Γράφει ο Πάνος Αμυράς

Αλήθεια, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν ο πολιτικός που το 2013 απευθυνόμενος στον Γιάννη Στουρνάρα έλεγε ότι «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει ένα δομικό πρόβλημα, το οποίο όσο οδεύουμε προς τις κάλπες γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Εχει υποστηρίξει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Ζητάει «ντιμπέιτ» μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών όταν ο κ. Τσίπρας το 2012 υποστήριζε ότι η τηλεμαχία των προέδρων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ με αποκλεισμό των υπολοίπων κομμάτων συνιστούσε αντιδημοκρατική συμπεριφορά.

Αυτά παθαίνεις όταν ξεκινάς ως ηγέτης του αντιμνημονιακού κινήματος και υπογράφεις μνημόνια, καταγγέλλεις ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και εκχωρείς το κράτος στο υπερταμείο για 99 έτη, ξιφουλκείς κατά Αμερικανών και Μέρκελ αλλά γίνεσαι ο καλύτερός τους εταίρος.

Ο Τσίπρας δεν πείθει παρά μόνο το στενό κομματικό ακροατήριο γιατί ως μοναδική πολιτική πυξίδα είχε το πώς θα κέρδιζε την εξουσία και πώς θα διατηρείτο σε αυτήν. Τώρα που βρίσκεται σε φάση αποδρομής αποκαλύπτεται η ιδεολογική του γύμνια. Είχε επενδύσει στην οργή των πολιτών για την οικονομική κρίση και υποσχέθηκε καλύτερες μέρες με σκίσιμο μνημονίων και κατάργηση της λιτότητας. Στα 4,5 χρόνια της πρωθυπουργικής του θητείας η χώρα οπισθοδρόμησε, η θέση των πολιτών επιδεινώθηκε μέσω της υπερφορολόγησης, τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης κάλπαζαν αναπτυξιακά και η ελληνική βάδιζε σημειωτόν.

Αυτά δεν ξεχνιούνται με τις φοβέρες για την Αργεντινή. Ο Μητσοτάκης ακόμη και τώρα που βρίσκεται ένα βήμα από το Μαξίμου δεν κάνει εκπτώσεις στον πολιτικό του λόγο, ούτε λέει «ναι» σε κάθε αίτημα. Εχει ήδη εξηγήσει ποια φορολογικά μέτρα μπορεί να πάρει φέτος, ποια θα ισχύσουν το 2020 και ποια στο τέλος της τετραετίας. Η ειλικρίνεια, ένα στοιχείο που έλειψε στην περίοδο Τσίπρα, μπορεί να αποτιμηθεί στις εκλογές από τους πολίτες και στις αγορές με την αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού. Το δεκαετές επιτόκιο σπάει όλα τα ρεκόρ, η Ελλάδα μπορεί να δανείζεται με 2,3% και οι απειλές για «Αργεντινές» δεν τρομάζουν πια τους ψηφοφόρους.

Το έγκλημα με την ΔΕΗ

Το 2014 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας διαβλέποντας τα οικονομικά προβλήματα της ΔΕΗ αλλά και την ανάγκη μετασχηματισμού και εξυγίανσης της Επιχείρησης με βάση τα νέα περιβαλλοντικά πρότυπα είχε ψηφίσει τον νόμο για να την αποκαλούμε «μικρή ΔΕΗ».

Στο νομοσχέδιο προβλεπόταν η πώληση λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ ώστε να ανοίξει η αγορά ενώ η επιχείρηση θα εισέπραττε ένα ποσό γύρω στα 2 δισεκατομμύρια ευρώ, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επενδύσεις σε καθαρές μορφές ενέργειας. Και ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατήργησε τον νόμο της μικρής ΔΕΗ και υιοθέτησε πλήρως τις εντολές των συνδικαλιστών, με αποτέλεσμα σήμερα η ΔΕΗ να απειλείται με χρεοκοπία, επενδυτικά απαξιωμένη και με τη χρηματιστηριακή της αξία να έχει υποχωρήσει στο 20% των τιμών του 2014. Ο Αλέξης Τσίπρας το 2014 χαρακτήριζε εθνικό έγκλημα το μοντέλο της «μικρής ΔΕΗ» και σε 2 εβδομάδες θα αποχωρήσει από το Μαξίμου αφήνοντας τη ΔΕΗ στα πρόθυρα κατάρρευσης με έλλειμμα τριμήνου άνω των 250 εκατομμυρίων ευρώ.

Η άρνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει με ρεαλισμό τα προβλήματα της ΔΕΗ έχει δημιουργήσει μία χιονοστιβάδα οφειλών σε βάρος της εθνικής οικονομίας, των καταναλωτών και βέβαια των εργαζομένων της επιχείρησης.

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου