Τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα και κυρίως πιο δύσκολα, όταν περνάμε στη φάση της πρακτικής εφαρμογής αυτών των αρχών, ιδίως όταν αυτές με φανταχτερή και ναρκισσιστική μεγαλοπρέπεια εκφέρονται από τα υψηλόβαθμα στελέχη της δημόσιας διοίκησης, άσχετα αν τα δρώντα στελέχη των υπόλοιπων βαθμίδων τις τοποθετούν κάπου ανάμεσα στο σημείο συνένωσης «φανταστικού» και «πραγματικού». Ας μείνουμε σήμερα στο νέο πρόγραμμα εκπαίδευσης των δημοσίων υπαλλήλων για την ένταξη στο κλάδο των επιτελικών στελεχών, για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον από εξειδικευμένες θέσεις.

Σε ποιο όμως περιβάλλον; Σε αυτό το μάλλον αδιανόητο, όπου η υπηρεσιακή ιεραρχία υποκαθίσταται πλήρως από την εξουσία της πληθώρας των μετακλητών συμβούλων και άλλων ενδιάμεσων εκφραστών των πολιτικών προϊσταμένων των υπουργείων, που διεισδύουν με μια μορφή έρπουσας κατάκτησης στην κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας; Αυτός ο παράταιρος «συνωστισμός» αποτελεί δομικό πρόβλημα που δυσκολεύει τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, πολιτικοποιεί την κορυφή της και δημιουργεί τις προϋποθέσεις αστάθειας και ασυνέχειας των καλών πρακτικών της, που προφανώς δεν αντιμετωπίζονται από τέτοιες θετικές στη σύλληψη πρωτοβουλίες. Φαντάζει και είναι ανορθολογικό και πιθανά ευτράπελο.

Οπως και βασανιστικό για αυτούς που ονειρεύονται καριέρα στο Δημόσιο! Ναι, δεν είναι αστείο! Την απάντηση τη δίνει ένα από τα «άγια δισκοπότηρα» του νεοφιλελευθερισμού, όπως πρόσφατα έχει γραφτεί στον Τύπο, η «μεταγραφή» κρατικών αξιωματούχων στον ιδιωτικό τομέα. Διανύουμε την εποχή των «περιστρεφόμενων θυρών», όπου αναζητούνται για πρόσληψη νυν στελέχη του Δημοσίου που έχουν θητεύσει σε υψηλές θέσεις στην ιεραρχία υπουργείων (επενδύσεις, ΕΣΠΑ, ευρωπαϊκά προγράμματα, πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, ενέργεια κ.λπ. είναι τα ζητούμενα). Υπάρχει και η καριέρα στο Δημόσιο λοιπόν για εκείνους που αναζητούν να υπηρετήσουν σε θέσεις αιχμής μέσα από εξαντλητική -είναι η αλήθεια- εκπαίδευση, ιδίως όταν διδάσκονται τα λόγια του ιδρυτή της γαλλικής ΕΝΑ, Μισέλ Ντεπρέ: «… (με την εκπαίδευση) να τους δώσουμε μια γεύση από το μεγαλείο, αλλά και τον καταναγκασμό του επαγγέλματος».

Μάταιη όμως φιλοδοξία, αφού και αυτοί θα υποκατασταθούν, ενόσω θα κατέχουν επιτελικές θέσεις ευθύνης, ως ζωντανές και ενεργές δυνάμεις της δημόσια διοίκησης, από τους κομματικούς μοχλούς ανάσχεσης κάθε είδους. Με άκαρπες προσπάθειες, τα στελέχη που έχουν θρέψει την υπεροχή τους στη καθημερινή τριβή της δημόσιας σφαίρας θα πασχίζουν να κρατηθούν στο κοίλο της διοικητικής εξελικτικής χοάνης, αλλά θα γλιστρούν εκεί από λιπαντικά υλικά ανακυκλώσιμης μάλιστα κατηγορίας.

Είναι εκείνη η καθημερινή στιγμή που αυτή η ενδιάμεση «πολιτική βούληση» υποδαυλίζει τις λανθάνουσες δυνατότητες, μεταρρυθμιστικές και χειραφετητικές των λειτουργών της δημόσιας διοίκησης και τους θέτει σε κατάσταση φόβου, κακοποίησης, αναποφασιστικότητας και αβουλίας, αλλά και αδράνειας με κοινωνικό κόστος. Γεγονός που καθιστά δυσανεκτική τη συμβίωση των λειτουργών της,με τους αντικαταστάτες τους, τα «προσωρινά» μετακλητά πολιτικά στελέχη. Πανομοιότυπο μορφολογικό στερεότυπο κομματικού «εκβαρβαρισμού» από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ως τις μέρες μας. Χρειάζεται να αναρωτηθώ αν οι ελπίδες για μια άλλη δημόσια διοίκηση έχουν αποκτήσει και αυτές φωτογένεια επικοινωνίας;

Από το ένθετο Αγορά Εργασίας που κυκλοφορεί με τον Ελεύθερο Τύπο