκριμένων περιπτώσεων ή νομοθετικών πρακτικών, τα οποία αναζωπυρώνουν το διάλογο κατά καιρούς.

Οι τρεις ιατρικοί τρόποι  θανάτου

 Εθελοντική ευθανασία: Αφορά ανθρώπους που είναι στο τελικό στάδιο της ασθένειάς τους και δεν υπάρχει θεραπεία. Ο ασθενής πρέπει να έχει διανοητική ικανότητα για να πάρει μια τέτοια απόφαση. Επιτρέπεται σε Ελβετία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Καναδά και σε Πολιτείες των ΗΠΑ -Ορεγκον, Ουάσιγκτον και Καλιφόρνια.

Ακούσια ευθανασία: Είναι η πράξη του σκόπιμου τερματισμού μιας ζωής για την ανακούφιση από τον πόνο και γίνεται με πρωτοβουλία τρίτου προσώπου και ο ασθενής δεν έχει δυνατότητα να αντιδράσει. Πραγματοποιείται μέσω ενέσιμου διαλύματος ή χαπιού για να τερματιστεί αμέσως η ζωή ενός ατόμου. Μια πράξη παράνομη που διώκεται, γιατί θεωρείται έγκλημα.

Υποβοηθούμενη αυτοκτονία: Ο ασθενής ζητάει από τον γιατρό τον τερματισμό της ζωής του. Είτε με χορήγηση ειδικής ουσίας είτε με την παύση χορήγησης φαρμάκων και θεραπείας που θα επιταχύνουν το θάνατό του. Αυτός ο ιατρικός τρόπος επιτρέπεται σε Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Γαλλία και Ισπανία, ενώ υπάρχουν έντονες συζητήσεις σε άλλες χώρες της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της Πορτογαλίας.