Σε όλα τα «καινούργια» που γνωρίσαμε τη νέα χρονιά, ας προστεθεί και μια Αφροαμερικανίδα πριγκίπισσα, αλλά και η παραδοχή ότι ο πλανήτης μας ασφυκτιά από τα αέρια του θερμοκηπίου και καταστρέφεται, αλλά όλοι εμείς, σαν τον Νέρωνα με τη Ρώμη, απλώς παρακολουθούμε.

Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ
ΕΝΑΝΤΙΟΝ… ΟΛΩΝ

Ηταν μια χρονιά που έπεισε φίλους και εχθρούς των ΗΠΑ ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ακολουθεί διαφορετικό δρόμο από τους προκατόχους του. Αδιαφορώντας για παραδοσιακές συμμαχίες και για άγραφους κανόνες, ο πρόεδρος Τραμπ δεν δίστασε να «ξηλώσει» σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του Λευκού Οίκου, να αλλάξει υπουργούς και αξιωματούχους σε καίριες θέσεις και να τα βάλει με τα περισσότερα ΜΜΕ επειδή του ασκούν κριτική.

Ο ίδιος νιώθει ισχυρός λόγω της κραταιάς αμερικανικής οικονομίας. Ωστόσο, το σκάνδαλο «Ρωσία-γκέιτ» και οι περιπέτειες με τις παλιές ερωτικές «αμαρτίες» του Τραμπ ρίχνουν βαριές σκιές στο Λευκό Οίκο.

Επιπλέον, στις ενδιάμεσες εκλογές έχασε το «μαξιλάρι» που του προσέφερε η ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κογκρέσο (το κόμμα του διατήρησε μόνο τον έλεγχο της Γερουσίας). Με δεδομένο ότι οι ενδιάμεσες εκλογές πραγματοποιήθηκαν σε κλίμα οικονομικής ευφορίας, η νίκη των Δημοκρατικών στη Βουλή θεωρείται ως «προσωπικό μήνυμα» στον πρόεδρο.

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θυμίζει «σκοτσέζικο ντους». Ο Τραμπ κατάφερε, παρ’ όλα αυτά, να υπογράψει συμφωνία με το χειρότερο εχθρό των ΗΠΑ, τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν, για την αποπυρηνικοποίηση της Β. Κορέας. Όσο κι αν η συμφωνία είναι αόριστη, γράφηκε μία ιστορική στιγμή στη διεθνή πολιτική ιστορία.

Από την άλλη πλευρά, ο Τραμπ κλιμάκωσε τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, με την επιβολή νέων δασμών σε προϊόντα αξίας 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μετέβαλε τη συμφωνία Nafta, ενώ άνοιξε μέτωπα με την Ε.Ε., κάνοντας ευθεία επίθεση στη Γερμανία και τη Γαλλία.

Ταυτόχρονα αποφάσισε μια «προσωπική» συνάντηση με τον πρόεδρο της Ρωσίας στο Ελσίνκι, την ώρα που το Κογκρέσο αποφάσιζε για νέες κυρώσεις κατά τη Μόσχας και για απελάσεις Ρώσων πρακτόρων από τις ΗΠΑ.

ΤΟ BREXIT ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ
ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Αυτή τη χρονιά, μάθαμε πολλούς νεολογισμούς παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στη Βρετανία και όλοι σχετίζονται με το Brexit. Το τελευταίο διάστημα, μάθαμε τι ακριβώς σημαίνει η φράση «άτακτο Brexit». Η Βρετανία -τουλάχιστον η πλειοψηφία των πολιτών- εύχεται να μην το βιώσει.

Η κακή διαχείριση των εσωτερικών κρίσεων που επέφερε η απόφαση εξόδου της χώρας από την Ε.Ε., έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε πολιτικό αδιέξοδο που είναι δύσκολο να επιλυθεί. Τα σενάρια των πρόωρων εκλογών και της εξόδου χωρίς συμφωνία (άτακτο Brexit) κυριαρχούν αυτές τις μέρες. Θα κορυφωθούν δε, τις δυο πρώτες εβδομάδες του Ιανουαρίου, όταν η συμφωνία Λονδίνου – Βρυξελλών για τη σχέση του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ε.Ε. θα έλθει στο βρετανικό Κοινοβούλιο προς ψήφιση.

Οι αντάρτες Τόρις, το βορειοϊρλανδικό DUP και όλη η αντιπολίτευση απορρίπτουν τη συμφωνία και ζητούν επαναδιαπραγμάτευση, την οποία απορρίπτουν οι Βρυξέλλες. Σύμφωνα με τις νεότερες δημοσκοπήσεις πάντως, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε. όσο περνά ο καιρός.

Η Βρετανίδα πρωθυπουργός αρνείται επίμονα την περίπτωση δεύτερου δημοψηφίσματος, όμως ουδείς γνωρίζει ακόμη τι θα φέρει αυτή η νέα «χρονιά του Brexit», το οποίο θα συμβεί επισήμως στις 20 Μαρτίου.

ΤΟ «ΑΝΤΙΟ ΣΕ… ΔΟΣΕΙΣ»
ΤΗΣ ΑΝΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ

Μετά την εκλογική συντριβή των Χριστιανοδημοκρατών στην Εσση, τελευταίο κρίκο μιας αλυσίδας ατυχών αποτελεσμάτων σε γερμανικά κρατίδια, η Ανγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε στις 29 Οκτωβρίου ότι παραιτείται από την αρχηγία του κόμματος. Περαιτέρω ξεκαθάρισε ότι δεν σκοπεύει να διεκδικήσει εκ νέου την καγκελαρία ή άλλο εθνικό ή διεθνές αξίωμα μετά το 2021, εκτονώνοντας την πίεση που δεχόταν από τους επικριτές της.

Πετυχαίνοντας ένα σπάνιο για τα σύγχρονα δεδομένα ρεκόρ, η 64χρονη χημικός από την πρώην Ανατολική Γερμανία συμπλήρωσε 18 χρόνια στην ηγεσία της CDU και 13 συναπτά έτη στην καγκελαρία, στα οποία, πλην απροόπτου, θα προστεθούν άλλα 3. Είδε να περνούν από μπροστά της τέσσερις πρόεδροι Δημοκρατίας στη Γερμανία και αναρίθμητοι πρόεδροι και πρωθυπουργοί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το άλλοτε «κορίτσι του Χέλμουτ Κολ» κατάφερε να επιβάλει τη διάδοχό της στο κόμμα, πρώην πρωθυπουργό του Σάαρ, Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ ή ΑΚΚ (μια «μικρή Μέρκελ», αν και δεν της αρέσει να την αποκαλούν έτσι).

Απαλλαγμένη από τα κομματικά βάρη κι έχοντας συντρίψει για δεύτερη φορά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (η πρώτη ήταν στη μάχη για τη διαδοχή του Κολ), η Μέρκελ δείχνει την πρόθεση να παραμείνει ενεργή καγκελάριος ως το τέλος κι όχι «κουτσή πάπια». Εξέπληξε τους πάντες στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλες, με τη δήλωσή της ότι σε περίπτωση δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit θα κάνει το παν για να… παραμείνει η Βρετανία εκτός Ε.Ε.!

Η πρωτοβουλία της Μέρκελ να αποχωρήσει «σε δόσεις» από την πολιτική σκηνή αποδείχθηκε αριστοτεχνική. Λίγες μέρες μετά την ανάδειξη της διαδόχου της, η CDU παρουσίασε αισθητή δημοσκοπική ανάκαμψη, με ποσοστά κοντά στο 30%.

ΟΙ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ
ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Η Ιταλία χαρακτηρίστηκε στο πρόσφατο παρελθόν από αναλυτές ως εργαστήριο πολιτικών ιδεών. Την περασμένη άνοιξη έκανε την έκπληξη, φέρνοντας στην εξουσία, με ισχυρή πλειοψηφία, ένα δίδυμο λαϊκιστών, τον Ματέο Σαλβίνι και τον Λουίτζι ντι Μάιο, που έχει ξεκινήσει και καταστρέφει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα εκ των έσω.

Οι Ιταλοί ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στα παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς και της Κεντροαριστεράς -τόσο στο «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όσο και στο Δημοκρατικό Κόμμα υπό τον Ματέο Ρέντσι- και προτίμησαν το άγνωστο τοπίο του «Κινήματος Πέντε Αστέρων» και της «Λέγκα», δύο κομμάτων τα οποία έχουν στηρίξει την παρουσία τους στην αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού μοντέλου και στην ξενοφοβία, χωρίς ουσιαστικό πρόγραμμα για την κρίση.

Η Ιταλία δεν είναι τυχαία χώρα, είναι η τρίτη μεγαλύτερη δύναμη της ευρωζώνης και τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από τις θέσεις της νέας κυβέρνησης υπό τον Τζουζέπε Κόντε (ουσιαστικά, όμως, κυβερνούν οι Σαλβίνι και Ντι Μάιο) θα ταρακουνήσουν όλη την ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτό φάνηκε και με τον ιταλικό προϋπολογισμό, που απέχει πολύ από τους ευρωπαϊκούς κανόνες.

Ο Ματέο Σαλβίνι, ο πρώτος σύγχρονος Ιταλός πολιτικός που δεν αισθάνεται κανένα συναισθηματικό δέσιμο με πολιτικούς και αξιωματούχους στις Βρυξέλλες, κινείται με στρατηγική, σχηματίζοντας συμμαχίες στο εσωτερικό της Ε.Ε. με άλλες αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, έχοντας τη φιλοδοξία να κάνει μια εντυπωσιακή παρουσία στις ευρωεκλογές του Μαΐου.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]