Σαν εφιάλτης ξαναστήνεται παρόμοιο σκηνικό στη Γαλλία, που δεν είναι μια απλή περιφερειακή χώρα του ΝΑΤΟ, αλλά πυρηνική δύναμη με τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη. Το Γαλλικό Σύνταγμα του 1958 δεν βοηθάει καθόλου, με την ασαφή του διατύπωση. Ορίζει μεν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά στο άρθρο 21 αναφέρει ρητά ότι «ο πρωθυπουργός είναι αρμόδιος για την εθνική άμυνα». Που σημαίνει ότι αν οι δυο τους διαφωνήσουν …ο Θεός της Γαλλίας να βάλει το χέρι Του!

Παραμονές εκλογών η Λεπέν έσπειρε τον σπόρο μιας πρωτοφανούς μεταπολεμικά πολιτειακής κρίσης, υποστηρίζοντας στην εφημερίδα «Le Telegramme», ότι ο τίτλος του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων είναι «τελετουργικός» και την πραγματική διοίκηση του στρατού (θα) την ασκεί η κυβέρνηση του Εθνικού Συναγερμού.

Το ζήτημα δεν είναι ακαδημαϊκό, καθώς η Λεπέν ξεκαθάρισε ότι ο πρωθυπουργός «της», Ζορντάν Μπαρντελά, δεν πρόκειται να επιτρέψει στον Μακρόν να πραγματοποιήσει την εξαγγελία του για αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στην Ουκρανία! Στη διαμάχη παρενέβη ο υπουργός Ενόπλων Δυνάμεων, Σεμπαστιάν Λεκορνί, υπογραμμίζοντας ότι «το Σύνταγμα δεν είναι τελετουργικό». Ο δε Μπαρντελά θόλωσε τα νερά, διαβεβαιώνοντας, στο ντιμπέιτ με τον μακρονικό πρωθυπουργό Ατάλ, ότι «η Γαλλία δεν θα επιτρέψει στον ρωσικό ιμπεριαλισμό να απορροφήσει τη φίλη Ουκρανία». Αλλά με ποιον τρόπο;

Είναι φανερό ότι η Πέμπτη Δημοκρατία ράφτηκε στα μέτρα μιας ισχυρής προσωπικότητας, όπως ο στρατηγός Ντε Γκωλ, που προερχόταν από τις τάξεις του στρατού κι ευτύχησε να έχει διαδόχους με προσωπικότητα (Μιτεράν, Σιράκ), ικανούς αν χρειαστεί να «συγκατοικήσουν» με αντιπάλους πρωθυπουργούς και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Αλλά οι καιροί της συναίνεσης τελείωσαν. Από μεθαύριο η προσφιλής Γαλλία αντιμετωπίζει την τέλεια καταιγίδα.