Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Είχε ακόμη το προνόμιο να δει τον εαυτό του σε γιγαντοοθόνη στο Τάε Κβον Ντο σε συγκέντρωση Τσίπρα και να καταγγέλλεται ως εχθρός… Τέτοιους πολύτιμους τίτλους αποκτά ο δημοσιογράφος που αντιλαμβάνεται γρήγορα το ποιόν της εξουσίας -μου έρχεται στο νου ο στίχος του Καβάφη – «μιλούσαν για ποιότητα»-, όταν στην αγορά απλώνεται το χυδαίο, σαν τεράστια λαδιά…

Ομως την Τρίτη το βράδυ, ο φίλος μου Γιάννης Πρετεντέρης μας σύστησε, συναισθηματικά, με άφατη αξιοπρέπεια και τον πατέρα του, με αφορμή την έκδοση από την ΕΣΤΙΑ δύο τόμων με επιλεγμένα θεατρικά του έργα. Αν ζούσε ο Κώστας Πρετεντέρης σήμερα, είπε, θα ήταν 91 ετών, αλλά έφυγε στα 52 του χρόνια. Ομως, ως την ώρα που ο Γιάννης τον αποχαιρέτησε, είχε την τύχη να μεγαλώνει στο σπίτι τους με Χορν, Τζένη και Αλίκη, Σταυρίδη, Φωτόπουλο και Κοντού, με Μάρθα, Ζωή και Νίκο Κούρκουλο… κι όλα τα μυθικά ονόματα που ζωντάνευαν τους χαρακτήρες στα θεατρικά και τα κινηματογραφικά έργα του πατέρα του.

Ο Κώστας Πρετεντέρης, πρωτοπόρος, δημιουργικός, ειλικρινής με την τέχνη του, ευφάνταστος και αφάνταστα καλλιεργημένος ως δημοσιογράφος, έγραψε δεκάδες έργα και είδε οι ιστορίες του να γίνονται σίριαλ στην τηλεόραση, στα πρώτα της βήματα. Ο Γιάννης θυμήθηκε και τον Ασημάκη Γιαλαμά, το συγγραφικό ταίρι του Κώστα Πρετεντέρη, που δεν τελείωσε ποτέ τον επικήδειο για τον πατέρα του, καθώς τον έπνιγαν οι λυγμοί της αγάπης του.

Ο κινηματογράφος και το θέατρο του Κώστα Πρετεντέρη -και της γενιάς του- μας μεγάλωσαν. Μας δίδαξαν ήθη, ήθος και τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς, πατριωτισμό και αλληλεγγύη σε μια Ελλάδα που μόλις επέστρεφε στην κανονικότητα από έναν σπαρακτικό Εμφύλιο. Είχαν τη σοφία της καθημερινότητας, δηλαδή τις καταγραφές της ζωής των ανθρώπων, που μπορούσαν τότε να ονειρεύονται το καλύτερο αύριο. Αν αίφνης γυρνούσε κοντά μας ο Κώστας Πρετεντέρης, δεν ξέρω αν θα αναγνώριζε τους τύπους που γέννησε, με τόση μαστοριά, δίνοντάς τους ζωή με το πηγαίο και ευγενές χιούμορ του, με την ανθρωπιά που αποπνέουν οι χαρακτήρες του.

Ευτυχισμένος ο Γιάννης που αξιώθηκε έναν τέτοιον πατέρα. Κι εμείς αναγνωρίζουμε στον Γιάννη ότι με τη δημόσια παρουσία του στη δημοσιογραφία, τόσα χρόνια, τίμησε αυτό τον πατέρα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου