Στα σημερινά ημερολόγια οι άνθρωποι περιγράφουν την εμπειρία τους όντας σε απομόνωση… Σε κάποια καταγράφουν στατιστικά και αριθμούς. Σε άλλα, λίστες σούπερ μάρκετ. Κάποιοι γράφουν για τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας, αναπολούν τη ζωή τους πριν από την καραντίνα, τις στιγμές μοναξιάς, την αλλαγή της καθημερινότητας, τους φόβους για το μέλλον, τα συναισθήματά τους για τους συγγενείς και φίλους που έχουν μέρες να δουν και την αισιοδοξία τους ότι σύντομα θα τελειώσει η κρίση της πανδημίας του κορονοϊού. Μέσα σε λίγες μέρες, χιλιάδες άνθρωποι κατέφυγαν στο χαρτί ή τον υπολογιστή τους για να σχεδιάσουν ή να γράψουν τις σκέψεις τους, δημιουργώντας ένα μοναδικό παγκόσμιο «αρχείο», της «Εποχής του Covid-19».

› Η Ολίβια Ανταμς από την Αγγλία γράφει: «Εχω απομονωθεί στο παιδικό δωμάτιο, αναρωτιέμαι τι μέρα είναι και πώς η ζωή μου έφτασε έως εδώ. Πριν από μία εβδομάδα πάλευα για μια θέση στο μετρό του Λονδίνου. Μεγάλωσα στην επαρχία και πρόλαβα να έρθω στο πατρικό μου προτού ανακοινώσει τα μέτρα απαγόρευσης των μετακινήσεων ο Μπόρις Τζόνσον. Είναι γνωστό ότι τα πράγματα στην επαρχία είναι διαφορετικά, οι ρυθμοί είναι πιο αργοί. Κανείς δεν συγχρωτίζεται ή κάνει στοκ από χαρτιά τουαλέτας.

Ηρθαν χθες στο σπίτι τα πράγματα που είχα παραγγείλει από το χασάπικο. Αντί να υπογράψω για την παραλαβή, ο διανομέας με έβγαλε μια φωτογραφία από μακριά για να πιστοποιήσει την παραλαβή και την τήρηση των μέτρων. Αργότερα θα θυμόμαστε αυτές τις στιγμές και δεν θα το πιστεύουμε ότι τις ζήσαμε.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που μπορώ να είμαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου και να κάνω ό,τι θέλω. Μια φίλη μου είναι νοσοκόμα και μου έλεγε ότι έρχεται αντιμέτωπη με δραματικές καταστάσεις. Θα πρέπει να μείνουμε σπίτι όλοι μας.

Τι άλλο είναι μετατοδικό; Η καλοσύνη… Κάνει καλό και δίνει την αίσθηση του παραγωγικού. Είμαι δότρια αίματος και πρόκειται τις επόμενες εβδομάδες να δώσω αίμα, αφού αναμένεται να υπάρξει έλλειψη και οι άνθρωποι το χρειάζονται».

› Η Ελέανορ Πίταμ από τη Βρετανία βρήκε τρόπο να είναι δημιουργική και να δίνει κουράγιο στα παιδιά που βρίσκονται αυτές τις ημέρες στο σχολείο. Η ίδια κανονικά κάνει μαθήματα μουσικής για παιδιά κάτω των πέντε ετών στο Σρόπσαϊρ. Πλέον, γυρίζει βίντεο που αναρτά στο YouTube, στα οποία παραδίδει μαθήματα μουσικής με έναν ευφάνταστο και διασκεδαστικό τρόπο, καθώς η ίδια υποστηρίζει ότι η μουσική είναι σημαντική για την αποσυμπίεση των παιδιών. «Αυτήν τη στιγμή, το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά να διατηρήσουν μια ρουτίνα και να έχουμε κάποια επαφή με την “κανονική ζωή” και τα βίντεο βοηθούν πολύ, σύμφωνα με την ανταπόκριση που παίρνω», δηλώνει στο BBC. Πολλοί γονείς, μάλιστα, τις στέλνουν βίντεο με τα παιδιά τους που παρακολουθούν τα βίντεό της.

› Ο Αλέσιο Ντελ’ Ανα είναι δημοσιογράφος του Euronews, μένει στο Μιλάνο και γράφει το δικό του ημερολόγιο για τη ζωή του στην πληττόμενη χώρα. «Καραντίνα ημέρα 21η: Είναι μια υπέροχη μέρα στο Μιλάνο και αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Να απολαύσω τα 200 μέτρα της ελευθερίας μου, τόσο επιτρέπεται να απομακρυνθώ από το σπίτι. Η δυνατότητα μετακίνησης έχει μειωθεί δραματικά τις τελευταίες ημέρες. Κάθισα σε ένα παγκάκι που βρίσκεται σε κοντινό πάρκο. Ηταν ήσυχα, ζεστά και για μια στιγμή ξέχασα την καραντίνα. Τότε είδα ένα όχημα του στρατού, που δεν έκανε ελέγχους αλλά που υπενθύμισε ότι πρέπει να επιστρέψω. Η ησυχία έσπαγε μόνο από τις σειρήνες των ασθενοφόρων που κινούνταν στη λεωφόρο.

Προσπάθησα να ξεχαστώ και να φτιάξω ένα πρόγραμμα για την ημέρα: Ασκηση, δουλειές και, φυσικά, φαγητό. Ο αδερφός μου με κακομαθαίνει και μου φτιάχνει κάθε μέρα μία λιχουδιά, συνηθίζουμε να τρώμε μαζί. Το διάβασμα είναι βασική ασχολία καθημερινά. Και, φυσικά, τα περιοδικά που αγοράζω ακόμη, ευτυχώς έμειναν ανοιχτά τα περίπτερα και τα news kiosks. Η δυνατότητα να μπορώ να πηγαίνω κάπου είναι σαν οξυγόνο. Τουλάχιστον έχουμε ακόμη τη διαδικτυακή κοινωνικοποίηση. Οταν ο κορονοϊός εξαπλώθηκε στην Ιταλία, οι φίλοι από το εξωτερικό με ρωτούσαν πώς είμαι και ακύρωσαν τα ταξίδια τους. Τώρα, που η πανδημία έχει ξαπλωθεί παντού, τους ρωτάω εγώ αν αντέχουν την κατάσταση».

ΜΑΟΥΡΙ ΜΟΡΑΝΤΙ, Ο «ΙΤΑΛΟΣ ΡΟΒΙΝΣΩΝΑΣ»

«Τα πιο όμορφα και επικίνδυνα ταξίδια είναι αυτά που κάνεις… μέσα σου»

Ο Μάουρι Μοράντι ζει μόνος του σε ένα πανέμορφο νησί στη Μεσόγειο τα τελευταία 31 χρόνια και… παραδίδει μαθήματα απομόνωσης.

Ο Μοράντι, πρώην δάσκαλος, έφτασε στο νησί Μπουντέλι στα ανοιχτά της Σαρδηνίας έπειτα από ένα ατύχημα που είχε το 1989 όταν προσπάθησε να ταξιδέψει από την Ιταλία στην Πολυνησία με το ιστιοφόρο του. Ερωτεύτηκε τις ατόλες, τα γαλαζοπράσινα νερά του νησιού και τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματα και αποφάσισε να ζήσει εκεί μόνιμα. Ο 81χρονος δικαίως έχει χαρακτηριστεί ο «Ιταλός Ροβινσώνας».

Φροντίζει να μαθαίνει τα νέα -έχει κινητό τηλέφωνο και Ιντερνετ- και έτσι πληροφορήθηκε από την πρώτη στιγμή για την τραγωδία που εκτυλίσσεται στη χώρα του, όπου χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του κορονοϊού και την κρίση πανδημίας που πλήττει ολόκληρο τον πλανήτη. «Είμαι εντάξει, δεν φοβάμαι. Νιώθω ασφαλής εδώ. Το νησί προσφέρει πλήρη προστασία. Κανείς δεν προσγειώνεται και δεν έχει έρθει καμία βάρκα έως εδώ τις τελευταίες εβδομάδες», δήλωσε στο CNN.

Ανησυχεί, ωστόσο, για τους συγγενείς του που ζουν στη Μορένα, μία από τις περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο στην Ιταλία. «Είναι δύσκολοι καιροί», λέει. Για τον ίδιο δεν έχουν αλλάξει πολλά, εκτός από το γεγονός ότι καθυστερούν οι διανομές φαγητού εξαιτίας των μέτρων που επέβαλε η  ιταλική κυβέρνηση. Οπως εξηγεί, περνάει τη μέρα του θαυμάζοντας τη θάλασσα, αναπνέει καθαρό αέρα, συλλέγει ξύλα, ετοιμάζει το φαγητό του και, φυσικά, ανανεώνει τον λογαριασμό του στο Instagram! «Βαριέμαι, οπότε για να γεμίσω τον χρόνο μου βγάζω φωτογραφίες από τις παραλίες, τη φύση και τα τοπία και μετά τις αναρτώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο Instagram. Εχω πολλούς ακολούθους».

Αν και για κάποιους η ζωή του μοιάζει ονειρική, ο Μοράντι υποστηρίζει πως η καθημερινότητα στο νησί είναι δύσκολη και τον χειμώνα αναγκάζεται να είναι πολλούς μήνες κλεισμένος μέσα στο σπίτι του. «Βγαίνω μόνο μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να μείνει σπίτι του για λίγες εβδομάδες. Διαβάζω πολύ και σκέφτομαι. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι φοβούνται να διαβάσουν γιατί, αν το κάνουν, θα αρχίσουν τον διαλογισμό και θα σκέφτονται διάφορα πράγματα και αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο. Ισως δουν τα πράγματα διαφορετικά, πόσο μίζερες ζωές ζουν ή πόσο κακοί άνθρωποι είναι. Ταξίδευα σε όλη την Ευρώπη προτού φτάσω εδώ. Δεν ήθελα να ταξιδέψω άλλο. Κατάλαβα ότι τα πιο όμορφα, επικίνδυνα και ευχάριστα ταξίδια είναι αυτά που κάνεις μέσα σου, είτε βρίσκεσαι στο σαλόνι σου είτε σε ένα καταφύγιο στο Μπουντέλι. Γι’ αυτό για πολλούς είναι δύσκολο να μείνουν σπίτι τους», δηλώνει στο CNN και συμπληρώνει: «Αλλά ποτέ δεν νιώθω μόνος».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής