Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς*

Όλα ήταν ήσυχα μέχρι κάποια στιγμή που ένα κοριτσάκι που ήταν δεν ήταν πέντε ετών απευθυνόμενη στην μητέρα της, της είπε: «Μαμά ξέχασες τον καφέ σου»! Η κυρία γύρισε είδε το πλαστικό ποτήρι του καφέ αφημένο πάνω σε μία καρέκλα στα κάγκελα του πλοίου, γύρισε ήπιε την τελευταία γουλιά και το άφησε πάλι στην θέση του!

Στο επόμενο δευτερόλεπτο το πλαστικό ποτήρι έκανε βόλτες στο κατάστρωμα εξαιτίας του αέρα μέχρι την στιγμή που έφυγε προς την θάλασσα. Η ιστορία μόλις είχε τελειώσει με το κοριτσάκι να λέει στην μητέρα της για την κατάληξη του σκουπιδιού της και αυτή να απαντά απλά «Δεν πειράζει»!

Αυτό το αφηρημένο και χωρίς ουσία «δεν πειράζει» που μας έχει στοιχειώσει και ψάχνουμε πάντα να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού για την κατάντια μας. Ηταν μόλις δύο βήματα απόσταση για να καταλήξει το ποτήρι στον κάδο των απορριμμάτων αλλά αυτό έπεσε στην θάλασσα.

Όταν μία άλλη κυρία της έκανε την παρατήρηση η αρνητική πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας απλά την αγνόησε και με γοργά βήματα απλά επέστρεψε το εσωτερικό του πλοίου.

Το χειρότερο στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αυτό το «δεν πειράζει» είναι το μάθημα-παράδειγμα που έδωσε η συγκεκριμένη κυρία στο παιδί της.

Και όταν δίνουμε τέτοια παραδείγματα ζωής δεν μπορεί να μας βοηθήσει κανείς για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας. Και από την στιγμή που δεν μπορούμε εμείς να βελτιώσουμε την ζωή μας δεν έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε από τους άλλους να το κάνουν για λογαριασμό μας.

Είναι γεγονός ότι παρόμοιες συμπεριφορές τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί πάρα πολύ, αλλά πάντα υπάρχει δίπλα μας μία φωνή που θα ξεστομίζει το «δεν πειράζει» και έχουμε χρέος να μην μείνουμε βουβοί αλλά να βροντοφωνάξουμε ότι κάνει λάθος!

*Ο Μιχάλης Μαρδάς είναι αρχισυντάκτης στο EleftherosTypos.gr