Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ δεν αφορά μόνο στον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μια παγιωμένη τακτική όχι μόνο των κυβερνώντων, αλλά και όλων των κομμάτων εδώ και δεκαετίες. Στην Ελλάδα για τους πολιτικούς τα μόνα έργα που έχουν νόημα είναι τα έργα υποδομών. Και βέβαια η χώρα τα έχει ανάγκη. Η σημαντικότητα των δημοσίων έργων για τους πολιτικούς, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι αυτά «φαίνονται» και έτσι μπορούν να τα «πουλήσουν» στους ψηφοφόρους τους. Γι’ αυτόν το λόγο οι κυβερνήσεις όλα τα χρόνια ασχολούνται πολύ περισσότερο με τους δρόμους και τα κτίρια και πολύ λιγότερο με τις μεταρρυθμίσεις ή το έμψυχο υλικό στην Παιδεία, στην Υγεία, στην οικονομία. Αλλά και στα δημόσια έργα τα οποία τόσο πολύ διαφημίζουν οι πολιτικοί η πραγματικότητα τους διαψεύδει.

ΕΙΝΑΙ κατάντια για τους κυβερνώντες να πανηγυρίζουν που η Αθήνα απέκτησε σύγχρονο διεθνές αεροδρόμιο και μετρό το 2000, πολλές δεκαετίες αργότερα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι κατάντια για μια χώρα να χρειάζεται αρκετές δεκαετίες για να φτιάξει εθνικούς αυτοκινητόδρομους. Είναι κατάντια να παρουσιάζεται ως επίτευγμα ο εκσυγχρονισμός του αεροδρομίου στην Πάρο. Ναι, για τα ελληνικά δεδομένα είναι επίτευγμα, για όσα ισχύουν διεθνώς απλά αυτονόητο. Πριν από λίγα χρόνια η τότε αντιπολίτευση χλεύαζε την εξαγγελία για δωρεάν WiFi δικτύο σε όλη τη χώρα. Είναι σχεδόν σίγουρο πως αν ποτέ γίνει αυτό το ψηφιακό έργο, όποιος κι αν είναι πρωθυπουργός θα τρέξει για να κάνει τα virtual εγκαίνια. Μόνο που τότε και πάλι θα είναι πολύ αργά.

ΟΙ ΛΕΥΚΕΣ κορδέλες των εγκαινίων παρουσία υπουργικής κουστωδίας που χειροκροτούν και λαμβάνουν ανθοδέσμες από κοριτσάκια με παραδοσιακές φορεσιές δεν είναι μόνο φολκλόρ ούτε μόνο μπανάλ. Αναδεικνύουν τον «επαρχιωτισμό» μιας χώρας που όσο κι αν προσπάθησε και προσπαθεί δεν κατάφερε να συμβαδίσει με τη σύγχρονη εποχή. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…