Γράφει ο Χάρης Αποστολόπουλος

Στο άκουσμα και μόνο της ονομασίας του απαιτητικού αυτού –σε δεξιοτεχνία- επιτραπέζιου παιχνιδιού, όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και ελάχιστα μαζί του, ανατριχιάζουν. Στο νου μας έρχονται ημέρες ξεγνοιασιάς, ώρες ατελείωτης διασκέδασης και στιγμές αγωνίας πάνω από μια τσόχα, πιθανότατα σε κάποια αυλή, πυλωτή ή βεράντα.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που αγαπήθηκε όσο λίγα, ωστόσο πλέον αποτελεί απλά μια γλυκιά θύμηση των νεανικών μας χρόνων, καθώς το λατρεμένο Subbuteo μεσουράνησε τη δεκαετία του ’80 και του ’90. Ή μήπως όχι;

Στο σημερινό τεύχος του EThe Magazine του EleftherosTypos.gr, αποφασίσαμε να αναζητήσουμε τα ίχνη του ξεχασμένου αυτού παιχνιδιού, αποφασισμένοι να φτάσουμε όσο πιο βαθιά μπορούσαμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ωστόσο… δεν χρειάστηκε να φτάσουμε πολύ μακριά, καθώς όπως αποδείχθηκε, ακόμα και στις μέρες μας, το Subbuteo έχει πιστούς οπαδούς που έχουν δημιουργήσει πληθώρα σωματείων ανά την επικράτεια και συχνά πυκνά διοργανώνουν επίσημα τουρνουά ώστε να αναμετρηθούν. Στο τέλος της χρονιάς αναδεικνύονται τόσο η πρωταθλήτρια ομάδα όσο και ο καλύτερος παίκτης, ενώ υπάρχουν διάφορες κατηγορίες με πιο χαρακτηριστική την Κ-15 όπου συμμετέχουν νεαροί παίκτες, μαθητές γυμνασίου και λυκείου.

Εμείς, είχαμε τη χαρά και την τιμή να γνωρίσουμε τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη των «Flaming Flickers»· πρόκειται για ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν για το Subbuteo, οι οποίοι μας παραχώρησαν μια συναρπαστική συνέντευξη, λύνοντας μας κάθε απορία!  Χάρη σ το αγνό και ανιδιοτελές τους πάθος για το παιχνίδι, η ομάδα τους μεγαλώνει διαρκώς και υποδέχεται νέα μέλη, ενώ άξιες αναφοράς είναι οι αθλητικές τους εγκαταστάσεις –ίσως οι καλύτερες στην Ελλάδα- που δημιούργησαν με δικά τους έξοδα και μεράκι.

Ας μας μιλήσουν όμως καλύτερα οι γνώστες του αντικειμένου.Για τη διευκόλυνσή σας, παρατίθενται τα ακρωνύμια των ονομάτων των συνεντευξιαζόμενων.

Π: Πάνος Παναγιωτίδης, «Πρόεδρος» – ιδιωτικός υπάλληλος – 51 ετών

ΑΚ: Αντώνης Κρύσιλας – καθηγητής φυσικοθεραπείας – 50 ετών

ΠΠ: Παναγιώτης Πατίστας – ιδιωτικός υπάλληλος – 50 ετών

ΜΤ: Μιχάλης Ταστσόγλου – υποψ. διδάκτορας Eπικοινωνίας Παν. Αθηνών – 29 ετών

 #############

Πρώτα απ’ όλα, θα θέλαμε τον ορισμό από τα δικά σας χείλη! Τι είναι το Subbuteo;

Π: Subbuteo είναι το επιτραπέζιο παιχνίδι που είναι η πιο κοντινή εξομοίωση του πραγματικού παιχνιδιού κυκλοφόρησε μάλιστα, πολύ πριν από την εποχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Παίζεται  με τον δείκτη του χεριού σε υφασμάτινο γηπεδο και ο κάθε παίκτης έχει απο μία ομάδα μινιατούρα, στα χρώματα της αρεσκείας του, με 10 παικτάκια  και έναν τερματοφύλακα. Έχει  συγκεκριμένους κανόνες και με χρόνο δεκαπέντε λεπτά το κάθε ημίχρονο,  όποιος βάλει τα περισσότερα γκολ κερδίζει.

Τι σημαίνει για εσάς το Subbuteo, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό και τι αισθάνεστε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Π: Το Subbuteo είναι το αγαπημένο μου παιδικό παιχνίδι.  Έπαιζα στη γειτονιά μου, στην Καλλιθέα, με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό και κάναμε απίστευτα ντέρμπι σε κάθε σπίτι. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε στην Ελλάδα, ήταν πολύ δημοφιλές και επειδή ήταν ένα πολύ ακριβό για την εποχή παιχνίδι,  μπορούσαμε να το αγοράσουμε μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις : σα δώρο γενεθλίων ή μαζεύοντας  χρήματα από τα κάλαντα. Θυμάμαι η πρώτη μου ομάδα,  με πράσινη φανέλα και  μαύρες οριζόντιες  ρίγες,  ήταν δώρο για τους καλούς βαθμούς μου στο σχολείο.

ΑΚ: Με ενθουσίασε η τηλεοπτική του διαφήμιση. Κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σχέση με τα ποδοσφαιράκια που παίζαμε. Το αναζήτησα άμεσα σε καταστήματα του Βόλου, το 1980, αλλά κάποιος απατεώνας μου πάσαρε κάτι άλλο. Το διαπίστωσα μόλις άνοιξα το κουτί. Δεν σταμάτησα την αναζήτηση και μερικούς μήνες αργότερα το έφερε το κεντρικότερο βιβλιοπωλείο της πόλης (Παρασκευόπουλος). Πήρα ένα σετ (club edition) με 2 ομάδες μπλε – κόκκινο, τέρματα και 2 μεγάλες μπάλες, αλλά δεν είχε τσόχα. Η πρώτη μου τσόχα ήταν αυτοσχέδια, από ένα υφασμάτινο τραπεζομάντιλο, που δεν ήθελε η μαμά μου και το διαγράμμισα με μαρκαδόρο. Πρώτος μου αντίπαλος ο αδελφός μου, που πήγαινε 3^η δημοτικού (εγώ 2^α γυμνασίου). Ξαναπήγαμε στο βιβλιοπωλείο τα Χριστούγεννα, με τα χρήματα που είχαμε μαζέψει από τα κάλαντα. Είχε φέρει και ομάδες. Πήραμε τις πρώτες ομάδες με φιγούρες subbuteo LW, αλλά handpaint. Εγώ τη Feyenoord  και ο αδερφός μου την Durban United που έμοιαζε με την εμφάνιση του ΠΑΟ. Αγοράσαμε επίσης μια τσόχα την οποία μόλις ξετύλιξα στο σπίτι με έπιασε δέος. Αργότερα ήρθε και ο πράσινος φράκτης και ο μπαμπάς (ξυλουργός) μας έφερε ένα novopan όπου τοποθετηθήκαν όλα με προσοχή. Αυτό ήταν, γίναμε το κέντρο της γειτονιάς και όλοι οι φίλοι άρχισαν να μαθαίνουν subbuteo μαζί μας. Οι φίλοι αγόρασαν ομάδες και έφτιαξαν τα δικά τους γήπεδα. Το πρώτο επίσημο club, υπό την αιγίδα του Πανελλήνιου Συλλόγου Subbuteo ήταν έτοιμο (Leaders Νέας Ιωνίας Βόλου). Τα παιχνίδια γίνονταν πλέον σε διαφορετικές έδρες, οι οποίες ήταν καυτές και ήταν τέλειο το συναίσθημα όταν γύριζες σπίτι με το διπλό. Σταματήσαμε το άθλημα στο Λύκειο (μπασκετάκι, διάβασμα, πανελλήνιες, γυναίκες). Στα φοιτητικά μου χρόνια στην Θεσσαλονίκη, ήρθε η αναβίωση. Τραπέζι στο φοιτητικό σπίτι και γύρω στα 15 άτομα να παίζουμε πρωταθλήματα και αγώνες κάθε μέρα, στις αρχές της δεκαετίας του 90. Μετά ήρθαν οι Flaming Flickers.

