Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η ουσία είναι ότι κάθε λαός αντιμετωπίζει διαφορετικά την «ενδοοικογενειακή» προσβολή των εθνικών συμβόλων. Αν κάποιος Τούρκος π.χ. αποπειραθεί να βάλει φωτιά στη σημαία ή σε πορτρέτο του Ερντογάν, το πιθανότερο είναι να λιντσαριστεί ακαριαία από το πλήθος. Μόνο στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο θα μπορούσε να το πράξει με ασφάλεια. Από όσο ξέρουμε επίσης κανένας Κουβανός δεν έκαψε ποτέ τη σημαία με το κόκκινο άστρο, είτε υποστήριζε μέχρι θανάτου τον Φιντέλ είτε τον μισούσε από το Μαϊάμι. Την κουβανέζικη σημαία έκαιγαν μόνο αντικυβερνητικοί διαδηλωτές στο Καράκας το 2014.

Στις ΗΠΑ, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, επικρατεί η «ΣΥΡΙΖΑϊκή» λογική. Παρά τις επανειλημμένες απόπειρες του Κογκρέσου να ποινικοποιήσει το κάψιμο της αστερόεσσας σε αμερικανικό έδαφος (η τελευταία το 2006) το Ανώτατο Δικαστήριο αποφαίνεται εδώ και μισό αιώνα ότι είναι… αναφαίρετο δικαίωμα κάθε Αμερικανού πολίτη να καίει τη σημαία της χώρας του βάσει της Πρώτης Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος περί «Ελευθερίας της Εκφρασης».

Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, που τάχθηκε στις 29 Νοεμβρίου υπέρ της φυλάκισης και αφαίρεσης ιθαγένειας όποιου Αμερικανού πολίτη καίει τη σημαία, παραδέχθηκε εμμέσως ότι αδυνατεί να ψηφίσει τον νόμο που ονειρεύεται!

Ας γυρίσουμε όμως στην Ευρώπη. Χθες δύο μέλη του ακροαριστερού αυτονομιστικού κόμματος CUP της Καταλωνίας συνελήφθησαν επειδή έκαψαν δημόσια φωτογραφίες του Ισπανού βασιλιά Φελίπε και στη συνέχεια δεν προσήλθαν να δικαστούν. Σε συμπαράσταση οι βουλευτές του CUP στη βουλή της Καταλωνίας έσκισαν φωτογραφίες του βασιλιά, φωνάζοντας αποσχιστικά συνθήματα. Να σημειωθεί ότι σε διαδήλωση του Σεπτεμβρίου στη Βαρκελώνη παραδόθηκαν ομού στο πυρ ισπανικές σημαίες και πορτρέτα του Φελίπε. Tierra de fuego! (Γη του Πυρός).

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου