Είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου είχε «παγώσει» τους κοινοτικούς στη βελγική πρωτεύουσα, όπου ναι μεν γνώριζαν από την περίοδο των ευρωεκλογών ότι το ακροδεξιό μέτωπο της Λεπέν ήταν μπροστά, αλλά ελάχιστοι ανέμεναν τόσο άνετη επικράτηση.

Οι φόβοι ήταν δικαιολογημένοι γιατί σε αντίθεση με την προηγούμενη μεγάλη κρίση χρέους της περασμένης δεκαετίας, όπου οι «αδύναμοι κρίκοι» ήταν μικρές οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, στην περίπτωση της Γαλλίας μιλάμε για άλλα μεγέθη. Κανένας δεν είναι σε θέση να διασώσει μια χώρα με χρέος που ξεπερνά τα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ, το ψηλότερο στην Ε.Ε.

Το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος της Λεπέν πέρα από το τεράστιο κόστος της τάξης των 100 δισ. ευρώ ετησίως,  περιελάμβανε μέτρα που ήταν εντελώς ανεφάρμοστα, αφού τα περισσότερα ήταν ασύμβατα με την κοινοτική νομοθεσία.

Επίσης πολιτικά μια επικράτηση της Λεπέν θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για την Ευρώπη, δίνοντας μεγάλα ώθηση σε όλα τα ακροδεξιά και λαϊκίστικα κόμματα. Αυτό όχι μόνο αποφεύχθηκε αλλά στην περίπτωση της Γαλλίας όπου η Ακροδεξιά είχε σχεδόν αγκαλιάσει την εξουσία, το αποτέλεσμα της Κυριακής κατέδειξε ότι είναι δυνατή η επικράτηση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου, αρκεί να υπάρξει κινητοποίηση των πολιτών και ανάδειξη της σοβαρότητας της κατάστασης.

Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, ωστόσο η κάλπη δεν έδωσε ορατή λύση και θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες για να ξεπεραστούν τα πολύ μεγάλα εμπόδια που υπάρχουν.

Τα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου που αρχίζει από την παραδοσιακή δεξιά των γκολικών και φτάνει μέχρι την Αριστερά, μπορεί να συνεργάστηκαν επιτυχώς στην κάλπη προκειμένου να εμποδιστεί η άνοδος της Λεπέν στην εξουσία,  αλλά από εκεί και πέρα τα χωρίζει χάος, σε σχέση με την ιδεολογία και τα προγράμματά τους.

Για παράδειγμα, το Αριστερό Μέτωπο που κέρδισε τις εκλογές χωρίς να έχει όμως κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποτελείται από ένα συνονθύλευμα κομμάτων που ξεκινούν από την Σοσιαλοδημοκρατία και φτάνουν μέχρι την Ακρα Αριστερά του Ζαν-Λουκ Μελανσόν. Η συμμαχία είναι ευκαιριακή και αυτό θα φανεί το επόμενο διάστημα, όταν θα επιχειρήσουν να εξειδικεύσουν τις πολιτικές τους. Και της Αριστεράς το πρόγραμμα είναι εντελώς ασύμβατο με τις υποχρεώσεις της Γαλλίας στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Συνεπώς, το έργο του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν μόνο εύκολο δεν θα είναι, αφού η χώρα κινδυνεύει με μια μεγάλη περίοδο ακυβερνησίας. Και, μάλιστα, σε μια περίοδο που η Γαλλία έχει ανάγκη μιας ισχυρής κυβέρνησης, προκειμένου να τιθασεύσει τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα. Το ίδιο ισχύει και για την Ε.Ε. γιατί με τη Γαλλία σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση δεν μπορεί να λειτουργήσει ο γαλλογερμανικός άξονας, αφού ο Μακρόν δεν θα είναι σε θέση να προωθήσει αποφάσεις που δεν θα μπορούν στη συνέχεια να εγκριθούν από το γαλλικό Κοινοβούλιο.