Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Η γλυκιά αυτή εικόνα τα τελευταία χρόνια χάθηκε μαζί με την ορθή πολιτική θεωρία του μεταμοντερνισμού, δημιουργώντας την αλλοτρίωση των πολιτών και σταδιακά την αμφισβήτηση των κρατών- εθνών, με το σύνθημα: δεν πρέπει να υπάρχουν σύνορα, για να υπάρχει η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων, αλλοιώνοντας την ιστορική πολιτιστική ταυτότητα κάθε λαού, προκειμένου να υλοποιηθεί η άποψη ότι οι λαοί δεν πρέπει να έχουν μνήμες και να κατανοήσουν ότι ζουν σε έναν πλανήτη ενός μικρού χωριού.

Με τα όσα συμβαίνον σήμερα το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» έχει ξεθωριάσει. Αν μετρήσουμε την κυριαρχία του ξένου κεφαλαίου που κινείται στη χώρα και όχι τις κλίμακες στους χάρτες και τα σύνορα, χωρίς περιστροφές θα διαπιστώσουμε ότι οι περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις ή οι δημόσιες ελέγχονται από ανώνυμους και επώνυμους ξένους.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, πάνω από το 60% των μετοχών των εταιριών που είναι στο Χρηματιστήριο της Αθήνας βρίσκονται σε ξένα χέρια. Το ποσοστό αυτό ελάχιστα μεταβάλλεται και η δεσπόζουσα θέση των ξένων εμπεδώνεται μακροπρόθεσμα.

Επιχειρήσεις κυρίως στρατηγικής σημασίας για την ανεξάρτητη παραγωγική ανάπτυξη που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εμφανίζουν μετοχολόγια στα οποία κυριαρχούν ξένοι επενδυτές (ΔΕΗ, ΟΤΕ, αεροδρόμια, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.ά.). Ολοι αυτοί οι οργανισμοί είναι η κινητήρια δύναμη της αγοράς που μοιάζει ως κινούμενη άμμος. Αλλοτε ενθουσιάζει και άλλοτε καταστρέφεται. Στα λόγια ή στην πράξη. Ποτέ δεν ισορροπεί γιατί είναι επιρρεπής στα μεγάλα κέρδη.

Η σημαντική διαφορά με το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι η δική μας περιφερειακή οικονομία τραντάζεται και εξαθλιώνεται από τα Μνημόνια και την αυστηρή επιτροπεία των δανειστών μας. Κάθε φορά που τα τοποθετημένα σε μετοχές fands έχουν λόγο να μεταναστεύον ή να αναδιαρθρώσουν τα χαρτοφυλάκιά τους. Η διαφορά είναι ποιοτική και ποσοτική. Αγνωστα αλλά πανίσχυρα και επιθετικά fands βρίσκονται στα μετοχολόγια των υπό διαρκή αποκρατικοποιήσεων οργανισμών. Αν κάποιος τα δελεάσει, τότε αποκτούν τις μετοχές που δεκάδες fands κατέχουν σε εταιρίες κοινής ωφέλειας και μεγαλομετόχους υποχρεώνοντάς τες (δημόσιες ή ιδιωτικές) να δώσουν το μερίδιό τους ή τη διαχείρισή τους.

Αυτή είναι η μοίρα. Σχεδόν σε μια υποχρεωτικού δικαίου ιδιωτικοποίηση οδηγούναι η ΔΕΗ και άλλες εταιρίες.

Το ίδιο αργά ή γρήγορα θα συμβεί και με άλλες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας ή στρατηγικής σημασίας, που μέσω των ιδιωτικοποιήσεων εισέφεραν δισεκατομμύρια ευρώ υπέρ της «μαύρης τρύπας» του χρέους. Απογυμνώνοντας τη χώρα από τα εργαλεία των κύριων τομέων της οικονομίας, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η διαχείριση των υδάτινων πόρων, οι μεταφορές, εκχωρούνται όχι απλά σε ιδιώτες ή πολυεθνικές, αλλά στα αδηφάγα fands που αλλάζουν συνέχεια χέρια με βασικό κριτήριο το κέρδος.

Ουδείς όμως είναι σε θέση να απαντήσει ποιος θα ασκεί την κοινωνική πολιτική στη χώρα και με ποιο τρόπο θα διαχειρίζονται τους ευαίσθητους τομείς της οικονομίας σε συνδυασμό με τα συμφέροντα της χώρας, εθνικά, περιβαλλοντικά, αναπτυξιακά, τις μεταφορές στις άγονες περιοχές, για τη στήριξη του κοινωνικού κράτους. Κανείς δεν μας λέει ποιος θα σχεδιάζει όλα αυτά για τις χώρες και τα συμφέροντα των πολιτών.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]