της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Ο Μπάιντεν έχει “απεκδυθεί” τον εξισορροπισμό που μέχρι πρόσφατα δημιουργούσε προβλήματα σε κάθε επίπεδο σε ένα Κράτος και εννοώ αυτό του Ισραήλ. Όπως ανέφερε την Τετάρτη σε δημόσια τοποθέτησή του ο Αμερικανός πρόεδρος: “Δεν είναι δυνατόν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να εξισώνει ένα Κράτος με έναν τρομοκράτη”.

Και κάθε άλλο παρά η τοποθέτηση αυτή τού Αμερικανού προέδρου θα πρέπει να εκληφθεί υπό το πρίσμα ότι οι ΗΠΑ είναι ένα από τα κράτη της Διεθνούς Κοινότητας που δεν αναγνωρίζουν τις δικαιοδοσίες του ΔΠΔ. Αλλά είναι μία τοποθέτηση που κάθε λογικός άνθρωπος την εκφράζει.

Εάν οι ΗΠΑ ευθύς εξαρχής στέκονταν στο πραγματικό γεγονός της 7ης Οκτωβρίου που μία τρομοκρατική οργάνωση χτύπησε ένα Κράτος, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο συγκεκριμένος πόλεμος όχι μόνο θα έφερε άλλα χαρακτηριστικά, αλλά η ισλαμική τρομοκρατία θα ήταν το ζήτημα αυτό που θα ενεργοποιούσε όλες τις δυτικές κοινωνίες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως Θεσμός δυστυχώς βρίσκεται εδώ και καιρό σε μηχανική υποστήριξη. Με την ακροδεξιά να βρίσκεται στα ανώτερα επίπεδα των κοινωνιών της, κλείνοντας το μάτι μαζί με τις αριστερές της δυνάμεις στο ρωσισμό του Πούτιν…

Συμφέρει τη δεδομένη στιγμή την ΕΕ με τον ισλαμισμό (κι όχι μουσουλμανισμό, το τονίζω) που έχει εισχωρήσει στα πολιτειακά της περιβάλλοντα, ο τρόπος που κινούνται κάποια κράτη -μέλη της, να φέρνουν στο προσκήνιο ζητήματα αυτονομιστικά ομάδων που διαβιούν στο εσωτερικό των χωρών της; Τι σημαίνει αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους τη δεδομένη χρονική στιγμή, όταν το κυριότερο ζήτημα που πρέπει πρωταρχικά να επιλυθεί στη Μέση Ανατολή, ώστε η ίδια η ΕΕ να μην έχει θέματα, είναι ένα και μοναδικό και αφορά την Ισλαμική Τρομοκρατία. Που εάν θεωρούμε ότι πρόβλημα έχει μόνο το Ισραήλ, πλανώμαστε πλάνην οικτράν!

Τα κράτη που έχουν το κυριότερο πρόβλημα με την Ισλαμική Τρομοκρατία είναι οι ίδιες οι αραβικές χώρες. Τη δεδομένη στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει για την επιβίωσή της να σκεφτεί και να αναλογιστεί, ότι στο μόνο ζήτημα που πρέπει να ενσκήψει, είναι η ριζική καταπολέμηση της Ισλαμικής Τρομοκρατίας. Δεν έχει άλλα περιθώρια, γιατί πολύ απλά έβαλε παρωπίδες την 7η Οκτωβρίου.

Δεν μπορεί να καταπολεμηθεί το βασικό πρόβλημα, όταν στην διεθνή πολιτική σκηνή μπαίνει εμβόλιμα ένα πολιτικό ζήτημα, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να λυθεί, αφού στο Παλαιστινιακό υφίστανται ζητήματα πρώτα και κύρια εθνολογικής βάσης. Το Παλαιστινιακό Ζήτημα φαινομενικά και μόνο είναι θέμα που απασχολεί τους Ισραηλινούς και τους κατοίκους ενός ιστορικού γεωγραφικού χώρου, ανέκαθεν πολυπολιτισμικής σύνθεσης και κουλτούρας.

Το Παλαιστινιακό Ζήτημα είναι καθαρά εθνολογικό Ζήτημα των ίδιων των Αράβων, καθώς επειδή δεν υφίσταται Έθνος Παλαιστινίων, ως εκ τούτου υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στις αραβικές χώρες για το ποια θα κατισχύσει ανάμεσα στους Παλαιστίνιους, σε κάθε επίπεδο.

Εν ολίγοις το ερώτημα που τίθεται είναι: πώς ένας λαός να αποτελέσει εθνικό σύνολο όταν δεν φέρει ουσιαστικά χαρακτηριστικά που να διαμορφώνουν μία ενιαία εθνική ταυτότητα, δηλαδή να εμπνέονται από ένα κοινό, εθνικό αφήγημα; Το μόνο αφήγημα που συνδέει αυτούς τους ανθρώπους που κατοικούν στην Ραμάλα και κυρίως στη Γάζα είναι: Θάνατος στους Εβραίους, καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ. Δηλαδή ένα παρόμοιο αφήγημα στη βάση του οποίου οι Νεότουρκοι και ο Κεμάλ έφτιαξαν την Τουρκία, δηλαδή την επιβεβλημένη εθνοκάθαρση των χριστιανών και κυρίως των Ελλήνων από τη Μικρασιατική Γη και τη Γη του Πόντου.

Για να μην πούμε ότι το βασικό στοιχείο ενός Κράτους, εκτός από τον λαό που τον κατοικεί, είναι και το έδαφος. Πώς κινούνται ευρωπαϊκές χώρες, έστω και σε συμβολικό επίπεδο να αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό Κράτος, όταν δεν υφίσταται οριοθετημένο έδαφος; Όποιος σοβαρός σχεδιασμός και ιδίως από το 1918-1939, αλλά και μεταγενέστερα γινόταν για οριοθέτηση εδάφους, στην πραγματικότητα τορπιλιζόταν από τους ίδιους τους Άραβες, καθώς όπως προαναφέραμε έχουν ζωτικής σημασίας συμφέροντα σε αυτό που ονομάζουμε έλεγχος των Παλαιστινίων.

Οπότε, το μόνο που κατορθώνουν τη δεδομένη στιγμή, αναγνωρίζοντας Παλαιστινιακό Κράτος (!), Ισπανία, Ιρλανδία και Νορβηγία (και καλά η Νορβηγία γνωρίζουμε ότι το κάνει για να επιφέρει καίριο πλήγμα στον Θεσμό της ΕΕ) είναι να υπονομεύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους ίδιους τους λαούς της και η κυριότερη υπονόμευση γίνεται από τα δύο πρώτα κράτη που υπάγονται στο θεσμικό οικοδόμημά της.

Από εκεί και ύστερα, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μετά από σχετικό αίτημα που κατέθεσε η Νότιος Αφρική πριν δύο μήνες, και εξετάζοντας τον φάκελο αυτόν που αφορούσε αποκλειστικά την επιχείρηση των Ισραηλινών στη Ράφα, έβγαλε μία απόφαση που στην πραγματικότητα αφήνει περιθώρια επέμβασης του Κράτους στο Ισραήλ (καθώς εκ των πραγμάτων και οι μεγαλύτεροι αντισημίτες δεν μπορούν να κλείσουν τα μάτια στο δικαίωμα ενός Κράτους να αμυνθεί για να προστατεύσει τους πολίτες του), αρκεί να υφίσταται η εγγύηση ότι οι κάτοικοι -που σημειωτέον χρησιμοποιούνται ως ασπίδες από την ίδια την Χαμάς που δεν τους αφήνει να μετακινηθούν για να σωθούν, παρά τις εκκλήσεις των Ισραηλινών – δεν θα “προσβληθούν” περισσότερο…

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο Μπάιντεν με τον Σίσι αμέσως μετά την απόφαση του ΔΔΧ, οι δύο πρόεδροι συμφώνησαν στο να συνεχιστεί η απρόσκοπτη μεταφορά αγαθών μέσω των ήδη υπαρχόντων διαύλων που ποτέ δεν έκλεισαν, και ουσιαστικά συμφωνώντας ότι το πέρασμα που υφίσταται ανάμεσα σε Αίγυπτο και Ράφα, για να ξανανοίξει, θα πρέπει να βρεθεί μία χρυσή τομή που για αυτό θα συμφωνούν τόσο η Αίγυπτος όσο και το Ισραήλ…

Έτσι, την προσεχή εβδομάδα, Αμερικανοί και Ισραηλινοί αξιωματούχοι θα μεταβούν στο Κάιρο, ώστε οι εκπρόσωποι των τριών κρατών κρατών να αποφασίσουν τις περαιτέρω κινήσεις τους. Είναι πασιφανές, ότι όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές έχουν ένα και μόνο εχθρό, που ακούει στο όνομα Χαμάς.

Από εκεί και ύστερα, ο ΟΗΕ και οι ΗΠΑ οφείλουν να εγγυηθούν για την οποιαδήποτε επέμβαση, για την οποιαδήποτε κατάσταση που δημιουργείται για πάρα πολλούς λόγους και κυρίως επειδή ενώ οποιοδήποτε Κράτος της Διεθνούς Κοινότητας μπορεί να προσφύγει στη Διεθνή Δικαιοσύνη και να κατηγορήσει το Ισραήλ, αντίθετα το Ισραήλ έχει δεμένα τα χέρια του, καθώς τη δεδομένη στιγμή βάλλεται από μία τρομοκρατική οργάνωση και δεν μπορεί να προσφύγει εναντίον της σε κανένα διεθνές όργανο (!)… Οπότε φαντάζεστε την παράνοια…

Τη δεδομένη στιγμή με το πρόσχημα των Παλαιστινίων προστατεύεται στην πραγματικότητα και η Χαμάς… ενώ ένα Κράτος, όπως εν προκειμένω το Ισραήλ, δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά του!!!! Δυστυχώς, όπως αναφέραμε παραπάνω, η ΕΕ “έχει χάσει την μπάλα”, όπως βλέπουμε να πράττουν μέσω των ενεργειών τους συγκεκριμένα Κράτη της, που δυστυχώς διακυβεύουν το αξιακό της οικοδόμημα. Κι αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση “έχει χάσει την μπάλα”, οφείλουν τα Κράτη μεμονωμένα να δώσουν βήμα στο Ισραήλ, όπως θα πράξει το αμερικανικό Κογκρέσο.

Επιβάλλεται η Ελληνική Κυβέρνηση μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να δώσει βήμα στο Ισραήλ, να δώσει βήμα στο Νετανιάχου. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε ένα Κράτος που βάλλεται από την ισλαμική τρομοκρατία. Ο ελληνικός λαός οφείλει για την Ιστορία του, τον Πολιτισμό του, τις Αρχές και τις Αξίες του να ακούσει το Ισραήλ, να ακούσει τον πρωθυπουργό του Ισραήλ μέσα στον ιερό χώρο της Δημοκρατίας, την Ελληνική Βουλή. Εδώ δώσαμε ως Κράτος βήμα στην Ουκρανία που μαζί με τη Ρωσία τόσες και τόσες δεκαετίες φέρονται απαράδεκτα στις εθνικές μας μειονότητες που κατοικούν στα συγκεκριμένα, πρώην ιστορικά μας εδάφη. Και δεν θα δώσουμε βήμα σε ένα Κράτος, σύμβολο πατριωτισμού;  Ο Νετανιάχου επιβάλλεται να στείλει μήνυμα στον ελληνικό λαό και στα Έθνη της Ευρώπης μέσα από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στο Κράτος του Ισραήλ!

1. Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).