Το αυλάκι έγινε χείμαρρος, ο ίδιος έγινε «τσάρος» στη θέση του «τσάρου» της Οικονομίας, παραμένοντας ταυτόχρονα επικεφαλής των «53» και ένα από τα πιο δημοφιλή στελέχη στη βάση του κόμματος και όχι μόνο. Οι θέσεις του μπορεί να αμφισβητήθηκαν πολλές φορές, η θέση του όμως στην εσωτερική οικονομική ιεραρχία όχι. Τι συνέβη, λοιπόν, και αποκαθηλώθηκε από τομεάρχης Οικονομικών, με αποτέλεσμα οι σπίθες να γίνουν ελεγχόμενη έκρηξη; Η αλήθεια είναι ότι συνέβησαν πολλά και τίποτα από αυτά τυχαία.

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ανατρέξει στο πρόσφατο παρελθόν, θα βρει τόσες διαφωνίες Τσίπρα-Τσακαλώτου και κατ’ επέκταση της ομάδας των «53» με τους προεδρικούς, που θα καταλάβει πως η κόντρα αυτή κρατάει χρόνια και κάθε μετάλλαξή της γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Ο μαρξιστής οικονομολόγος με τις σπουδές στην Οξφόρδη έμαθε να ισορροπεί το αριστερό κομμάτι της σκέψης του με το πραγματιστικό της δράσης του, δρέποντας τους καρπούς των αντιφάσεών του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κοσμοπολίτικος μαρξισμός του Τσακαλώτου είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι η κομμουνιστική Κίνα για τον σύγχρονο καπιταλισμό: αναπόσπαστο κομμάτι του.

ΟΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ και οι σύντροφοι μοίραζαν «13η σύνταξη» χωρίς να έχουν ιδέα τι συμβαίνει στα ταμεία του κράτους ή έβγαζαν θριαμβευτικές ανακοινώσεις ύστερα από κρίσιμα Eurogroup χωρίς να έχουν ιδέα από την αντίδραση των θεσμών, εκείνος διαχώριζε τη θέση είτε με εκκωφαντική σιωπή είτε με δημόσια ξεσπάσματα ειλικρίνειας.

ΟΤΑΝ ΕΧΑΣΑΝ τις εκλογές και απέφευγαν την αυτοκριτική όπως ο διάολος το λιβάνι, εκείνος τους έβγαζε στη σέντρα. Το 2015 ηττηθήκαμε, υπερφορολογήσαμε τη μεσαία τάξη, υπερεκτιμήσαμε τις δυνατότητές μας, δεν τα πήγαμε καλά στην ΕΡΤ. Σήμερα, απελευθερωμένος από τις δεσμεύσεις ενός υπουργικού ή κομματικού θώκου και με συγκεκριμένη άποψη για τον ΣΥΡΙΖΑ της επόμενης ημέρας, όταν βλέπει να στρίβει απότομα το πλοίο προς το κέντρο, σπρώχνει για αλλαγή πορείας, αμφισβητώντας τον καπετάνιο: «Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που υπερασπίζεται αξίες, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες… […] Για να γίνουν τα παραπάνω, προϋπόθεση είναι η εσωκομματική δημοκρατία και τα πολιτικά δικαιώματα των μελών να μην εκχωρούνται στην ηγετική ομάδα, όσο φωτισμένη και αν είναι». Η ηγετική ομάδα, φυσικά, δεν θα ήταν ηγετική αν δεν απαντούσε έστω και με τη φεϊσμπουκική εμβέλεια που έχουν οι αναρτήσεις του αψύ Σφακιανού ή την περιορισμένη οικογενειακή ευθύνη που έχουν της Ζανέτ Τσίπρα.

ΟΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, ο φλεγματικός Τσακαλώτος ξαναχτυπά για να καταλάβουν εκείνοι που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν: «Πολλοί ταυτίζουν την πολιτική με αυτό το είδος αντιπαράθεσης και όχι με μια εν δυνάμει δραστηριότητα χειραφέτησης. Από την άλλη, ακριβώς γιατί όλοι οι αντίπαλοί μας δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι απατεώνες, αυτή η τακτική υποτιμάει τον αντίπαλο -πάντα επικίνδυνο πράγμα σε όλων των ειδών διαμαχών- και δεν είναι πειστική». Το γεγονός ότι οι απειλές για σύσταση 4μελούς πειθαρχικού έμειναν απειλές δείχνει πως μπορεί ο Τσακαλώτος να δηλώνει πως δεν είναι δελφίνος, όμως οι σύντροφοί του φοβούνται πως ξέρει καλό κολύμπι…

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr