Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ο υπουργός ήταν εμφανώς ικανοποιημένος από τις επαφές που είχε με τον νέο προσωπάρχη του Λευκού Οίκου Ρέινς Ηρακλή Πρίμπους, ο οποίος είναι πλέον το δεύτερο πιο ισχυρό πρόσωπο στην αμερικανική πρωτεύουσα. Μήπως όμως αυτή η βεβαιότητα του Πάνου Καμμένου, όπως και πολλών άλλων κυβερνητικών στελεχών, σχετικά με τον ρόλο που θα παίξουν οι ομογενείς στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις είναι υπερβολική και πολύ βιαστική;

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Πρίμπους στην ομιλία του, η οποία αν και ήταν γεμάτη από αναφορές στην Ελλάδα και στην Ορθοδοξία, εν τούτοις κατέληξε σε μια αλήθεια που μάλλον δεν θέλουμε να δούμε: Οτι πρώτη του πατρίδα είναι η Αμερική και δεύτερη η Ελλάδα. «Αυτό που συγκράτησα είναι ότι αν και δεν ήταν από αυτή τη χώρα (σ.σ.: ο παππούς του), αγαπούσε τα πάντα στις ΗΠΑ. Ως μικρός, λοιπόν, το γεγονός ότι ο παππούς μου αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο την Αμερική με έκανε περήφανο που ήμουν Αμερικανός. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Χωρίς να υποβαθμίζουμε τη σπουδαιότητα της ελληνικής καταγωγής του Πρίμπους, του Τζιτζίκου, του Παπαδόπουλου ή του Μαραφάτσου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουν ορκιστεί πίστη στη χώρα που γεννήθηκαν, την Αμερική. Οπως άλλωστε έκαναν οι ομογενείς που βρέθηκαν σε αντίστοιχες θέσεις εξουσίας άλλες εποχές, όπως ο Τζορτζ Στεφανόπουλος ή ο Τζορτζ Τένετ (στη CIA). Αλίμονο αν η εξωτερική πολιτική του Λευκού Οίκου χαρασσόταν ανάλογα με τις χώρες καταγωγής των συμβούλων των προέδρων.

Οπως μάλιστα γράφει ο έμπειρος ανταποκριτής στις ΗΠΑ Μιχάλης Ιγνατίου: «Πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν παιδιά της Ομογένειας φτάνουν στον Λευκό Οίκο, ρωτούμε τί θα πράξουν για την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι πολύ εγωιστικό το ερώτημα διότι τα παιδιά αυτά έχουν πρωτίστως υποχρέωση στην πατρίδα τους, την Αμερική, όχι στην πατρίδα των γονιών και των παππούδων τους». Καλύτερα λοιπόν να κρατάμε μικρό καλάθι.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου