Ηταν το 2016. Η γιαγιά της πέθανε έναν χρόνο μετά, η μητέρα της το 2022. Η Ζακλίν διατηρεί τους λογαριασμούς που άνοιξε στα σόσιαλ μίντια για να μοιραστεί την καθημερινότητα με τη Λιν, στιγμές απόγνωσης, ελπίδας, χαμόγελα και λυγμούς, πρακτικές συμβουλές, στατιστικές και επιστημονικές έρευνες.

Στο TikTok απέκτησε 650.000 ακολούθους. Επαιρνε δύναμη από σχόλια για τη φροντίδα που παρείχε στη μητέρα της. Δέχθηκε και επικρίσεις ότι την εκθέτει στη δημοσιότητα χωρίς τη συγκατάθεσή της.

Η Φραντσέσκα Φαλτσανάρο, καθηγήτρια Γεροντολογίας, υπερασπίζεται τους carefluencers, όπως αποκαλεί τους φροντιστές που γίνονται influencers (επηρεάζουν την κοινή γνώμη).

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν γνώση και αγωνίες και να βρουν στήριξη, εξηγεί.  Το 2020, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, στις ΗΠΑ υπήρχαν 53 εκατομμύρια άνεργοι φροντιστές.

Είναι πολύ δύσκολο για έναν φροντιστή να ισορροπήσει μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής και να είναι νυχθημερόν δίπλα στον γονιό ή παππού που τον έχει ανάγκη.

Ο Γιοσιμάρ Ρέγιες είναι 35 ετών, ποιητής και φροντιστής της γιαγιάς του, Μαρντόνια Γκαλεάνα, ετών 89. Ζουν στο Σαν Χοσέ.

Ωρες ώρες νιώθει εξαντλημένος ταχυδακτυλουργός, καθώς προσπαθεί να κάνει βήματα στη σταδιοδρομία του και παράλληλα είναι ο «προσωπικός ενδυματολόγος» της Μαρντόνια, ο νοσοκόμος της που φροντίζει να μην ξεχνά να παίρνει τα φάρμακά της, ο συνοδός της σε ιατρικά ραντεβού και στις βόλτες με τον σκύλο στη γειτονιά.

Ανέλαβε το ρόλο με το ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19. Εκτοτε, το ντουέτο έχει γίνει γκράφιτι σε τοίχο της συνοικίας τους, στο πλαίσιο καμπάνιας ευαισθητοποίησης για τον ιό, πίνακας που εκτίθεται στο μουσείο της πόλης και έχει αποκτήσει 21.000 διαδικτυακούς φίλους στο Instagram.

«Είναι χαρά μου να στηρίζω την αμπουέλα (γιαγιά) μου. Εκείνη με μεγάλωσε και μαζί ήρθαμε στις ΗΠΑ από το Μεξικό πριν από 30 χρόνια», λέει ο Ρέγιες στην εφημερίδα «New York Times».

Η «αμπουέλα» του πετάει από τη χαρά της όταν λαμβάνει κάρτες και λουλούδια από τους διαδικτυακούς φίλους της ή όταν κοριτσάκια την αναγνωρίζουν στο δρόμο.

Οι δυο ζεστές κουβέντες και τα χαμόγελα από αγνώστους ήταν κάποιες στιγμές σανίδα σωτηρίας, όμως δεν αρκούν, λέει η Ζακλίν. Το κράτος πρέπει να στηρίξει τους φροντιστές, που παλεύουν να μην καταρρεύσουν όσο προσφέρουν αμισθί συνολικά πάνω από 50 δισεκατομμύρια ώρες εργασίας για να ζουν με αξιοπρέπεια μέχρι τέλους οι αγαπημένοι τους.