Η ιδέα για θεσμοθέτηση των κίτρινων και κόκκινων καρτών ανήκει στον Βρετανό διαιτητή, Κεν Άστον, το 1966, ενώ το σύστημα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στο Μουντιάλ του 1970 στο Μεξικό, όπου μάλιστα δεν αποβλήθηκε ούτε ένας ποδοσφαιριστής.

Την πρώτη κίτρινη κάρτα αντίκρισε ο Σοβιετικός ποδοσφαιριστής, Εβγκένι Λόβτζεφ (46΄), στον αγώνα ΕΣΣΔ–Μεξικό το 1970. Η πρώτη κόκκινη δόθηκε στον Χιλιανό Κάρλος Κατζέλι, ο οποίος αποβλήθηκε στο επόμενο Μουντιάλ, του 1974, για ένα φάουλ στον Μπέρτι Φογκτς.

Σύμφωνα με το σημείο 4 του άρθρου 9 των κανονισμών της FIFA για το Μουντιάλ, οι κίτρινες κάρτες που έχουν συνέπεια στο να χάσει ένας παίκτης αγώνα, έχουν μειωθεί από τρεις σε δύο.

Έτσι αν ένας παίκτης ή προπονητής λάβει δύο κίτρινες κάρτες σε δύο διαφορετικά παιχνίδια, θα αποκλείεται αυτόματα από τον επόμενο αγώνα της ομάδας του.

Κάτι που δεν θα ισχύει για όσες ομάδες φτάσουν στα ημιτελικά, αφού όλοι -παίκτες και προπονητές- θα είναι «καθαροί» στο τέλος των προημιτελικών.

Επίσης, σύμφωνα με την FIFA, «αν ένας παίκτης ή προπονητής τιμωρηθεί με κόκκινη κάρτα, θα αποκλειστεί αυτόματα από τον επόμενο αγώνα της ομάδας του. Επιπλέον, ενδέχεται να επιβληθούν πρόσθετες κυρώσεις σε αυτή την περίπτωση».

Επιπλέον, οι ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να… ξεχρεώσουν τις κόκκινες κάρτες στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θα το κάνουν στον επόμενο επίσημο αγώνα της ομάδας τους.