Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ανέκαθεν η δόμηση στο δάσος ήταν ένα ρίσκο. Όμως με την κλιματική αλλαγή κοντεύει να γίνει παιχνίδι με το θάνατο για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που απέκτησαν δεύτερη ή και τρίτη εξοχική κατοικία τις «χρυσές» δεκαετίες ’70, ’80, ’90, αλλάζοντας κοινωνικό στάτους και υλοποιώντας ένα μεταπολεμικό όνειρο, που άρχισε να σκάει μύτη στα γκανγκς των ελληνικών ταινιών του ’60 – «οικόπεδα με δόσεις».

Επειδή θέλουμε το εξοχικό κοντά στο σπίτι, χτίσαμε όλη την Ανατολική Αττική μετατρέποντάς την σε μια μίνι Αθήνα. Δεν την αφήσαμε βέβαια στην τύχη της. Τη φυτέψαμε, την ποτίσαμε, την καλλωπίσαμε κι αυτό ήταν το… μοιραίο λάθος μας! Ετσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Γερμανός ειδικός γεωχημείας και μελέτης των δασών, Γιόχαν Γκόλνταμερ, του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ.

«Πέρυσι στην Πορτογαλία και φέτος στην Ελλάδα, το βασικό πρόβλημα είναι κοινό σε όλες τις μεσογειακές χώρες. Σε πρώην αγροτικές περιοχές η βλάστηση δεν αξιοποιείται το ίδιο εντατικά με παλιά», τόνισε στη «Sueddeutsche Zeitung». «Αντ’ αυτού γύρω από τις μεγάλες πόλεις αναπτύχθηκαν αστικές δομές με ακαλλιέργητα χωράφια και κήπους. Αυτό κάνει την κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη, επειδή στο παρελθόν τα αιγοπρόβατα τρέφονταν από το γρασίδι και τους χαμηλούς θάμνους. Ετσι, μολονότι το τοπίο ήταν γυμνό, δεν ξεσπούσαν καταστροφικές πυρκαγιές».

Όσο ο πλανήτης δεν υπερθερμαινόταν, ίσως το πρόβλημα να ήταν διαχειρίσιμο. Τώρα όμως, κατά τον δρα Γκολντάμερ, τα προάστια των πόλεων της Νότιας Ευρώπης είναι πιο ευάλωτα σε ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. «Τα πολλά εξοχικά, οι κήποι και τα δέντρα σε περιοχές όπου θα έπρεπε να υπάρχουν καλλιέργειες, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα», σημείωσε. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το όνειρο του εξοχικού τείνει να γίνει εφιάλτης.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου