Γράφει ο Δρ Αθανάσιος Ε. Δρούγος

Ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόφασή του να αναγνωρίσει τις αυτοαποκαλούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες», μετά από μια ημέρα πολιτικού θεάτρου στο Κρεμλίνο και αφού η Δούμα προ τριών ημερών είχε στείλει (!) επιστολή ζητώντας από τον Ρώσο πρόεδρο να αναγνωρίσει επίσημα τις δύο περιοχές, στα πρότυπα της Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας (περιοχές της Γεωργίας) στον νότιο Καύκασο (πριν από 14 χρόνια).

Η επόμενη πράξη ήταν μια έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας της Ρωσίας που πραγματοποιήθηκε σε μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα μιας σταλινικής θεαματικής «δίκης», στην αίθουσα της Αικατερίνης, με ανώτατα και απόλυτα ελεγχόμενα στελέχη του καθεστώτος (Πατρούτσεφ, Σοϊγκού, Μπορτνίκοφ, Ναρίσκιν, Γκεράσιμοφ κ.ά.), οι οποίοι παρατάχθηκαν για να παπαγαλίσουν προπαγανδιστικά συνθήματα, fake news, ως και να καταγγείλουν φανταστικές πράξεις ουκρανικής επιθετικότητας σε βάρος ρωσόφωνων, μέσα σε ρωσική εδαφική επικράτεια!!! Αλλωστε είναι επί χρόνια συνηθισμένοι σε τέτοιες ενέργειες, ενώ για πολλοστή φορά εμφανίστηκε εμμονικός με την Ουκρανία, αμφισβητώντας ακόμα και την ίδια την ύπαρξή της με ανεδαφικό προκλητικό και παραπλανητικό λόγο. Προφανώς σε πλήρη εφαρμογή του γνωστού δοκιμίου του περασμένου Ιουλίου και της ιδιόρρυθμης κοσμοθεωρίας του, την οποία έχει «επεξεργαστεί» ο Βιάντισλαβ Σιρκόφ.

Πολλά από τα σημεία αναφοράς του απηχούσαν αυτό το περιβόητο δοκίμιό του που εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου, Ιούλιο του 2021 (δεκάδες φορές το έχω θίξει, αλλά οι πλείστοι το αγνοούν), αλλά το βλέμμα και η περιφρόνηση στην ιστορία και παρουσία της Ουκρανίας ήταν ανατριχιαστικά.

Διεθνής καταδίκη

Η απόφαση του Ρώσου προέδρου να αναγνωρίσει τις αυτονομιστικές «δημοκρατίες» των εμπλεκομένων σε μαφιόζικες ενέργειες «ηγετών» τους (Λεονίντ Πασέτσνικ και Ντάβιντ Πισιούλιν) προκάλεσε άμεση καταδίκη από τη διεθνή κοινότητα, σε συντριπτικό βαθμό από τα κράτη-μέλη του ΣΑ/ΟΗΕ (και μάλιστα επί ρωσικής προεδρίας του Συμβουλίου), τους Δυτικούς ηγέτες, τους γ.γ. του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ κ.ά., ενώ ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος της διαδικασίας του Μινσκ για ειρήνευση στην Ουκρανία.

Ωστόσο, η αναγνώριση των «δημοκρατιών» από τη Μόσχα δεν χαρακτηρίζεται ως άμεση στρατιωτική επίθεση και επομένως δεν αναμένεται να πυροδοτήσει τη Δυτική αντίδραση με όλο το βάρος των άνευ προηγουμένου κυρώσεων που έχουν προετοιμαστεί σε περίπτωση πλήρους κλίμακας ρωσικής εισβολής. Η αναγνώριση των «δημοκρατιών» θα προκαλέσει την περαιτέρω αύξηση των εντάσεων γύρω από την Ουκρανία, καθώς και συγκεκριμένες τοπικοπεριφερειακής εμβέλειας κυρώσεις.

