Με καταμετρημένο το 82% των ψήφων (και με αποχή 30%, δηλαδή κατά 3% αυξημένη σε σχέση με τις εκλογές της 28ης Απριλίου 2019), το PSOE του απερχόμενου πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ ουσιαστικά διατήρησε το ποσοστό του και την κοινοβουλευτική του δύναμη συγκεντρώνοντας 28,4% και 122 έδρες (έναντι 28,7% και 123 εδρών την άνοιξη). Σημαντική άνοδο κατέγραψε και το Λαϊκό Κόμμα του Πάμπλο Κασάδο από το 16,6% στο 20,7%, αυξάνοντας τις έδρες του από 66 σε 85. Εστω και με ψαλιδισμένα φτερά, τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα συναθροίζουν πάνω από 200 έδρες επί συνόλου 350 και θεωρητικά θα μπορούσαν να δώσουν λύση -είτε με κυβέρνηση συνεργασίας είτε με ψήφο ανοχής του Λαϊκού Κόμματος στον Σάντσεθ ή σε κάποιον άλλο πρωθυπουργό- αν γεφύρωναν τις σημαντικές διαφορές του στο Καταλανικό Ζήτημα. Το τελευταίο διάστημα οι Λαϊκοί σκλήρυναν τη στάση τους απέναντι στην αυτονομιστική κυβέρνηση της Βαρκελώνης λόγω της απειλής του ακροδεξιού Vox, που αποτέλεσε τη δυσάρεστη -πλην αναμενόμενη- έκπληξη της βραδιάς, ανεβαίνοντας στην τρίτη θέση με 15,1% και 53 έδρες (από 10,3% και 24 έδρες πριν από ένα εξάμηνο).

Η απήχηση που έχουν στο συντηρητικό κομμάτι της ισπανικής κοινωνίας οι ακραίες θέσεις του Vox για πλήρη κατάργηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτονομίας της Καταλονίας και των άλλων ισπανικών περιφερειών, σε συνδυασμό με την επιθετική ρητορική του κατά των φεμινιστριών και μεταναστών, ακόμη και των ανήλικων(!), δυσχεραίνει τη συνεργασία του Λαϊκού Κόμματος με τους Σοσιαλιστές (πόσω μάλλον καθώς PP, Ciudadanos και Vox συγκυβερνούν από τον Δεκέμβριο στην Ανδαλουσία).

Το Λαϊκό Κόμμα αντιμετωπίζει ήδη σκληρό δίλημμα αν θα πρέπει να αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη για να μην έχει περισσότερες διαρροές προς τα ακροδεξιά ή αν θα υποκύψει στις πιέσεις των εγχώριων οικονομικών κύκλων και των Βρυξελών να «θυσιαστεί» ώστε να τερματιστεί η ακυβερνησία.

Η πτώση του Podemos στο 12,8% και τις 35 έδρες (από 14,3% και 42 έδρες τον Απρίλιο) ουσιαστικά δεν ωφέλησε το δεξιό μπλοκ, καθώς η άνοδος του PP και του Vox συνοδεύτηκε από εκλογική «εξαέρωση» των κεντροφιλελεύθερων Ciudadanos, του Αλμπερτ Ριβέρα. Οι «Πολίτες» κατρακύλησαν στο 6,7% με μόλις 10 έδρες από το 15,9% και τις 57(!) έδρες που είχαν κατακτήσει μόλις έξι μήνες πριν, καθώς δεν μπόρεσαν να πιάσουν τον κοινωνικό σφυγμό και συνθλίβηκαν στις μυλόπετρες της πόλωσης.

Προάγγελος άσχημων εξελίξεων πέρα από την άνοδο του Vox ήταν και η κυριαρχία των αυτονομιστικών κομμάτων στην Καταλονία. Το αριστερό ERC (ο αρχηγός του οποίου Οριόλ Τζούνκερας καταδικάστηκε πρόσφατα σε 13 χρόνια φυλακή), το JxCat του Πουτζδεμόν και το αντικαπιταλιστικό-αυτονομιστικό CUP, που εισήλθε για πρώτη φορά στην ισπανική Βουλή, συγκεντρώνουν συνολικά 24 έδρες, τις οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ως διαπραγματευτικό όπλο για τη στήριξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς (Σοσιαλιστές, Podemos και το αποσχισθέν από το κόμμα του Ιγκλέσιας, Μás País, υπολείπονται αρκετά των «μαγικών» 176 εδρών, κερδίζοντας «μόνο» 155-160). Ομως η στήριξη των Καταλανών, ίσως και των Βάσκων αυτονομιστών στην κυβέρνηση, θα έριχνε νερό στο μύλο του Vox ζημιώνοντας ακόμη περισσότερο το Λαϊκό Κόμμα και… ό,τι έχει απομείνει από την καταρρακωμένη εθνική ενότητα της Ισπανίας.

Αργά χθες ο γενικός γραμματέας του Λαϊκού Κόμματος, Τεοδόρο Γκαρθία Εγέα, δεν απέρριψε το ενδεχόμενο να στηρίξει η παράταξή του μια κυβέρνηση μειοψηφίας των Σοσιαλιστών με διαφορετικό πρωθυπουργό από τον Σάντσεθ. Ο Εγέα άφησε να εννοηθεί ότι ο αρχηγός του κόμματος, Κασάδο, θα πάρει τις οριστικές του αποφάσεις αφού αποκρυσταλλωθεί το τελικό αποτέλεσμα και γίνουν οι απαραίτητες διαβουλεύσεις.

Από την έντυπη έκδοση