Πρόκειται για ανθρώπους που εργάζονται στους Θεσμούς της ΕΕ ή για άλλους που απλά ζούσαν στο εξωτερικό και προτιμούν να αποκτήσουν την υπηκοότητα στη χώρα όπου βρίσκονται, παρά να επιστρέψουν σε μία Βρετανία εκτός ΕΕ.

Ηδη, σύμφωνα με το δημοσίευμα, αρκετές χώρες- ανάμεσά τους το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Ιρλανδία- έχουν αναφέρει αύξηση των αιτήσεων για υπηκοότητα από Βρετανούς. Σε κάποιες χώρες αυτό είναι πιο εύκολο, σε άλλες δυσκολότερο. Για αυτό το Politico έφτιαξε έναν οδηγό.

Οι εύκολοι στόχοι

Οι πιο εύκολοι «στόχοι», σύμφωνα με το δημοσίευμα, για τους Βρετανούς που θέλουν να αλλάξουν υπηκοότητα, είναι το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Μάλτα.

Στο Λουξεμβούργο, η κυβέρνηση δήλωσε ότι θα βοηθήσει εκείνους που ενδιαφέρονται να κάνουν το εν λόγω «άλμα» και μέχρι στιγμής στηρίζει αυτή την εξαγγελία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλα είναι εύκολα, καθώς οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να μάθουν τη γλώσσα, για να περάσουν το απαραίτητο τεστ. Αυτή τη στιγμή απαιτείται να μένει κάποιος στο Λουξεμβούργο για επτά χρόνια πριν πάρει την υπηκοότητα, αλλά η βουλή εξετάζει τη μείωση του απαιτούμενου χρόνου σε πέντε χρόνια.

Στην Ιρλανδία από την άλλη, τα πράγματα είναι εύκολα αν κάποιος αποδείξει ότι κάποιος παππούς του γεννήθηκε εκεί. Και πάλι όμως θα πρέπει να πληρώσει 1.125 ευρώ. Διαφορετικά, κάποιος μπορεί να το προσπαθήσει μένοντας για ένα χρόνο συνεχόμενα στην Ιρλανδία.

Από την άλλη, στην Κύπρο εξασφαλίζει κανείς εύκολα την υπηκοότητα, αν είναι διατεθειμένος να πληρώσει, γράφει το Politico. Οσοι επενδύσουν σε κρατικά ομόλογα ή με άλλους τρόπους 5 εκατ. ευρώ θα περάσουν από γρήγορη διαδικασία απόκτησης υπηκοότητας. Επίσης, πρέπει να πληρώσουν 7.000 ευρώ για την αίτηση. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει κανείς να μείνει μόνιμα στο νησί για επτά χρόνια, ή αν ένας από τους γονείς είναι Κύπριος, τότε απαιτούνται 5 χρόνια.

Στη Μάλτα το μόνο που χρειάζεται είναι απόκτηση ακινήτου αξίας 350.000 ευρώ, το οποίο θα πρέπει να έχει κανείς για πέντε χρόνια στην ιδιοκτησία του. Η άλλη επιλογή είναι καταβολή 16.000 ευρώ το χρόνο σε νοίκι για πέντε χρόνια και επενδύσεις 150.000 ευρώ σε ομόλογα και μετοχές.

Στις χώρες που αξίζει να κάνουν οι Βρετανοί μία προσπάθεια, αναζητώντας νέα υπηκοότητα, το Politico καταχωρεί το Βέλγιο, την Εσθονία, την Πορτογαλία και την Ισπανία.

Στην περίπτωση του Βελγίου, απαιτείται να ζει κάποιος για πέντε χρόνια στη χώρα και να γνωρίζει καλά μία από τις επίσημες γλώσσες, ολλανδικά, γαλλικά ή γερμανικά, σε επίπεδο που να του επιτρέπει να τις χρησιμοποιεί στη δουλειά του.

Αν δεν έχει κάποιος γονείς Εσθονούς- στην περίπτωση αυτή τα πράγματα είναι εύκολα- τότε θα πρέπει να ζήσει στη χώρα για τουλάχιστον 8 χρόνια, και τα πέντε από αυτά να είναι εκεί η μόνιμη κατοικία του. Επίσης, πρέπει να περάσει εξετάσεις στη γλώσσα, ενώ δεν επιτρέπεται η διπλή υπηκοότητα.

Κάτοικος Πορτογαλίας για έξι χρόνια θα πρέπει να είναι κάποιος που θέλει να αποκτήσει τη συγκεκριμένη υπηκοότητα, ή αν τουλάχιστον ένας από τους γονείς του είναι Πορτογάλος- και κατάγεται και εκείνος από Πορτογάλους- τα πράγματα είναι πιο απλά.

Πιο αυστηροί είναι οι όροι στην Ισπανία, καθώς απαιτείται διαμονή στη χώρα για δέκα χρόνια.

Αντίθετα, το Politico συμβουλεύει τους επίδοξους Βρετανούς «πρόσφυγες» να μην κάνουν καν τον κόπο να προσπαθήσουν να αποκτήσουν την ιταλική, τη γαλλική, την πολωνική ή τη γερμανική υπηκοότητα.

Στην πρώτη περίπτωση, πέρα από το «τέρας» της γραφειοκρατίας, θα πρέπει να αποδείξει κανείς ότι ένας από τους παππούδες του ήταν Ιταλός και να μείνει στη χώρα για τέσσερα χρόνια.

Στη Γαλλία, ο ενδιαφερόμενος χρειάζεται τουλάχιστον έναν γονιό που ήταν Γάλλος πολίτης, αλλά και ένας από τους δικούς του γονείς απαιτείται να είναι επίσης Γάλλος. Ακόμη, πρέπει πρώτα να περάσουν 5 χρόνια διαμονής στη χώρα πριν εξεταστεί η αίτηση για την απόκτηση της υπηκοότητας, όπως και να πιστοποιηθεί από τις αρχές η επαρκής γνώση της γλώσσας.

Αν κάποιος έχει τουλάχιστον έναν γονιό που ήταν Πολωνός πολίτης όταν ο ίδιος γεννήθηκε, τότε δικαιούται την υπηκοότητα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει ζήσει τρία χρόνια συνεχόμενα στη χώρα, με σταθερό εισόδημα και ότι γνωρίζει καλά τη γλώσσα.

Τέλος, για τη Γερμανία το Politico σχολιάζει ότι μπορεί η χώρα να καλωσόρισε τους πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, αλλά δεν θα διευκολύνει σε τέτοιο βαθμό και τους Βρετανούς που θέλουν να πάρουν την υπηκοότητα. Για να το πετύχουν αυτό, θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον έναν γονιό Γερμανό, ή να μείνουν 8 χρόνια εκεί.