Οι δείκτες της νοσηρότητας στην «εξίσωση» μοναξιά/διαβήτης

Οι ειδικοί ανέλυσαν στοιχεία για 2.861 ενήλικες, 40-75 ετών, με μέσο όρο ηλικίας τα 60 έτη. Πάνω από τους μισούς είχαν φυσιολογικά επίπεδα σακχάρου και δεν είχαν διαγνωστεί με διαβήτη. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη διαγνωστεί με διαβήτη ή προδιαβήτη.

Αυτά που αρχικά παρατηρήθηκαν ήταν ότι:

• Τα άτομα χωρίς διαβήτη είχαν κατά μέσο όρο 11 φίλους και μέλη οικογένειας στο στενό κοινωνικό περιβάλλον τους.
• Αντίθετα, όσοι βρίσκονταν ήδη στο «φάσμα» του διαβήτη είχαν κάτω από 8 φίλους και μέλη οικογένειας στο στενό κοινωνικό περιβάλλον τους.

Οι επιστήμονες παρατήρησαν, ακολούθως, ότι για κάθε ένα λιγότερο άτομο στο κοινωνικό περιβάλλον:

• Αυξανόταν κατά 12% ο κίνδυνος διάγνωσης στις γυναίκες.
• Στους άντρες το ποσοστό άγγιζε το 10%.                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Η μοναχική διαβίωση δεν επηρέαζε τον κίνδυνο διαβήτη στις γυναίκες. Οι άνδρες όμως που ζούσαν μόνοι είχαν 84% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν για πρώτη φορά με διαβήτη και 94% να έχουν ήδη διαγνωστεί με τη νόσο.

Γιατί, όμως, η μοναξιά «πυροδοτεί» τον διαβήτη;

Οι ερευνητές εικάζουν ότι τα άτομα που περνάνε πολύ χρόνο μόνα τους έχουν αυξημένα επίπεδα στρες και φλεγμονής. Οι ορμόνες του στρες πιστεύεται ότι επηρεάζουν τον τρόπο που το σώμα επεξεργάζεται τη γλυκόζη. Ετσι, συντελούν στην εκδήλωση του διαβήτη.

Παράλληλα, τα άτομα με διευρυμένο κύκλο κοινωνικών επαφών είναι πιθανότερο να εμπλέκονται σε δραστηριότητες που απαιτούν σωματική εγρήγορση, αλλά και να τρώνε πιο υγιεινά.

«Ενθαρρύνουμε τα άτομα υψηλού κινδύνου να μένουν σωματικά ενεργά και να τρώνε πιο υγιεινά, χωρίς όμως να ασχολούμαστε με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Μετά τα αποτελέσματα της μελέτης μας, πιστεύω ότι θα πρέπει να εξετάζουμε και την παράμετρο του κοινωνικού δικτύου και να θέτουμε στο μικροσκόπιό μας ειδικά τα άτομα που ζουν κοινωνικά απομονωμένα», σχολιάζει η συγγραφέας της μελέτης δρ Στέφανι Μπρίνκχους.