Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αυτό που δεν περίμενε κανείς, ήταν η μαζική τάση Βρετανών να δραπετεύσουν στα πέρατα του κόσμου. Με τη συμπλήρωση 50 ημερών από το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου οι Αρχές της Νέας Ζηλανδίας ανακοίνωσαν ότι δέχθηκαν 10.647 αιτήσεις για βίζα από Βρετανούς, υπερδιπλάσιες δηλαδή σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή περίοδο. Μάλιστα με το που ξημέρωσε η 24η Ιουνίου οι νεοζηλανδικές υπηρεσίες μετανάστευσης κατακλύστηκαν από 1.000 αιτήματα, όταν στις ήρεμες περιόδους διεκπεραίωναν γύρω στα 100.

Μπορεί οι Νεοζηλανδοί να έχουν βρετανικές ρίζες, να ανήκουν στην Κοινοπολιτεία και να διατηρούν την αγγλοσαξωνική τους κουλτούρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχθούν με ανοιχτές αγκάλες τους πανικόβλητους «φυγάδες του Brexit», που αναζητούν στην Ωκεανία κοινωνική ασφάλεια και μια καλύτερη ζωή. Για να καταλάβετε τι εννοούμε, τον Ιούνιο η Νέα Ζηλανδία απένειμε 566 βίζες σε Κινέζους και μόνο 272 σε Βρετανούς.

Ο κοινωνιολόγος Πoλ Σπούνλεϊ είπε στη γαλλική Les Echos ότι δεν τον εξέπληξε το κύμα μετανάστευσης στην Ωκεανία από ανασφαλείς Βρετανούς επαγγελματίες της μεσαίας τάξης. Πρoέβλεψε μάλιστα ότι κάτι ανάλογο μπορεί να παρατηρήσουμε στην Αμερική αν εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ!

Το κακό είναι ότι πουθενά πια στον κόσμο δεν υπάρχει το κράτος πρόνοιας των ονείρων μας, που ήταν κάποτε η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία και η Σκανδιναβία. Στη χώρα των Μαορί υπάρχουν σήμερα 40.000 άστεγοι (περίπου το 1% του πληθυσμού, κατά βάση αυτόχθονες) με το κράτος να αδυνατεί να παράσχει στέγη και επιδόματα σε όλους, όπως τον παλιό, καλό καιρό. Δυστυχώς, ο πλανήτης δεν διαθέτει έξοδο κινδύνου από την κρίση…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου