Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Ταυτόχρονα υποσχόταν ότι αυτό θα ήταν και το πρότυπο του νέου τύπου ευρωπαϊκής Δημοκρατίας που ο ίδιος στήριζε και που η «νέα» Ευρώπη είχε ανάγκη για να προχωρήσει. Όπως μια αγελάδα που δίνει μια κλωτσιά και ρίχνει το γάλα που παράγει, έτσι κι ο Γάλλος πρόεδρος εδώ και καιρό δίνει κλωτσιές κι αναποδογυρίζει τις ιδέες που τον είχαν κάνει θελκτικό στον γαλλικό λαό. Το πρόσφατο επεισόδιο με τον σωματοφύλακα του ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς αυταρχικών «μοναρχικών» ενεργειών που ωθεί τους πολίτες να αμφισβητούν πλέον ανοικτά κατά πόσον ο «νέος κόσμος» που μόνιμα επικαλείται ο Εμανουέλ Μακρόν είναι πραγματικά νέος ή είναι μια κακέκτυπη επανάληψη του παλιού.

Οι εικόνες που δείχνουν τον υπεύθυνο προεδρικής ασφαλείας μεταμφιεσμένο σε αστυνομικό να χτυπά αλύπητα διαδηλωτές την Πρωτομαγιά εξέπληξαν κι εξόργισαν τους Γάλλους που πιστεύουν ακόμα στην αξία των θεσμών. Κι ακόμα χειρότερο: η σιωπή της εξουσίας κι η απόπειρα συγκάλυψης του γεγονότος τους τρομάζει. Τους θυμίζει γνωστές παλιές μεθόδους που δεν τους αρέσουν. Κι αναρωτιούνται εύλογα: σε τι ωφέλησε η προεκλογική ρητορική του νυν Γάλλου προέδρου που αναφέροντας με έμφαση και υψηλούς τόνους στο «φύγετε όλοι δεξιοί κι αριστεροί» για να επέλθει «ανανέωση της δημόσιας ζωής»; Πού είναι η αλλαγή όταν καλύπτει ο Μακρόν έναν μπράβο της νύχτας; Όσοι ως τώρα πίστεψαν ότι ο Μακρονισμός θα έφερνε έναν νέο άνεμο και μια ανανέωση της πολιτικής ζωής βρίσκονται προ απογοήτευσης γιατί είναι αντιμέτωποι με μια συνήθη δυσάρεστη από το παρελθόν πολιτική συμπεριφορά της εξουσίας: υπέρβαση δικαιωμάτων, καταστρατήγηση νόμων, σκοτεινοί θάλαμοι αποφάσεων, παράλληλη αστυνομία, πριγκιπικά καπρίτσια.

Όσοι πίστεψαν στη διαφάνεια και τη γνησιότητα της νέας εξουσίας, η Δημοκρατία τους φαίνεται τώρα εύθραυστη, εγκαταλελειμμένη στα χέρια κάποιων περίεργων πολιτικών του Μακρονισμού με αμφισβητήσιμες ικανότητες που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι βρίσκονται στο Προεδρικό Μέγαρο. Κι αυτός είναι λόγος να πάρει τέτοιες διαστάσεις σήμερα αυτή η κρίση στη γαλλική κοινωνία. Το να γίνει λόγος για «λάθος» συνεργάτη δεν είναι αποδεκτή δικαιολογία. Γιατί τα λάθη των συνεργατών του Γάλλου προέδρου βαρύνουν τον ίδιο που τους επέλεξε. Υπάρχει πολιτική ευθύνη κι αυτό έχει μεγάλη σημασία στην πολιτική ζωή της Γαλλίας. Και το γεγονός ότι η γαλλική προεδρία προσπάθησε να καλύψει το γεγονός μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική ευθύνη.

Για να μην πάψει να υπάρχει πλέον η εμπιστοσύνη στον Εμανουέλ Μακρόν οι συμπατριώτες του, με άρθρα, δηλώσεις, συζητήσεις και δημοσκοπήσεις, του ζητούν με άμεσες πράξεις κι ενέργειές του να δείξει ότι συμβάλλει στην επανενεργοποίηση των θεσμών και πάνω απ’ όλα με τη συμπεριφορά του να δείξει ότι κατάλαβε σε βάθος τι συνέβη, κατάλαβε την ουσία της κρίσης που η απροσεξία ή ο ναρκισσισμός της εξουσίας του δημιούργησαν.

Άλλωστε αν είναι να εξάγει αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης στην προσπάθεια ευρωπαϊκής ανανέωσης καλύτερα να προσέξει γιατί δεν φαντάζει το πιο γοητευτικό στους Ευρωπαίους πολίτες.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι Καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]