Αυτό επιβεβαιώθηκε περίτρανα μετά την επίσκεψη του «σύγχρονου Κίσινγκερ» του Λευκού Οίκου, Τζέικ Σάλιβαν, στην Τουρκία, κατόπιν της οποίας ο «μετριοπαθής» Ιμπραήμ Καλίν απέκτησε ξαφνικά λεξιλόγιο Ερντογάν. Ενδειξη ότι στον γεωπολιτικό αναδασμό που βρίσκεται στο τραπέζι έχουν πέσει και ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα – με το ζητούμενο, δυστυχώς, να είναι τι από αυτά θα περισωθεί.

Αντίστοιχα νεφελώδη περίοδο διανύει όμως και η σχέση της ατλαντικής υπερδύναμης με την άλλοτε αδιαπραγμάτευτη σύμμαχό της Σαουδική Αραβία, η οποία, προϊόντος του χρόνου, δείχνει να αυτονομείται περισσότερο και να προσεγγίζει το αναδυόμενο μπλοκ του ανατολικού κόσμου (Ρωσία – Κίνα).

Πολλοί βιάστηκαν να αποφανθούν πως η σύμπλευση Ριάντ – Μόσχας για τη μείωση της παραγωγής πετρελαίου κατά 2 εκατ. βαρέλια ημερησίως, στο πλαίσιο του «αντιδυτικού» OΠΕΚ+, έδωσε τη χαριστική βολή στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με το πετρο-βασίλειο.

Ουδέν αναληθέστερον, υποστηρίζουν Αμερικανοί αναλυτές που βλέπουν κάτω από την επιφάνεια. Οσο θυμό κι αν εκπέμπουν ο Λευκός Οίκος και το Κογκρέσο (με τον φιλέλληνα πρόεδρο της Γερουσίας, Μπομπ Μενέντεζ, να βάζει στο στόχαστρο τους Σαουδάραβες μετά την Τουρκία), τα αμοιβαία συμφέροντα αποτελούν εγγύηση ότι Ουάσιγκτον και Ριάντ ποτέ δεν θα πάρουν «διαζύγιο». Η ερευνήτρια του Quincy Institute, Aνέλ Σιλάιν, πρόβλεψε ότι ο ταραγμένος… γάμος δεν θα διαλυθεί ποτέ, αλλά θα συνεχιστεί με εντάσεις, ενώ ένας έμπειρος Αμερικανός διπλωμάτης βλέπει τα πράγματα με ψυχρό ρεαλισμό. Ο Τζέραλντ Φέιερσταϊν, νυν διευθυντής του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής και ειδικός σε θέματα Αραβικής Χερσονήσου, παραδέχθηκε πως ΗΠΑ και Σ. Αραβία διατηρούν καθαρά σχέση συμφέροντος (και όχι βαθιά πολιτισμική, όπως με την Ευρώπη), αλλά η επιβίωσή της είναι απαραίτητη για την περιφερειακή και διεθνή ασφάλεια και σταθερότητα. Το μέλλον θα δείξει…