Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η σύμβαση υπεγράφει, στου Μαξίμου, λίγες ώρες πριν από την επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Πεκίνο. Τη σχετική ευτυχή φωτογραφία συνόδευσαν και βαρύγδουπες πρωθυπουργικές δηλώσεις περί ανάπτυξης! Φυσικά, δεν θυμόταν ότι η σύμβαση ήταν έτοιμη από τον Αντώνη Σαμαρά.

Αναλήφθηκαν οι εκατέρωθεν δεσμεύσεις, οι επενδυτές ξοδεύουν αφειδώς να προχωρήσει το έργο, αλλά ξαφνικά η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου το… ξανασκέφτηκε. Προτιμά να είναι ευχαριστημένο το αριστερό πόπολο ότι «δεν ξεπουλάει» -αθάνατε Δρίτσα, Αφάντου, Ελληνικό- από το να δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας, να ξαναμπεί σε τροχιά η ανάπτυξη του 2014, που χάσαμε με τη λεβέντικη διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση, νίπτοντας τας χείρας της προς τους επενδυτές ενέπλεξε το τέλειο εργαλείο: Το υπουργείο Πολιτισμού.

Όπου κι αν σκάψεις στην Ελλάδα υπάρχουν αρχαιότητες. Και στο Ελληνικό; Φυσικά. Υπάρχουν στις εγκαταστάσεις του παλαιού αεροδρομίου κτίρια ενδιαφέροντα που χρήζουν προστασίας; Υπάρχουν! Όμως κηρύχθηκαν ως μνημεία εδώ και χρόνια. Όλα τα δεδομένα έχουν συμπεριληφθεί στους όρους της σύμβασης, ήδη από το 2014, και ο επενδυτής γνωρίζει τις δεσμεύσεις που έχει σύμφωνα προς το ισχύον θεσμικό πλαίσιο.

Τι έσπευσε, λοιπόν, να δηλώσει ο Α. Φλαμπουράρης; «Το Ελληνικό, ως αρχαιολογικός χώρος και τα διατηρητέα περιλαμβάνονται στη σύμβαση». Για ποιο λόγο απαιτείται, αιφνιδίως, επανακήρυξη του χώρου ως αρχαιολογικού προσθέτοντας και μερικές χιλιάδες στρέμματα; Γιατί επιδιώκεται ο χαρακτηρισμός ως μνημείων κι άλλων κτιρίων, ακόμη και του… αεροδιαδρόμου;

Οι νέες κηρύξεις και οι επιπλέον χαρακτηρισμοί έχουν ως αποτέλεσμα την αλλαγή των δεδομένων προκήρυξης του διαγωνισμού. Η τροποποίηση των όρων σημαίνει ροκάνισμα πολύτιμου χρόνου. Και τα δύο μετρώνται με χάσιμο εκατομμυρίων και με απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Αναλαμβάνει την ευθύνη η κυβέρνηση να μη γίνει η επένδυση;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου που κυκλοφορεί