ΠΠ: Το subbuteo δεν είναι απλά ένα hobby, είναι η ακριβής επιτομή του βασιλιά των σπορ σε μικρογραφία, όπου ο καθένας όταν παίζει αισθάνεται παίκτης, προπονητής και φίλαθλος μαζί! Ήμουν από τους πρώτους που έφερα το subbuteo στην Ελλάδα από την Αγγλία εν έτει 1978 και το κουτί είχε τότε μέσα τις κλασσικές 2 ομάδες (μπλΕ & κόκκινη), 2 τέρματα και 2 μπάλες χωρίς τσόχα…Η ανάγκη με οδήγησε να μετατρέψω την τσόχα που έπαιζαν οι γονείς μου ‘Θανάση’ σε γήπεδο στην πίσω πλευρά της τραβώντας τις γραμμές του γηπέδου αρχικά με κιμωλία και μετά με βερνίκι. Οι αναμνήσεις πολλές και μαγικές όταν είχαμε φτιάξει 4 φίλοι στην γειτονιά το δικό μας club έχοντας αρχικά μόνο μια έδρα, αλλά αρχίζοντας δειλά δειλά να ψάχνουμε και να βρίσκουμε ομάδες που εισήγαγε τότε η Πανελλήνιος Αγορά. Με τις ώρες που αναλώναμε και τα ξενύχτια που κάναμε το πήγαμε σε άλλο επίπεδο και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σε τουρνουά (βλέπε Μινιόν, 80’s) διοργανώναμε τα δικά μας εσωτερικά πρωταθλήματα και πλέον είχε ο καθένας την δική του έδρα, όπου έπρεπε να μετακινηθούμε για κάθε αγώνα, όπως συμβαίνει και στο κανονικό ποδόσφαιρο. Ανταλλαγές ομάδων, βάψιμο με λεπτομέρειες παικτών (μέχρι και χρώμα μαλλιών και χαρακτηριστικά προσώπου όλα στο χέρι με το πινέλο) μετά νέες τσόχες (astropitch) κερκίδες, φίλαθλοι, ατμόσφαιρα γηπέδου, τι να πρωτοθυμηθώ μοναδικές στιγμές τις οποίες τις μεταφέρω με την σειρά μου στον γιο μου που πλέον είναι και αυτός φανατικός του παιχνιδιού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ – γιατί οι εποχές δεν ήταν όπως τώρα – ότι δεν σπαταλούσα το χαρτζιλίκι που μου έδιναν οι γονείς μου για το σχολείο, το κρατούσα για να αγοράσω στο τέλος κάθε μήνα μια ομάδα και πόσες ώρες ανάλωνα στο κατάστημα να τις χαζεύω μέχρι την τελική επιλογή.

ΜΤ: Παίζω από δευτέρα δημοτικού. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου μού το είχαν αγοράσει. Σταμάτησα να παίζω στα δεκαπέντε. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν επαγγελματικοί κανόνες σε επίπεδο αθλήματος, ούτε εταιρείες που παράγουν επαγγελματικό εξοπλισμό. Έχω δει σε δεκάδες όνειρά μου ότι βρίσκω μαγαζί που πουλάει ομάδες Subbuteo. Από το 2013 κι έπειτα τα παιδικά όνειρά μου γίνονται πραγματικότητα κι αυτό το οφείλω σε μεγάλο βαθμό στον Πάνο, τον πρόεδρο.

Τι δεξιότητες απαιτούνται. Είναι πιο πολύ παιχνίδι ή άθλημα;

Π: Το Subbuteo για μένα είναι παιχνίδι. Παρόλο που έχει μέσα στρατηγική, τεχνική και δεξιότητες που αποκτάς με τον καιρό, δηλαδή όσο πιο πολύ παίζεις και προπονείσαι  δεν  παύει να είναι ένα παιδικό παιχνίδι που βασικός σκοπός του είναι η διασκέδαση και θα πρέπει έτσι να αντιμετωπίζεται από μικρούς και μεγάλους παίκτες. Από τα «θέλω» του καθενός εξαρτάται αν το χόμπι θα το κάνει άθλημα. Εμείς διεξάγουμε διοργανώσεις και για αρχάριους και για όσους ενδιαφέρονται να προχωρήσουν. Παρέα είμαστε. Από εκεί κι έπειτα, όποιος θέλει, εξελίσσεται αγωνιστικά , όποιος θέλει διασκεδάζει μόνο.

Από πού μπορούμε να προμηθευτούμε τον εξοπλισμό;

Π: Στην Ελλάδα έχει μικρύνει η δεξαμενή ανθρώπων που ασχολούνται με τη μετεξέλιξη του παιχνιδιού, το αγωνιστικό δηλαδή κομμάτι. Υπάρχει, όμως, μεγάλος αριθμός ατόμων, ειδικά στις ηλικίες 35-50 που το ανακαλύπτει ξανά μετά από πολλά χρόνια. Ιδίως μετά την επανέκδοση του παιχνιδιού το 2010, και τη διαφήμιση του με τον Καρεμπέ στο διαδίκτυο και την τηλεόραση, το παιχνίδι επέστρεψε στα καταστήματα παιχνιδιών, και σε περίοπτη θέση μάλιστα. Αυτή τη στιγμή στα καταστήματα κυκλοφορεί ένα βασικό σετ με γήπεδο και δύο ομάδες που παραπέμπει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ακόμα δεν έχουν έρθει τα αξεσουάρ της σειράς, όπως κύπελλα, διαιτητές, μπάλες κτλ που κυκλοφορούν στο εξωτερικό. Πέραν τούτου, σε επίπεδο αθλήματος, το επιτραπέζιο ποδόσφαιρο έχει και πιο σύγχρονο εξοπλισμό που μπορεί να αναζητήσει μέσω των ομάδων όποιος ενδιαφέρεται.

ΜΤ: Υπάρχουν μοντελιστές που κάνουν «παπάδες», αν δεν αρκείσαι στα του εμπορίου. Ο Ανδρέας ο Παπακυριακού με το Σπύρο Πένσα και παίζουν και φτιάχνουν. Είναι δύο από εμάς. Επί τρία χρόνια το πατάρι του καταστήματός τους φιλοξενούσε τους αγώνες μας.

Πώς ξεκίνησε η δημιουργία της ομάδας και πώς νιώθετε τώρα που έχετε φτάσει να αριθμείτε 30+ άτομα! Το «φόρτε» σας είναι το ατομικό ή το ομαδικό;

Π: Το Νοέμβριο του 2013 ήρθα σε επαφή με το Γιάννη Πασχαλίδη, ιδιοκτήτη του εστιατορίου βραζιλιάνικής κουζίνας, Maracana Grill, και φανατικό φίλο του subbuteo. Είχα δημιουργήσει μία σελίδα σχετική σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης και μου έστειλε μήνυμα. Ο Γιάννης προθυμοποιήθηκε να παρέχει το χώρο του εστιατορίου για κάποιες πρωινές ώρες της Κυριακής και έτσι, με τον εξοπλισμό που είχα συλλέξει από καιρό, δημιουργήσαμε τα πρώτα δύο αγωνιστικά τραπέζια σε επαγγελματικά πρότυπα. Δειλά-δειλά, κι αφού πολλοί μου εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να συμμετέχουν, έγινε η πρώτη μας συνάντηση γνωριμίας. Από τα οκτώ άτομα που είχαμε δείξει ενδιαφέρον αρχικά, φτάσαμε μέσα σε λίγες εβδομάδες να διοργανώνουμε πρωτάθλημα 15 ατόμων. Το να βλέπεις μια ιδέα σου να υλοποιείται και να αποκτά δυναμική πολύ μεγαλύτερη από τις πρώτες προσδοκίες, είναι ό,τι καλύτερο. Εύχομαι στον καθένα να μπορέσει κάποια στιγμή να τολμήσει να κάνει τις ιδέες του πραγματικότητα. Δεν θα έλεγα ότι προτιμάμε το ατομικό ή το ομαδικό. Ενδοσυλλογικά παίζουμε ατομικά πάντα, εκτός από όταν επίκεινται αγώνες σε πανελλήνιο επίπεδο και προπονούμαστε ομαδικά. Πάνω από όλα είμαστε μια παρέα που κατάφερε μέσα σε αυτό το διάστημα να καλύψει τις ανάγκες όλων των μελών της, είτε θέλουν να ασχοληθούν περισσότερο με το αγωνιστικό κομμάτι, είτε προτιμούν να το κάνουν ξέγνοιαστα, μόνο και μόνο για τη διασκέδαση. Θέλουμε να βάζουμε ξανά στο παιχνίδι φίλους που το είχαν χάσει τόσα χρόνια, αλλά και να μυούμε τα πιτσιρίκια  στο παιχνίδι με βασικές αρχές  το «ευ αγωνίζεσθαι»  και τη διασκέδαση.

ΑΚ: Γνώρισα τον Γιάννη τον Πασχαλίδη (Maracana) σε ένα τουρνουά στο President Hotel. Είχα πάει να δω πως είναι πλέον τα τουρνουά. Με το Γιάννη πιάσαμε ένα άδειο γήπεδο και παίξαμε ένα ματς. Είχα φτιάξει 2 ομάδες με semi pro bases. 0-0 το τελικό αποτέλεσμα ( από τότε όλο Χ φέρνουμε στα μεταξύ μας). Ανταλλάξαμε fb και είδα ότι οργανώνουν ένα club στο μαγαζί του. Μέσω fb γνώρισα τον πρόεδρο και μια Κυριακή πρωί επισκέφτηκα το Maracana Grill. Από τότε έγινα μέλος.

Η αρχή όλων – Νοέμβριος του 2013 στο βραζιλιάνικο εστιατόριο Maracana Grill

ΠΠ: Για αυτή την ερώτηση πιο ειδικός είναι ο Πρόεδρος (Πάνος Παναγιωτίδης) αλλά από την απλή θέση του μέλους της ομάδας, έχω να πω ότι όλα τα παιδιά που απαρτίζουν το club έχουν την ίδια αντίληψη στο παιχνίδι και διατηρούμε το παρεϊστικο αυτό το παιδικό που πάντα υπήρχε, κάτι που δεν συναντάς  σε άλλα club. Κάθε νέο μέλος καλωσορίζεται και όλοι οι παλαιότεροι το βοηθάμε ενεργά να ενκλιματιστεί αλλά ταυτόχρονα να του δείξουμε τους νέους κανονισμούς, προπόνηση, και στρατηγική στο παιχνίδι για να μπορέσει να ανέβει γρήγορα και να συμμετέχει ακόμη πιο ενεργά είτε στο ομαδικό είτε στο ατομικό. Το που θα φτάσει κάποιος είναι καθαρά θέμα προσωπικό και προπόνησης.

MT: Με κάλεσε ο πρόεδρος σε μία προσπάθεια, χωρίς να τον ξέρω πιο πριν. Είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο του σε ενημερωτική ιστοσελίδα και είχαμε γίνει φίλοι στο Facebook. Μου είπε την Κυριακή το πρωί εκεί να δούμε μήπως στήσουμε κάτι. Ήμαστε οχτώ άτομα στην αρχή, αν θυμάμαι καλά. Σήμερα, έχουμε δέκα τραπέζια. Για μένα το ομαδικό έχει μια ιδιαιτερότητα, η οποία όμως δε συνάδει με το παιχνίδι του καθενός απαραίτητα. Προτιμώ να αγωνίζομαι σε ατομικό επίπεδο γιατί γενικά παίζω πιο ελεύθερα από άποψη στρατηγικής.

Πείτε μας μερικά λόγια για τον χώρο που έχετε φτιάξει. Τι τον κάνει τόσο αξιόλογο;

Π: Ο χώρος μας είναι μια προσπάθεια ετών από όλους μας. Σιγά-σιγά αρχίζει να πλησιάζει σε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για το παιχνίδι. Είναι αρκετά ευρύχωρος, για να μπορούμε να διατηρούμε τα τραπέζια μας και έτσι μπορούμε να παίζουμε και να προπονούμαστε  αρκετές φορές την εβδομάδα  όποτε ξεκλέβουμε χρόνο. Θέλει αρκετή δουλειά ακόμη αλλά αυτή η παρέα κάνει θαύματα.

Ο χώρος ετοιμάζεται αργά αλλά σταθερά

ΑΚ: Εναι ένα σημείο συνάντησης όπου θα βρούμε καλούς φίλους με την ίδια τρέλα για το  παιχνίδι και θα περάσουμε ευχάριστα μερικές ώρες πράγμα απαραίτητο στην σημερινή εποχή. Μετά απο αρκετή περιπλάνηση επιτέλους έχουμε κάτι σταθερό και μόνιμο που μπορούμε να το ρυθμίζουμε στις ανάγκες μας.

ΠΠ: Ο χώρος μας απλά δεν υπάρχει. Είναι μια τρανή απόδειξη του τι μπορεί να πετύχει κάποιος όταν συνεργαστεί αρμονικά με  άτομα με το ίδιο όραμα. Έχουμε πάρει τα καλύτερα σχόλια απο τις υπόλοιπες ομάδες που μας έχουν επισκεφτεί  και να φανταστείτε ακόμα δεν τον έχουμε διαμορφώσει όπως ακριβώς θέλουμε!

ΜΤ: Είναι ένα μεγάλο όραμα που σε όσους είναι έξω από το χορό φαίνεται απλό. Αλλά δεν είναι.  Περνάμε τόσο καλά που εγώ προσωπικά πλέον δε νιώθω καμία ανάγκη να αγωνιστώ σε πανελλήνιο επίπεδο. Όχι ότι είμαι έτοιμος αγωνιστικά, αλλά ψυχαγωγικά αυτό που ζούμε με τους Flickers όχι μόνο με καλύπτει, αλλά αποτελεί παιδικό όνειρο που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το έχω ξαναζήσει. Αρκούμαι σε αυτό: μία ή δύο φορές την εβδομάδα ξαναγίνομαι παιδί και περνάω καλά. Το ωραίο είναι ότι βρήκα τον Πάνο, τον πρόεδρο, έναν άνθρωπο που έτυχε το όνειρό μας να ταυτίζεται και είναι το Α και το Ω αυτής της προσπάθειας. Πρόσωπο απόλυτης εμπιστοσύνης που φροντίζει για όλες μας τις διοργανώσεις αφιλοκερδώς. Ένας απλός άνθρωπος που κερδίζει τον σεβασμό όλων μας.

Η συνεχεια στο παταρι της A&S kits models

Θα ήθελα να μας εξηγήσετε κάποια πραγματάκια για το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Πόσες ομάδες συμμετέχουν και πόσες κατηγορίες υπάρχουν; Πού βρίσκεστε εσείς;

Π: Το πρωτάθλημα διεξάγεται σε δύο κατηγορίες, Α και Β, όπου όλοι παίζουν με όλους σε δύο αγωνιστικές ημερίδες: μία τον Οκτώβριο για τον πρώτο γύρο και μια τον Απρίλιο για το δεύτερο. Ένας πραγματικός Μαραθώνιος. Εμείς συμμετέχουμε με δύο ομάδες στη Β κατηγορία, την πρώτη ομάδα μας και μία δεύτερη, πιο αδύναμη αγωνιστικά για να αποκτήσουν  την εμπειρία όλα τα παιδιά της παρέας. Κάθε ομάδα αντιμετωπίζει εννέα ομάδες μέσα σε μια ημέρα ξεκινώντας νωρίς το πρωί και τελειώνοντας το βράδυ. Από τη Β κατηγορία ανεβαίνουν δύο ομάδες: η μια απευθείας και η άλλη παίζοντας μπαράζ με τον προτελευταίο της πρώτης κατηγορίας. Ο στόχος  μας για φέτος ήταν η άνοδος μέσω μπαράζ και  μετά τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου είχαμε κάποιες ελπίδες. Δυστυχώς, στο δεύτερο γύρο δεν παίξαμε και τόσο καλά, οπότε ελπίζουμε του χρόνου να πάμε καλύτερα. Σκοπός μας είναι πάνω από όλα η διασκέδαση με το παιχνίδι και τα καλά αποτελέσματα σε αγωνιστικό επίπεδο  θα έρθουν κάποια στιγμή.

Σε ποια χώρα είναι πιο δημοφιλές το Subbuteo στην Ευρώπη;

Π: Η χώρα που κρατάει τα σκήπτρα είναι η Ιταλία. Παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις είναι η Ισπανία η Ελλάδα και το Βέλγιο. Σε αριθμό ενεργών παικτών, αλλά και παικτών που παίζουν αποκλειστικά με παλιούς κανόνες είναι πρώτη η Ιταλία με διαφορά. Αρκετοί Έλληνες παίκτες υψηλού επιπέδου, πάντως, έχουν υπογράψει και παίζουν με μεταγραφή σε ομάδες του ιταλικού πρωταθλήματος, που είναι αυτή τη στιγμή το πιο δυνατό παγκοσμίως.

Μετά από αρκετές δεκαετίες, αργά αλλά σταθερά ακούγεται και σε εμάς που δεν το… κατέχουμε, ότι το Subbuteo, επιστρέφει! Πιστεύετε ότι έχετε βάλει το λιθαράκι σας; Ποιο το μέλλον ενός αθλήματος/παιχνιδιού που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’80;

Π: Νομίζω πως ναι. Κάτι έχουμε κάνει κι εμείς. Μελετώντας τα στατιστικά του αγωνιστικού Subbuteo στην Ελλάδα για τη χρονιά 2015-2016, σε σύνολο 227 ενεργών  Ελλήνων παικτών έχουμε τη μεγαλύτερη συμμετοχή από όλα τα ελληνικά club με 28 ενεργούς παίκτες. Ξέχωρα πόσους έχουμε που δεν αγωνίζονται σε πανελλήνιο επίπεδο, παρά μόνο ενδοσυλλογικά. Μέσος όρος ηλικίας των Ελλήνων παικτών είναι τα 34 χρόνια. Αν όμως δεν αυξηθεί ο αριθμός των ενεργών παικτών, δε θα μειωθεί ο μέσος όρος ηλικίας και το μέλλον θα είναι δύσκολο.

ΑΚ: Οι Flickers πιστεύω θα καταφέρουν να αναβιώσουν το αγνό subbuteo που παίζαμε στις γειτονιές. Έτσι νιώθω όταν παίζω σ αυτό το club και είναι ένας λόγος που παραμένω μέλος του.

ΠΠ: Το subbuteo επιστρέφει δυναμικά διεθνώς με κάποιες βελτιώσεις και αλλαγές βέβαια που ορίζονται από την παγκόσμια ομοσπονδία (FISTF) αλλά στην Ελλάδα θα χρειαστεί μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αν και βλέπουμε σημαντική αύξηση νέων παικτών που οφείλεται επί της ουσίας σε 2-3 club με κυριότερο το δικό μας που έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εν ενεργεία παικτών σε όλη την Ελλάδα. Σαφέστατα και το club μας έχει βάλει όχι απλώς λιθαράκι αλλά ογκόλιθο και αυτό γιατί είναι ίσως το μοναδικό club που προσπαθεί να μυήσει νέους παίκτες αλλά και να έλξει και τους παλαιότερους νοσταλγούς του σπορ, προσφέροντας ταυτόχρονα και την δυνατότητα του old subbuteo (το παλιό, κλασσικό, όπως ξεκίνησε) με τακτικές διοργανώσεις με παλιές ομάδες και παλιούς κανονισμούς και η προσέλευση μας δικαιώνει γιατί υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί του κλασσικού subbuteo.

ΜΤ: Εμείς τους πάμε τον κόσμο. Κάποιοι παίρνουν και μεταγραφές. Η φιλοσοφία μας είναι τέτοια που ούτε σε συμβόλαια στεκόμαστε, ούτε τίποτα. Όποιος θέλει φεύγει με μεταγραφή ως ελεύθερος και παρόλα αυτά, όποτε θέλει έρχεται για φιλικά. Αυτή είναι η νοοτροπία του προέδρου, πολύ σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα. Από εκεί κι έπειτα, το ίδιο το παιχνίδι ποτέ δε σταμάτησε να υπάρχει: εξελίχτηκε, βελτιώθηκε και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Τα παιδιά ασχολούνται με το Subbuteo;

Π: Ασχολούνται, άλλα λόγω σχολικών υποχρεώσεων και άλλων δραστηριοτήτων ο χρόνος τους είναι περιορισμένος. Όσο αυξάνονται οι σχολικές υποχρεώσεις  χάνονται και τα παιδιά από τον χώρο, καθώς είναι το πιο λογικό να θυσιάσεις ένα παιχνίδι από κάποια άλλη ασχολία.

Ποια η άποψη των γυναικών γενικά για το Subbuteo και ποια των γυναικών σας ειδικά;

Π: Το παιχνίδι δυστυχώς δεν είναι γνωστό και διαδεδομένο στο γυναικείο πληθυσμό και οι Ελληνίδες παίκτριες σήμερα μετριούνται στα δάκτυλα, σε αντίθεση με το εξωτερικό, όπου η κατάσταση είναι ελαφρώς καλύτερη. Το ότι παίζουμε και ασχολούμαστε τόσο πολύ οφείλεται αποκλειστικά στην κατανόηση των γυναικών μας που όταν καταλάβουν τι ακριβώς κάνουμε προτιμούν να περνάμε το χρόνο μας εκεί, παρά  σε πιο «επικίνδυνες» δραστηριότητες

ΑΚ: Τους είναι αδιάφορο, όπως το ποδόσφαιρο. Η γυναίκα μου σέβεται το χόμπι μου και με βοηθάει όταν στρώνω τσόχα (την σιδερώνει). Η κόρη μου ξέρει ότι το subbuteo είναι σημαντικό για μένα, αλλά δυστυχώς δεν της αρέσει να παίζει.

Στιγμιότυπα από αγώνα για την Κιβωτό του κόσμου

ΠΠ: Οι γυναίκες ανέκαθεν το σνομπάρουν, όπως ακριβώς και το ποδόσφαιρο και δεν μπορούν να αντιληφθούν σε καμία περίπτωση τι είναι αυτό με το οποίο απασχολείται ο άνδρας τους τόσες ώρες και τι ευχαρίστηση βρίσκει, αλλά είναι ακριβώς το ίδιο σαν να παρακολουθείς έναν αγώνα ποδοσφαίρου με τη διαφορά ότι συμμετέχεις ο ίδιος. Όπως δεν αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο γιατί το θεωρούν περίπλοκο έτσι ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται το subbuteo. Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα μου αν και με το γεγονός ότι πλέον ασχολείται ενεργά και ο γιος μου πλέον το βλέπει με πιο θετικό μάτι…

ΜΤ: Είναι ανδροκρατούμενος ο χώρος και δεν είναι πολλές εκείνες που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν αγωνιστικά. Όσον αφορά τις δικές μας γυναίκες δύο είναι τα τινά: το πόσο και το πόσα. Και όπως στα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και σε αυτό: το πολύ και το καθόλου βλάπτουν.

Τι τουρνουά διοργανώνετε στον σύλλογο σας;

Π: Τα βασικά μας εσωτερικά τουρνουά είναι δύο. Ένα για τους προχωρημένους και ένα για τους αρχάριους, ή επανακάμπτοντες για να μπαίνουν όσο πιο ομαλά γίνεται στο παιχνίδι και να συνηθίζουν σταδιακά τους μοντέρνους επίσημους κανόνες που χρησιμοποιούμε. Κάνουμε, όμως, και πολλά θεματικά τουρνουά, είτε ακολουθώντας τα μεγάλα  ποδοσφαιρικά τουρνουά της εποχής, είτε αναβιώνοντας παλιές διοργανώσεις, όπως Παγκόσμια Κύπελλα, Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης και άλλα.

Εικόνα από επίσημα τουρνουά

Επίσης ανά διαστήματα κάνουμε τουρνουά αποκλειστικά με εξοπλισμό κα κανόνες της δεκαετίας του ’80, που προσελκύουν φίλους από όλα τα ελληνικά club και εκεί ξαναγινόμαστε πραγματικά παιδιά!  Για τα παιδιά  ακολουθούμε τις μεγάλες διοργανώσεις  σε μίνι κλίμακα και επίσης κάνουμε θεματικά τουρνουά όπως Χριστουγεννιάτικο πάνω σε χιονισμένο γήπεδο που έχουμε φέρει από την Ιταλία, Πασχαλινό και άλλα.

Πόσος χρόνος απαιτείται για να εξοικειωθείς;

Π: Για κάποιον  που έχει ξαναπαίξει είναι κάτι σαν το ποδήλατο. Σε πέντε-έξι φιλικά παιχνίδια περίπου είναι έτοιμος για δράση ξανά. Για κάποιον που ασχολείται πρώτη φορά χρειάζεται περισσότερο διάστημα, γιατί πρέπει να καταλάβει και να συνηθίσει τους κανόνες, που είναι πολλοί. Όλα αυτά, όμως, γίνονται μέσα από το παιχνίδι και είναι μια διασκεδαστική διαδικασία για όλους.

Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας του;

Π: Βλέποντας ότι ασχολούνται με αυτό και τα παιδιά, παρόλο που παίζουν εξελιγμένα ποδοσφαιρικά  παιχνίδια στις κονσόλες τους, πιστεύω ότι το μυστικό είναι η άμεση επαφή και διάδραση με τον αντίπαλο και το απρόβλεπτο του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Ανάλογα με τον αντίπαλο παίκτη αντιμετωπίζεις και διαφορετικές στρατηγικές, δεξιότητες και συστήματα παιχνιδιού. Στο παιχνίδι αυτό όλα γίνονται και, αν προπονηθείς και ασχοληθείς, κάποια στιγμή θα έρθει  και η ώρα που η ΑΕΚ του Νίκου μπορεί να κερδίσει άνετα  τη Μπαρτσελόνα του Θανάση. Επίσης, το γεγονός ότι κάθε λεπτομέρεια της ομάδας σου, από τα χρώματά της μέχρι το σύστημα που παίζει και το αποτέλεσμα που θα φέρει, περνάει από τα χεριά σου, νομίζω, τράβηξε και εμάς σαν παιδιά όταν πρωτοξεκινήσαμε.

ΑΚ: Είναι ένα απρόβλεπτο παιχνίδι, τέλεια προσομοίωση του ποδοσφαίρου.

ΠΠ: Δεν υπάρχει επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι που να είναι ο ορισμός του κανονικού ποδοσφαίρου με όλα όσα αυτό περιλαμβάνει και μας κάνει να νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα σαν να παίζαμε ποδόσφαιρο στο γήπεδο.

ΜΤ: Δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά αυτό το ερώτημα. Είναι η τεχνική, είναι το στυλ μακέτας παιχνίδι, οι περίπλοκοι κανόνες του και οι νόμοι της φύσης που ισχύουν στο έπακρο, σε αντίθεση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Γενικά, θα έλεγα πως απαιτεί μεράκι και πείσμα, δεν είναι εύκολη λύση. Κι απορώ που δεν έχει μπει σε καφετέριες, μπιλιαρδάδικα και λοιπούς χώρους διασκέδασης. Είναι πολύ πιο φθηνό από το μπιλιάρδο.

Για να επικοινωνήσετε με το Subbuteo club «Flaming Flickers»:

Τηλ: 697 2030 627 – Πάνος

Σελίδες στο Facebook: https://www.facebook.com/subbuteoflamingflickers/

https://www.facebook.com/Old-Subbuteo-Club-Kallitheas-Flame-230518727361711/

https://www.facebook.com/Flaming-Flickers-Junior-Subbuteo-Club-662584303778521/