Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ισως αυτά να είναι μια ερασιτεχνική και αρκετά εύπεπτη εξήγηση, για το τι φταίει που φτάσαμε στο 2017 και αυτή η χώρα δεν ξέρει ακόμα τι κατέχει ούτε στη δημόσια ούτε στην ιδιωτική σφαίρα.

Πάρτε για παράδειγμα τα τιτάνια, πραγματικά, έργα του Κτηματολογίου και των Δασικών Χαρτών. Χθες ανακοινώθηκε ότι ξεπαγώνει το πρόγραμμα ανάρτησης των δασικών χαρτών, ύστερα από τέσσερα χρόνια, για αρκετές περιοχές της χώρας. Σκεφτείτε πόσα χρόνια έχουν ξεκινήσει αυτά τα έργα και πόσα θα χρειαστούν ακόμα για να ολοκληρωθούν. Μέχρι τότε δεν θα γνωρίζουμε με την επίσημη σφραγίδα του κράτους ποιες ακριβώς είναι οι δασικές εκτάσεις, ποιες οι ιδιωτικές, ποιες οι αμφισβητούμενες. Και όμως, η ύπαρξη κυρωμένων δασικών χαρτών αποτελεί προϋπόθεση για τη σύνταξη και λειτουργία του Εθνικού Κτηματολογίου. Αλλά όπως επισήμαναν πρόσφατα και οι συμβολαιογράφοι, κάνοντας μια αποτίμηση της εμπειρίας του νομικού κόσμου από τα 21 χρόνια πορείας του έργου «για ποιο Κτηματολόγιο μιλάμε, όταν δεν έχουμε χάραξη του αιγιαλού σε μια τουριστική χώρα με 16,5 χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή».

Μέχρι πρόσφατα βέβαια το κράτος δεν ήξερε ούτε καν πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχει. Ακόμα και τα υπουργεία δεν ήξεραν πόσα κτίρια νοικιάζουν και πόσο, κάποια ίσως να μην το έμαθαν ακόμα. Κάπως έτσι, τηρουμένων των αναλογιών, το κράτος δεν ήξερε και ακόμα δεν ξέρει, την περιουσιακή κατάσταση φυσικών και νομικών προσώπων. Το ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο είναι ένα ακόμα φιλόδοξο -αν και αμφιλεγόμενο- έργο που ξεκινά οσονούπω και υπολογίζεται ότι θα ολοκληρωθεί εντός διετίας, με στόχο να γνωρίζουν οι φοροελεγκτικές υπηρεσίες, μέσω της διασταύρωσης στοιχείων, ποιος κρύβει και πόσα. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, θα συνεχίσει να ισχύει πως στην Ελλάδα είσαι ό,τι (και έχεις όσα) δηλώσεις.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου