Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Είναι γνωστό ότι μέχρι τα 12 μίλια φτάνει -θεωρητικά- η ελληνική κυριαρχία. Αν δηλαδή η Ελλάδα ασκούσε αύριο το δικαίωμά της, τότε θα είχαμε το αδιανόητο: να πραγματοποιεί έρευνα, χωρίς άδεια, ένα γειτονικό κράτος εντός της ελληνικής επικράτειας.

Βεβαίως, όλα αυτά παραμένουν στη σφαίρα της θεωρίας, από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν ασκεί το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης. Και το λεπτό σημείο στην όλη υπόθεση είναι η δήλωση Ερντογάν ότι το «Oruc Reis» κάνει ό,τι κάνει εντός τουρκικής υφαλοκρηπίδας.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία δεν θέλει καν να μπει στη διαπραγμάτευση για το «ατύχημα της Γεωγραφίας» που δεν είναι άλλο από το Καστελλόριζο. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι θα ικανοποιούσε ενδεχομένως το μεγαλύτερο μέρος των απαιτήσεών της, αν συμφωνούσε σε προσφυγή στη Χάγη για το συγκεκριμένο θέμα.

Επομένως, ο κ. Ερντογάν επιδιώκει να «λύσει» με τον τρόπο του το θέμα αυτό, πριν συζητήσει οτιδήποτε άλλο με την ελληνική πλευρά, η οποία επενδύει -και το λέει- στις ευρωπαϊκές κυρώσεις προς την Αγκυρα.

Ωστόσο, ήδη από την τελευταία σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έγινε σαφές ότι υπάρχουν αρκετές χώρες που βάζουν την οικονομική σχέση τους με την Τουρκία πριν από την οφειλόμενη αλληλεγγύη σε Ελλάδα και Κύπρο. Χώρες που είναι διατεθειμένες να καταδικάσουν στα λόγια την τουρκική επιθετικότητα, αλλά στο διά ταύτα, προτιμούν να δώσουν χρόνο στο χρόνο…

Ομως, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας – και το καθεστώς Ερντογάν έχει επιλέξει ένα γεωγραφικό σημείο για το οποίο μπορεί πολύ εύκολα να μιλήσει για «μαξιμαλισμό» από την ελληνική πλευρά.

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να στηριχθούμε αποκλειστικά στην Ενωμένη Ευρώπη, όσο σκληρή κι αν είναι η καταδίκη των τουρκικών ενεργειών. Χρειάζεται παράλληλα ένα σήμα αποφασιστικότητας πριν το πράγμα φτάσει στο μη περαιτέρω…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής