Η διαφορά των δύο διεκδικητών της προεδρίας είναι 13.000 ψήφοι. Τόσες ψήφους έλαβε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ο οποίος θα στηρίξει την Αχτσιόγλου, αλλά αντίστοιχες πήρε και ο Νίκος Παππάς, ο οποίος από χθες τάχθηκε στο πλευρό του Κασσελάκη. Αφήνουμε στην άκρη τη μεταστροφή της Ακρίτα, που από την Αχτσιόγλου μέσα σε μία ημέρα πέρασε στο απέναντι στρατόπεδο.

Η «πολιτική ανακάλυψη» του Πολάκη, όπως ο ίδιος ο Κασσελάκης έχει δηλώσει πως πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από επαφές που είχε με τον αψύ Σφακιανό, στηρίζεται από τον πρώην στενό συνεργάτη του Τσίπρα, Νίκο Παππά, και όλο το «προεδρικό σύστημα», που βλέπει στον εξ Αμερικής υποψήφιο το πρόσωπο που μπορεί να ανατάξει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και η Αριστερά; Πώς θα συμβιβασθεί με έναν πρόεδρο, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs, κατά δήλωσή του αυτοδημιούργητο εφοπλιστή; Εδώ γελάνε, ο πολιτικός αμοραλισμός που διαπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία 15 έτη δεν αφήνει περιθώρια για ιδεολογικούς ρομαντισμούς και ταξικές προσεγγίσεις. Το κυνήγι της εξουσίας όλα τα συγχωρεί.

Κόντρα σε όσους προβλέπουν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να αποκλείουμε το ενδεχόμενο να αποχωρήσουν κάποια στελέχη του μετά το δεύτερο γύρο, εκτιμάμε ότι ακόμα και οι «σκληροπυρηνικοί» της Αριστεράς σε λίγο καιρό θα ομνύουν στο όνομα του Κασσελάκη και θα εξηγούν ότι το πέρασμά του από την Goldman Sachs ήταν ένα μεγαλοφυές κόλπο, προκειμένου να μάθει τους μηχανισμούς του βαθέως καπιταλισμού για να τους ξεριζώσει εκ των έσω.

Είναι φανερό ότι τα συστήματα του Τσίπρα και της Κουμουνδούρου θα αγκαλιάσουν τον νέο πρόεδρο, δεν είναι όμως μόνο τα μοναδικά. Επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν δυσαρεστηθεί από την κατανομή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και τις πολιτικές της κυβέρνησης υποδέχθηκαν με δάφνες τον διάδοχο του Τσίπρα, το ίδιο άλλωστε έκαναν όταν η Ελλάδα βρισκόταν με το ένα πόδι έξω από το ευρώ και με τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό πίεζαν για το Grexit, προκειμένου να τα διπλασιάσουν σε μία βραδιά.

Μόνο που η χώρα δεν είναι τζόγος, ούτε οι πολίτες αφελείς για να επιλέγουν πρωθυπουργό με βάση τα θελήματα των συστημάτων. Φάνηκε το 2015, όταν η μειοψηφία του «ναι» επέβαλε στην άφρονα ηγεσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αποδείχθηκε περίτρανα στις κάλπες του 2019 και του 2023, όταν ο Μητσοτάκης κέρδισε με βάση τις πολιτικές του προτάσεις και τις μεταρρυθμιστικές του επιλογές.

Ο Κασσελάκης πήρε εύκολα το «μαγαζί» του ΣΥΡΙΖΑ, το βρήκε υπό διάλυση και ως μάνατζερ επιθετικών κεφαλαίων (hedge funds) το απέκτησε με κάτι αναρτήσεις στο Ιnstagram και φωτογενείς πόζες. Ομως, το να μετατρέψεις ένα κέλυφος κόμματος σε ισχυρή πολιτική δύναμη απαιτεί άλλα προσόντα πέραν της ωραιοπάθειας.

Ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αισθάνεται ικανοποίηση που θα έχει απέναντι τον Κασσελάκη, το γήπεδο το γνωρίζει καλά και στην πολιτική οι εντυπώσεις ξεφτίζουν γρήγορα, σε αντίθεση με την αποτελεσματικότητα που μένει στη συνείδηση των ψηφοφόρων.