Κάποιοι μελαγχολικοί, άλλοι σκεπτικοί, άλλοι αισιόδοξοι περιγράφουν τη ζωή τους εν μέσω καραντίνας σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στην πλειονότητά τους οι Ευρωπαίοι δείχνουν να έχουν προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, την ώρα που οι Αμερικανοί -που πήραν αργότερα μέτρα περιορισμού μετακινήσεων και κοινωνικού αποκλεισμού- δείχνουν να βρίσκουν σταδιακά τα «πατήματά» τους.

Ο ελεύθερος χρόνος που δημιουργήθηκε δεδομένων των συνθηκών έχει οδηγήσει πολλούς στο να καταγράφουν τις σκέψεις τους και -γιατί όχι- να απασχολούνται δημιουργικά.

Μισάωρο επεισόδιο

Μάλιστα, στην Ισπανία βγήκε στους τηλεοπτικούς δέκτες η εκπομπή «Ημερολόγια καραντίνας», που έχει στόχο να διασκεδάσει και να φτιάξει το κέφι των έγκλειστων Ισπανών που διανύουν την τέταρτη εβδομάδα κοινωνικής απομόνωσης. Το τηλεοπτικό σόου είναι το πρώτο τέτοιου είδους παγκοσμίως, θα μεταδίδεται ένα επεισόδιο την εβδομάδα και τα γυρίσματα θα γίνονται στα σπίτια διάσημων Ισπανών ηθοποιών, όπως ο Κάρλος Μπαρδέμ, αδερφός του οσκαρικού Χαβιέ Μπαρδέμ. Τα μισάωρα επεισόδια θα τα γυρίζουν με κάμερα ή κινητά τηλέφωνα οι ίδιοι οι ηθοποιοί και θα στέλνουν το υλικό για μοντάζ στην εταιρία παραγωγής. Οι «πρωταγωνιστές» θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν μέρος της καθημερινότητάς τους εν μέσω καραντίνας, δίνοντας ιδέες στους τηλεθεατές για να αξιοποιήσουν τον χρόνο τους.

› Η Κάθι Μέρσιερ είναι δημόσιος υπάλληλος στο Μόντρεαλ του Καναδά. «Απολαμβάνω τον χρόνο στο σπίτι. Ο νεροχύτης μου είναι καθαρός, ο κάδος με τα άπλυτα άδειος και τώρα τακτοποιώ και άλλους χώρους. Σε αυτήν τη διαδικασία βρήκα μερικές παλιές φωτογραφίες και γράμματα. Εχουμε αγοράσει το πατρικό του συζύγου μου και υπάρχουν πολλά αρχεία από τη ζωή των γονιών του εδώ. Αυτή η περίοδος είναι ιδανική για μια τέτοια ανακάλυψη. Εχω τον χρόνο να δω φωτογραφίες, βιβλία, γράμματα και αντικείμενα χωρίς βιασύνη, την πολυτέλεια να χαθώ στο παρελθόν».

› Η Κάθριν Μάντεν είναι Αμερικανίδα που ζει στη Σαγκάη τα τελευταία οκτώ χρόνια και εργάζεται στον χώρο του μάρκετινγκ. Εν μέσω πανδημίας ήταν το τελευταίο ταξίδι της από τις ΗΠΑ στη Σαγκάη στις αρχές Μαρτίου, όταν η πόλη ήταν σε καραντίνα. Περιγράφει στο «Marie Claire» την εμπειρία της: «Οταν επέστρεψα στη Σαγκάη, οι γείτονες με συμβούλευσαν να απομονωθώ στο σπίτι. Με επισκέφθηκε σπίτι μια νοσοκόμα και μου είπε να της στέλνω δύο φορές την ημέρα τη θερμοκρασία μου. Μου έστελναν κάθε μέρα πακέτο με φαγητό. Ηταν δύσκολος ο εγκλεισμός στο σπίτι, ειδικά με τον ωραίο καιρό που είχε. Κάποιες φορές έβγαινα στον φωταγωγό για να δω λίγο ήλιο… Επειτα από 15 ημέρες ήρθε κάποιος, ο οποίος μου πήρε τη θερμοκρασία και μου έδωσε ένα χαρτί που έγραφε “Συγχαρητήρια, περάσατε!”. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βρω έξω και να περπατήσω στην πόλη. Πώς είναι η ζωή τώρα; Αν και δεν είμαστε κοινωνικά περιορισμένοι, είμαστε προσεκτικοί. Ολοι φοράνε μάσκες έξω, αν και η κυβέρνηση λέει πως δεν χρειάζεται. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς λειτουργούν κανονικά. Στο γραφείο δουλεύουμε ακόμη σε βάρδιες, έτσι κάθε δεύτερη εβδομάδα δουλεύω από το σπίτι. Προτού μπεις σε μπαρ και εστιατόρια, σου μετρούν τη θερμοκρασία, ακόμη και όταν παραγγέλνεις για το σπίτι. Προς το παρόν, νιώθω ένα περίεργο αίσθημα ενοχής κάθε φορά που βγαίνω έξω. Ελπίζω ο υπόλοιπος κόσμος να μάθει κάτι από την εμπειρία μας στην Κίνα».

› Ο Ρικ Σαμάντερ ζει στο Λονδίνο, είναι δημοσιογράφος της εφημερίδας «Guardian» και γράφει για την ψυχική υγεία και την ευεξία στη στήλη του «Wellness or Hellness». Ο ίδιος αναφέρει: Προετοιμάζομαι χρόνια ψυχολογικά για έναν εμφύλιο αλλά ποτέ δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Είναι ύπουλος, αόρατος, απρόβλεπτος… Είμαι σε καραντίνα μόνος μου και βιώνω βαθιά μοναξιά και κλειστοφοβία. Νιώθω σαν να ζω σε ένα μεγάλο ψυχολογικό πείραμα. Ο μισός πλανήτης είναι σε κάποιου είδους περιορισμό, όμως τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό; Οτι είμαστε αισιόδοξα, επίμονα πλάσματα, είμαστε αστείοι, ευγενικοί. Αποδεικνύεται, επίσης, ότι είμαστε γενναίοι. Οχι, εγώ… Δεν μπορώ ούτε να παρακολουθήσω τις ειδήσεις, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Το παράδοξο είναι ότι νιώθω πιο συνδεδεμένος με τους άλλους όσο ποτέ. Η φράση “είμαστε όλοι μαζί” έρχεται πλέον να επιβεβαιωθεί. Επιπλέον, μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι ατελείωτη και η απώλεια μας θυμίζει όσα αγαπάμε, πόσο επώδυνη είναι η ζωή και πως χωρίς αυτή είμαστε χαμένοι. Είναι ένα επώδυνο, πολύτιμο μάθημα. Η λύπη έχει αξία».

› Στο Σιάτλ των ΗΠΑ δεν έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία αλλά έχουν κλείσει καταστήματα και σημεία όπου συνωστίζεται κόσμος. Η Κόρτνεϊ Αϊνστον ζει στη μικρή πόλη Σάρπσμπουργκ. Είναι γραφίστρια και ζει με τον άντρα της και τα δύο παιδιά τους. «Είμαι θυμωμένη που δεν υπάρχει προστατευτικός εξοπλισμός για όσους είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του κορονοϊού. Η πανδημία μάς βρήκε… ξεβράκωτους. Επρεπε τουλάχιστον να είχαμε αρκετές μάσκες για τους επαγγελματίες Υγείας. Ο 16χρονος γιος μου εργάζεται για λογαριασμό ενός πρότζεκτ των Αμερικανών προσκόπων, φτιάχνοντας χειρουργικές μάσκες για το τοπικό νοσοκομείο. Ολη η οικογένεια συμμετέχει ράβοντας μάσκες για τους εργαζομένους».

› Η Μπάρμπαρα Κολμέγιερ ζει στη Μαδρίτη της Ισπανίας και, όπως εξηγεί στο «Marketwatch», πέρα από τις καμπάνες της εκκλησίας και το κελάηδημα των πουλιών, τίποτα δεν διαταράσσει την ησυχία στην πόλη. «Οι πρώτες εβδομάδες ήταν αναγνωριστικές. Πλέον όλοι έχουν καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης, οι έλεγχοι έχουν γίνει εξαιρετικά αυστηροί και η πλειονότητα δεν βγαίνει από το σπίτι. Τα παιδιά μου κοιμούνται περισσότερο και γκρινιάζουν επειδή τους λείπουν το σχολείο και οι φίλοι τους. Κάνουν κάποια μαθήματα διαδικτυακά και πλέον υπάρχει τηλεοπτικό πρόγραμμα εκμάθησης. Ολοι στο σπίτι δείχνουν πολύ πεινασμένοι. Μπορώ να σου πω τι βρίσκεται στο τελευταίο συρτάρι κάτω από τα καρότα… Ανησυχούμε για την ψυχική υγεία των παιδιών, ειδικά των εφήβων, που έχουν συνηθίσει σε τόση ελευθερία. Αναφορικά με την τηλεργασία, η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Σίγουρα στην επόμενη παραγγελία μου θα πάρω ακουστικά που μπλοκάρουν τον ήχο. Τι θα βγει από αυτό; Θα εκτιμήσουμε ό,τι έχουμε και τον χρόνο που περνάει με τους αγαπημένους μας. Φυσικά, οι ταινίες, τα επιτραπέζια, οι δουλειές στο σπίτι και το γενικό καθάρισμα, που δεν προλαβαίναμε ποτέ να κάνουμε, είναι οι συνηθισμένες ενασχολήσεις όντας σε καραντίνα».

› Ο 70χρονος Τζέρεμι Τόμπσον από το Λονδίνο διατηρεί το δικό του ημερολόγιο καραντίνας: «Καθαρός αέρας σήμερα, βγήκαμε την πρώτη βόλτα μας αυτήν την εβδομάδα. Προτιμώ να μας σκέφτομαι εμάς τους “ευπαθείς” ως ηλικιωμένους “απίθανους” που πολεμούν τον κακό φονικό ιό. Είναι μια κρύα, μουντή Δευτέρα αλλά είναι ωραία να είσαι έξω, η άνοιξη ξεπροβάλλει και σου φτιάχνει τη διάθεση. Για μια στιγμή η ζωή δείχνει να είναι φυσιολογική αλλά περπατώντας στην κεντρική λεωφόρο έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Τα περισσότερα μαγαζιά και επιχειρήσεις είναι κλειστά. Είναι λυπηρό θέαμα. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά τα μαγαζιά θα επιβιώσουν. Οι μόνες ψυχές που φαίνονται είναι κάποιοι που στέκονται σε ένα κατάστημα. Σήμερα όλοι δέχονται κάρτα, κανείς δεν παίρνει μετρητά, είναι βρόμικα».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής