Η «παραίτηση» Βαρβιτσιώτη -καθυστερημένη, αφήνοντας την αντιπολίτευση να οργιάσει- εκτιμάται ως η απαρχή αναδιάταξης στο κυβερνητικό σχήμα. Γράφονται πολλά και επιπόλαια. Οσοι παρακολουθούν την πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τη 15η Φεβρουαρίου 2015, όταν απείχε της ψηφοφορίας για την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους «δεν είχε πειστεί, μέσα από την πολιτική του διαδρομή, ότι είναι ο πιο κατάλληλος», του αναγνωρίζουν τρεις αρετές: ευθύτητα, ανάληψη ευθυνών και ψυχραιμία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις αλλεπάλληλες κρίσεις που αντιμετώπισε η χώρα -από τον Φεβρουάριο 2019 ως σήμερα- δεν πήρε ποτέ εν θερμώ αποφάσεις. Πήρε το χρόνο του. Πιστεύω ότι κανείς, είτε εντός είτε εκτός Μαξίμου, δεν θα ισχυριζόταν ότι επηρεάζει τις αποφάσεις του πρωθυπουργού. Οσοι εμφανίζονται ως Ηρακλείδες του Μαξίμου ας έχουν υπόψη τους ότι ο Μητσοτάκης «σιχαίνεται» κάθε είδους παραγοντισμούς και ότι μας προκαλούν γενική θυμηδία.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: αυτό που λέμε κράτος, εννοώντας τη Δημόσια Διοίκηση, κτίστηκε σε σαθρές βάσεις. Εκτοτε οι όποιες εμβαλωματικές παρεμβάσεις επιβαρύνουν έτι μάλλον την ήδη αρρωστημένη κατάστασή του. Κανείς -πολλοί το δήλωσαν- δεν τόλμησε να επανεφεύρει το κράτος. Σήμερα, τι ελπίζουμε; Οτι στην τετραετία που μόλις μπήκε η κυβέρνηση στις ράγες όχι μόνο θα πάρει ριζικές αποφάσεις για το βαρύ και ασήκωτο κράτος που στέκεται ανάχωμα στον εκσυγχρονισμό και στην πρόοδο, αλλά θα σπεύσει να θεσμοθετήσει τα δέοντα. Θα αποδείξει ότι είναι αποφασισμένη να τα εφαρμόσει αμέσως. Γιατί από νόμους που ωραία ψηφίζονται και μετά σκονίζονται στα υπουργικά συρτάρια χορτάσαμε.

Ωστόσο, φτάνουμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή: να περιμένουμε όλοι, σε κάθε αντιξοότητα, ο πρωθυπουργός να κάνει τη δουλειά των υπουργών, για να μην πω κι εκείνη των πολυπληθών γενικών γραμματέων. Η δουλειά του πρωθυπουργού ήταν μετά την καταστροφή να πάει στο Στρασβούργο και να διασφαλίσει αυτό το πολύ ισχυρό πακέτο στήριξης της οικονομίας για την θεραπεία των πληγών της κλιματικής κρίσης που δοκίμασε ανελέητα τη χώρα. Οσοι δεν αντέχουν να πάρουν το κόστος, λύσεις υπάρχουν.

Αλλά αν κανείς πιστεύει ότι η Φον ντερ Λάιεν θα έσπευδε να γυρίσει από την Ινδία για να συναντήσει αμέσως τον Ελληνα πρωθυπουργό και η Ευρωπαϊκή Ενωση ότι θα ενέκρινε -χωρίς «ναι μεν αλλά»- την ανακατεύθυνση των πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης ή το ΕΣΠΑ ύψους 2,25 δισ. ευρώ να βγει να το πει.

Προηγουμένως, καλά θα κάνει να θυμηθεί ποια ενίσχυση πήραμε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όταν έπνιξε η λάσπη τη Μάνδρα ή κατακάηκε το Μάτι. Ποια αντιμετώπιση παρία στην Ε.Ε. είχε η Ελλάδα…