Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι αποφεύχθηκε μεν το μεγαλύτερο κακό -δηλαδή η πρωτιά του Κόμματος Ελευθερίας (PVV) που θα δημιουργούσε άμεσα ζήτημα συνοχής της Ε.Ε. και θα έστελνε και τη δική μας αξιολόγηση… στον αγύριστο- αλλά δυστυχώς με τίμημα τη νομιμοποίηση του κοκτέιλ «εθνικισμός-ξενοφοβία-αυταρχισμός» στο 70%-80% ολλανδικών κομμάτων και της κοινωνίας!

Το παραδέχθηκε ακομπλεξάριστα ο θριαμβευτής Μαρκ Ρούτε τη νύχτα των εκλογών, κάνοντας λόγο για ήττα τού «λάθος λαϊκισμού». Αρα, ο δικός του λαϊκισμός, ο πιο «λάιτ» και καθωσπρέπει, είναι ο σωστός; Ή το θέμα της «μεταναστοφοβίας» και της «τουρκοφοβίας» είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό; Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά κάποιων ακραίων ισλαμικών στοιχείων στην Ολλανδία (που μόνο το 5% των κατοίκων της είναι μουσουλμάνοι) σε συνδυασμό με το απρόσμενο δώρο που έκανε ο Ερντογάν στον Ρούτε, στέλνοντας υπουργούς και μαντιλοφορούσες υπουργίνες να αλωνίζουν στη Δυτική Ευρώπη σαν να βρίσκονταν στην ελληνική Θράκη, τα Σκόπια ή τη Βοσνία, συσπείρωσε ακόμη και κόμματα της Αριστεράς γύρω από την κυβέρνηση.

Από την άλλη, υπάρχει προφανώς κάποιος βαθύτερος λόγος που δύο τουρκικής καταγωγής βουλευτές των Εργατικών αποσχίστηκαν ιδρύοντας το πρώτο… τουρκικό κόμμα της Ολλανδίας (DENK), το οποίο μπήκε πανηγυρικά στη Βουλή με 2% και 3 έδρες (σ.σ. ας μη το δούμε ποτέ αυτό στη Θράκη).

Προς Θεού, ούτε κατηγορούμε τον Ρούτε ότι είναι ίδιος με τον Βίλντερς επειδή δήλωσε, «όποιος δεν του αρέσει ο τρόπος ζωής μας μπορεί να φύγει από τη χώρα», ούτε εξαγνίζουμε την ακραία ρατσιστική ρητορεία του αρχηγού του PVV – που διαμαρτύρεται για «κλοπή ατζέντας». Προσπαθούμε απλώς να δούμε τα πράγματα όπως είναι.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου