Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Μπολιάζουν κάθε έννοια πολιτικής, κομματικής και επιχειρηματικής αντιπαράθεσης με δηλητήριο, σαν να μην αντέχουν όχι την κριτική, αλλά την ύπαρξή της.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ που καταγγέλλουν τα μονοπώλια διεκδικούν το μονοπώλιο της Δημοκρατίας, της ηθικής και της ακεραιότητας. Η εβδομάδα που πέρασε στιγματίστηκε από τα δύο πολεμικά μέτωπα που ξέσπασαν μεταξύ της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας και μεταξύ της κυβέρνησης και του επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη. Στην πρώτη περίπτωση, είχαμε ανακοινώσεις με λόγο και ύφος ακραίο και επιθετικό που εξέπλητταν και τον πιο αδιάφορο αναγνώστη. Στη δεύτερη, υπήρχαν καταπάτηση του τεκμηρίου της αθωότητας ενός προσώπου και εκτόξευση λάσπης εναντίον όλων των εργαζομένων σε ένα δημοσιογραφικό συγκρότημα. Το πολεμικό κρεσέντο είχε απ’ όλα. Από εκδοροσφαγείς και ναρκέμπορους μέχρι σκουπιδότοπους, πυροβολαρχία θανάτου και σταυροφόρους εκδίωξης της Αριστεράς από τους αγίους τόπους (!).

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Τζανακόπουλος, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος, αντί να ανασκευάσει αναγνωρίζοντας έστω και εκ των υστέρων το θεσμικό ατόπημα με τη φράση «ναρκέμπορος» εναντίον πολίτη που δεν έχει καταδικαστεί, τα έκανε χειρότερα. Το προσπέρασε με ακατανόητη άνεση λέγοντας πως «αργά ή γρήγορα, η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει εάν αυτός ήταν ορθός ή λανθασμένος» και χαρακτήρισε συλλήβδην «σκουπιδότοπο» το δημοσιογραφικό όμιλο.

ΕΔΩ ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ μια παρένθεση: Ο Ζαμπέτας ήταν γέννημα-θρέμμα Αιγαλεώτης. Αυθεντικά λαϊκός τύπος και αμετανόητα αθυρόστομος. Ομως, ποτέ κανείς δεν του προσήψε ότι πρόσβαλε κάποιον ή ότι ξεπέρασε τα όρια της ευπρέπειας. Χωρίς να ξέρει λέξη από savoir vivre, ήταν ένας ευγενής μάγκας. Τα δύο χρόνια θητείας του Δημήτρη Τζανακόπουλου στη δυτική συνοικία δεν του δίδαξαν το σπουδαιότερο μάθημα: Πως η ευγένεια, ο πολιτικός πολιτισμός και ο σεβασμός που επιφυλάσσεις στον αντίπαλό σου δεν έχουν να κάνουν με τα πτυχία και σίγουρα όχι με τα αξιώματα.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ. Το λυπηρό είναι ότι ο κ. Τζανακόπουλος δεν κατηφορίζει μόνος του… Εχει και παρέα, διάφορα στελέχη, πρωθυπουργικούς συμβούλους και υπουργούς που βρίζουν και στέλνουν στα τσακίδια όποιους, σύμφωνα με την προσωπική τους κρίση, είναι διεφθαρμένοι, πουλημένοι, συστημικοί. Δεν έχει σημασία αν είναι όντως, αρκεί εκείνοι να το πιστεύουν με το θέσφατο του αυτόκλητου ιεροεξεταστή. Συμβαδίζει και με τον Θανάση Καρτερό, στέλεχος επί χρόνια της «Αυγής» και σήμερα, διευθυντή του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Ο οποίος σε ένα μακροσκελές, επιθετικό κείμενο στην προσωπική του σελίδα στο facebook γράφει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι απλώς σκουπιδότοπος ο ΔΟΛ. Συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου είναι. Πυροβολαρχία θανάτου -της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη. Ούτε στην Κατοχή τέτοιο έρεβος. Και οι νεκρές ψυχές εκεί μέσα, που υπογράφουν ανοησίες για σκουπίδια που τραγουδάνε ακόμα, όντως τραγουδάνε. Μόνο που, αφού ξελαρυγγιάστηκαν τραγουδώντας για τον Ψυχάρη, τώρα σιωπούν μπροστά στους πλειστηριασμούς των περιουσιακών του στοιχείων και αφιερώνουν τα άσματά τους στον αθώο, ανιδιοτελή, αγωνιστή, και διωκόμενο Μαρινάκη. Ντραγκ, ντραγκ, ντραγκ. Τα τάλαρα που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Φωτόπουλος».

ΤΟ ΘΕΜΑ για τους λογικούς και ψύχραιμους αυτού του τόπου, που παραμένουν λογικοί και ψύχραιμοι και δεν έχουν μεταναστεύσει, δεν είναι προσωπικό. Είναι θεσμικό. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος δεν είναι ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης. Ο Θανάσης Καρτερός δεν είναι ένας δημοσιογράφος που εκφράζει προσωπική άποψη ή αξιολογική κρίση. Είναι ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Προσέξτε τώρα: Ο Δ. Τζανακόπουλος είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Για όλες τις ανακοινώσεις οι οποίες εκδίδονται από το γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού, την τελική ευθύνη την έχει ο ίδιος ο πρωθυπουργός». Το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά το ψάρι βρομάει από το κεφάλι…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]