Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Ολοι θυμόμαστε το υπόγειο μήνυμα που είχαν περάσει οι συριζαίοι στην κοινή γνώμη τον Ιανουάριο του 2015 ως ένα επιχείρημα για να υπερψηφισθεί ο Τσίπρας: «Τι χειρότερο μπορούμε να πάθουμε;», έλεγαν οι διακινητές του, προσθέτοντας ότι «και δύο να κάνει πραγματικότητα από τα δέκα που έχει υποσχεθεί ο Τσίπρας θα είναι κέρδος». Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι, όπως και το λογαριασμό που καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες από τους τυχοδιωκτισμούς του πρώτου εξαμήνου του 2015 και τις μεγάλες καθυστερήσεις στη δεύτερη αξιολόγηση.

Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν έκανε πράξη τις εξαγγελίες του έστω και στο ελάχιστο, αλλά φόρτωσε στον ελληνικό λαό δύο Μνημόνια με επώδυνα μέτρα 14 δισεκατομμυρίων ευρώ και ανέλαβε δεσμεύσεις για αέναη λιτότητα μέσω της διατήρησης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε άριστο σχέδιο για να καταλάβει την εξουσία, αλλά στη διακυβέρνηση της χώρας απέτυχε παταγωδώς. Οχι μόνο στην οικονομία, όπου η υποχώρηση είναι εμφανής, αλλά και στα ζητήματα της καθημερινότητας ή στους τομείς του κυβερνητικού έργου όπου δεν υπάρχουν «Μνημόνια» αλλά χρειάζεται πρόγραμμα και πολιτική βούληση.

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση των πυρκαγιών. Είναι τουλάχιστον κωμικό ο πρωθυπουργός να θεωρεί ότι το κράτος λειτούργησε με επάρκεια επειδή κάηκαν 15.000 στρέμματα (που τελικά ήταν 30.000) όταν το 2009 είχε καταστραφεί δεκαπλάσια έκταση. Αντί να αναζητήσει τους λόγους για τους οποίους η διαθεσιμότητα των πυροσβεστικών αεροσκαφών ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων ετών, ενώ ο ίδιος στις αρχές της αντιπυρικής περιόδου διαβεβαίωνε τους πολίτες για το αντίθετο, προχώρησε σε συγκρίσεις με το παρελθόν.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ελλάδα παραμένει σε καθεστώς Μνημονίων. Αντί να διδαχθεί η κυβέρνηση από τα λάθη των προηγούμενων και να πράξει τα σωστά, έχει υιοθετήσει όλες τις παθογένειες του παρελθόντος.

Στην οικονομία η επέκταση του κράτους έχει γίνει κεντρική επιλογή, με αποτέλεσμα οι πολίτες να καλούνται μέσω της διαρκούς αύξησης της φορολογίας να καλύψουν τη χρηματοδότησή του. Στη δημόσια διοίκηση η αξιολόγηση απέτυχε γιατί η κυβέρνηση δεν διασφάλισε την εφαρμογή της διαδικασίας, καθορίζοντας διοικητικές ποινές για όσους υπαλλήλους δεν συμμετέχουν. Στην Παιδεία θεωρήθηκε κατάκτηση η επιστροφή των πανεπιστημίων στο θεσμικό πλαίσιο του 1982, στην Υγεία κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματική πολιτική του υπουργείου, παρά μόνο τα γραφικά «ποσταρίσματα» του Πολάκη, στη δημόσια τάξη οι μπαχαλάκηδες έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, στο ασφαλιστικό αυξάνονται οι εισφορές και ταυτόχρονα μειώνονται οι συντάξεις…

Αλήθεια, στις πυρκαγιές ποια είναι η πρόταση της κυβέρνησης για τη δασική πολιτική; Πώς δεν θα επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που το 2015 πλασαρίστηκε ως το νέο στην πολιτική, πάλιωσε πολύ γρήγορα. Αυτό όμως που χρειάζεται η χώρα είναι έναν οδηγό για το μέλλον και όχι έναν που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι καλύτερος από τους προηγούμενους γιατί τελικώς μπορεί να πάθουμε και χειρότερα.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου