Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Γιατί αν δεν μείνουν, θα χρειαστεί να εμποδίσουμε έμπρακτα μια απόπειρα γεωτρήσεων εντός της (θεωρούμενης από εμάς, αλλά μηδέποτε δηλωθείσας με χάρτες στον ΟΗΕ – γιατί άραγε;) ελληνικής ΑΟΖ, με αποστολή πολεμικών πλοίων νοτιοανατολικά της (διεκδικούμενης από τους νεο-οθωμανούς) Κρήτης.

Γαζήδες, σπαχήδες και γενίτσαροι, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, μπουλουκμπασήδες και μπαϊρακτάρηδες, όλοι παρέλασαν στο χθεσινό νεο-οθωμανικό κιτς μπροστά στην Αγια-Σοφιά. Δεν πειράζει. Αρκεί οι Νεοέλληνες να παραδειγματιστούμε από τα λάθη των Βυζαντινών προγόνων μας στη Μικρά Ασία, που οδήγησαν στον εξισλαμισμό της μεταξύ 11ου-15ου αιώνα.

Γράφει ο Σπύρος Βρυώνης στο πολύκροτο έργο του «Η παρακμή του μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού»: «Μια τέτοια απάθεια και αποθάρρυνση εικονίζονται στη συνομιλία που υποτίθεται ότι έκανε ο σουλτάνος Ορχάν με τον χριστιανό αντιπρόσωπο της Προύσας, μετά την παράδοση της πόλης. Τον ρώτησε τι ήταν αυτό που έκανε τους Ελληνες τελικά να παραδοθούν.

Η απάντηση του Ελληνα αποτελούσε κράμα αναφορών σε συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις και φιλοσοφικές γενικότητες. Είπε ότι ενώ η ισχύς των Τούρκων αυξανόταν καθημερινά, η ισχύς των Ελλήνων μειωνόταν… Μολονότι ο Ελληνας δ

ιοικητής είχε χρήματα για ανεφοδιασμό και στρατεύματα, αρνήθηκε να τα ξοδέψει… Τελικά, φιλοσόφησε ο Ελληνας, ο κόσμος μεταβάλλεται συνεχώς και η ροή μιας τέτοιας αλλαγής παρέσυρε και τους Ελληνες. Ετσι απορροφήθηκαν με τον εξισλαμισμό, που τον ακολούθησε ο εκτουρκισμός.

Ακόμη και όσοι αστοί δεν προσηλυτίστηκαν, εκτουρκίστηκαν γλωσσικά, σύμφωνα με το «νόμο» του Ιμπν Χαλντούν: «Καταβάλλει τους ανθρώπους όταν δεν εξουσιάζουν πια τις δικές τους υποθέσεις και , έχοντας υποδουλωθεί, γίνονται όργανα στα χέρια των άλλων από τους οποίους εξαρτώνται πλήρως. Η ελπίδα λιγοστεύει και φθίνει”.

Από την έντυπη έκδοση