Στην «Πράσινη θάλασσα» (Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου), η Αγγελική Αντωνίου κάνει μια καλή προσπάθεια να μας ξεναγήσει στον κόσμο που ζει περιφερειακά της Αθήνας, που τη βγάζει όπως όπως, που τσιμπολογάει στις ταβέρνες μετά τη δουλειά και οι ρόλοι της γυναίκας και του άνδρα είναι ξεκάθαροι και οριοθετημένοι.

https://www.youtube.com/watch?v=bjehkvzkbM0

Σε μια τέτοια ταβέρνα, ξεχασμένη από όλους σχεδόν, φτάνει η Αννα, η οποία πάσχει από αμνησία, αλλά θυμάται καλά πόσο σπουδαία μαγείρισσα είναι. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, που έχει κι αυτός τη δική του «μεγάλη» ιστορία, την προσλαμβάνει και βλέποντας σταδιακά ότι τα πιάτα της κάνουν θραύση, αρχίζει να την εμπιστεύεται όλο και πιο πολύ, σε σημείο εξάρτησης.

Μυθιστόρημα της Φακίνου

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα», αλλά κάποιες σεναριακές αστοχίες δεν λείπουν, ιδιαίτερα στον τρόπο που συστήνονται και δηλώνουν παρόντες οι πελάτες της ταβέρνας. Επιπλέον, η τελευταία πράξη είναι αρκετά βεβιασμένη, για να κλείσει όπως όπως η ιστορία.

Ομως ο Γιάννης Τσορτέκης και, ιδιαίτερα, η Αγγελική Παπούλια δίνουν τον καλό τους εαυτό στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους καταφέρνοντας ως ένα σημείο να «σκεπάσουν», με την πάντα ενδιαφέρουσα παρουσία τους, τις όποιες παραφωνίες

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους της Δανέζας Ζανέτε Νόρνταλ

Στο «Αγριότοποι», το ντεμπούτο μεγάλου μήκους της Δανέζας Ζανέτε Νόρνταλ, που προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», μια οικογένεια καταρρέει όταν ένα πιστόλι εκπυρσοκροτεί κατά λάθος.

Δεν είναι φυσικά μια συνηθισμένη οικογένεια, καθώς η μητέρα και τα τρία αγόρια της «ειδικεύονται» στους εκβιασμούς, την προστασία, τις τοκογλυφίες κ.ά. Καταλύτης σε αυτή τη σκοτεινή πορεία είναι η έφηβη ανιψιά που βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι της οικογένειας μετά το θάνατο της μητέρας της σε τροχαίο.

Η Ζανέτε Νόρνταλ καταφέρνει από την πρώτη στιγμή να φτιάξει ατμόσφαιρα απειλής και τρόμου. Νιώθεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι αδιανόητο, που θα σφραγίσει τις ζωές όλων. Συντελούν σε αυτό η ωφέλιμη χρήση της μουσικής, οι παύσεις και οι σιωπές, το ημίφως, αλλά και η εξαιρετική τοποθέτηση των πρωταγωνιστών απέναντι στους ρόλους τους. Και όλα αυτά σε λιγότερο από 90 λεπτά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής