Συγκεκριμένα ανάφερε:

«Δυο λόγια για τη Μένη Λυσαρίδου και την δωρεά οργάνων…

Μέσα στον πόνο τους για το χαμό της αγαπημένης τους, η οικογένεια της Μένης Λυσαρίδου, ενός ιστορικού στελέχους της παράταξής μας στην Βόρεια Ελλάδα, βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να εκπληρώσει την τελευταία της επιθυμία.

Ποια ήταν αυτή; Η δωρεά των οργάνων της σε άλλους συνανθρώπους της, που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να ζήσουν.

Η επιθυμία της Μένης και η γενναία απόφαση της οικογένειάς της, επανάφεραν, όμως, την ανάγκη να αυξηθούν οι δότες στη χώρα μας ο αριθμός των οποίων παραμένει τραγικά μικρός.

Στη χώρα μας δωρητές οργάνων είναι μόνο 3 στο 1.000.000!

Την ίδια στιγμή στην Ισπανία ο αντίστοιχος αριθμός είναι 33, στην Πορτογαλία 30 και ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 20.

Τι σημαίνουν στην πράξη οι αριθμοί αυτοί; Ότι στην Ισπανία για παράδειγμα, ένας νεφροπαθής μεταμοσχεύεται μέσα σε 6 μήνες από τη στιγμή που αρχίζει αιμοκάθαρση, ενώ στην Ελλάδα ο μέσος χρόνος αναμονής είναι 7 – 8 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του και το κόστος που επωμίζεται το Κράτος μέσα από τις πολυετείς αιμοκαθάρσεις.

Η πράξη της οικογένειας της αγαπημένης μας Μένης και η αναζήτηση που έκανα στα στοιχεία, μου έδωσαν το ερέθισμα να θέσω σήμερα στο δημόσιο διάλογο την εξής πρόταση: όλοι μας, όπως συμβαίνει στην Ισπανία, να θεωρούμαστε δότες οργάνων και μόνον όσοι δεν το επιθυμούν και το δηλώσουν εγγράφως, δεν θα είναι.

Έτσι πιστεύω ότι θα υπάρξει λύση στο πρόβλημα και η αγάπη μας στον συνάνθρωπο από θεωρητική θα μεταφραστεί σε ουσιαστική.

Μένη καλό σου ταξίδι και σε ευχαριστούμε πολύ. Για όλα!».