Από τον Οκτώβριο του 2021, ο Πούτιν έχει περικυκλώσει τη χώρα από τρεις πλευρές (ανατολικά, βόρεια και νότια) με μια μηχανοκίνητη και τεθωρακισμένη δύναμη εισβολής που αριθμεί περίπου 200.000 στρατιώτες, συνοδευόμενη από μια τεράστια επιλογή δυνάμεων πυρός (είχε αρχίσει διεξοδικά να «τεστάρει τα νερά» από τον Απρίλιο του 2021). Αυτή η άνευ προηγουμένου ρωσική στρατιωτική συσσώρευση δυνάμεων πυροδοτεί έντονες ανησυχίες για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πολεμική σύγκρουση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι πάντως άμεσα σαφές τι σημαίνει η ρωσική αναγνώριση των αυτονομιστικών «δημοκρατιών» για τη στρατιωτική κατάσταση στο έδαφος στην Ανατολική Ουκρανία, ως και ποια ακριβώς θα είναι τα επόμενα βήματα…

Από το 2014

Η Ρωσία έχει διατηρήσει σημαντική «ανεπίσημη» στρατιωτική παρουσία στην περιοχή από το ξέσπασμα των εχθροπραξιών την άνοιξη του 2014, αλλά αρνείται σταθερά ότι εμπλέκεται στη σύγκρουση. Η προχθεσινή απόφαση σηματοδοτεί το τέλος αυτής της οκταετούς παρωδίας των αρνήσεων εμπλοκής του Κρεμλίνου και ανοίγει το δρόμο για την ανοιχτή ανάπτυξη των ρωσικών δυνάμεων σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς, κάτι που έγινε και από το 2008, ειδικά στην περίπτωση της Αμπχαζίας στη Μαύρη Θάλασσα. Μετά από λίγα λεπτά από την τελετή υπογραφής της επίσημης αναγνώρισης, ανακοινώθηκε ότι μια ρωσική «ειρηνευτική» αποστολή εισήλθε στις δύο περιοχές. Πάντοτε οι Ρώσοι χρησιμοποιούν τον όρο «ειρηνευτική», κάτι που έχουν κάνει στην Υπερδνειστερία της Μολδαβίας (με τα απομεινάρια της 14ης σοβιετικής στρατιάς του Δνείστερου στην Τιρασπόλ) στην Κριμαία, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στη Δυτική Συρία (Λαττάκεια), στην Αμπχαζία, στη Νότια Οσετία (Τσίνκβαλι), στην Αρμενία (βάση 102 στο Γουύμρι) κ.α.

Ενα βασικό ερώτημα είναι η ερμηνεία των συνόρων των δημοκρατιών από την πλευρά της Ρωσίας. Τα δύο εδάφη καταλαμβάνουν σήμερα περίπου το ένα τρίτο των ουκρανικών διοικητικών περιοχών του Ντόνμπας όπου βρίσκονται, αλλά όμως και οι δύο διεκδικούν ολόκληρες τις περιοχές τους (στις οποίες έχει προωθημένα στρατηγεία ο ουκρανικός στρατός σε Κραματόρσκ και Μαριούπολη).

Εάν η Μόσχα επιλέξει στρατιωτικά να επιβάλει και προχωρήσει στα διευρυμένα σύνορα, αυτό θα τη φέρει σε άμεση σύγκρουση με το μεγαλύτερο μέρος των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή έχουν αναπτυχθεί κατά μήκος της πρώτης γραμμής αντιπαράθεσης στην Ανατολική Ουκρανία. Υπάρχουν επίσης ανησυχίες ότι η Μόσχα μπορεί σύντομα να επιδιώξει να επαναφέρει τις τακτικές υβριδικού πολέμου που χρησιμοποιούσε νωρίτερα στην αρχική επιχείρηση κατά της Ουκρανίας και να προχωρήσει σε μια επίθεση χρησιμοποιώντας ρωσικά στρατεύματα που θα παρουσιάζονται ως αυτονομιστές. Ενα τέτοιο τέχνασμα είναι απίθανο να ξεγελάσει πολλούς, αλλά η προηγούμενη εμπειρία έχει αποδείξει ότι πιθανότατα θα δημιουργούσε επαρκή νομική ασάφεια για να αποφευχθούν τα πιο επώδυνα μέτρα δυτικών κυρώσεων.