«Μαζί με την Ουρουγουάη, είμαστε η μικρότερη χώρα που θα βρεθεί σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γράψαμε τα ονόματά μας στην Iστορία, ίσως με τον μεγαλύτερο άθλο του αθλητισμού μας», υποστήριξε ο Ζλάτκο Ντάλιτς, ο 51χρονος προπονητής-θαύμα της Κροατίας, ένας απροσδόκητος ήρωας, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η ισπανική εφημερίδα El Pais.

Η Ουρουγουάη παραμένει η μικρότερη χώρα που έχει κερδίσει το τρόπαιο, μάλιστα δύο φορές, το 1930 και το 1950. Μία χώρα 3,2 εκατομμυρίων κατοίκων, έναντι 4,2 εκατομμυρίων που έχει η Κροατία. Μία απλή σύγκριση με την Γερμανία είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος τα μεγέθη. H gερμανική oμοσπονδία pοδοσφαίρου (DFB) έχει περίπου επτά εκατομμύρια μέλη και 157.000 ομάδες, ενώ η ομοσπονδία της Κροατίας έχει 130.000 ενεργούς ποδοσφαιριστές.

«Η Κροατία πρέπει να είναι τρελή. Αλλά μην πιστεύετε ότι μόνο τα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν στην Κροατία γιόρτασαν. Υπάρχουν επίσης άλλα τέσσερα εκατομμύρια που βρίσκονται εκτός της χώρας. Αυτό που συμβαίνει, είναι ένας θρίαμβος για όλους», πρόσθεσε ο Ντάλιτς. «Για μια χώρα σαν τη δική μας, αυτό είναι κάτι ιστορικό, οι άνθρωποι αξίζουν αυτήν την χαρά», πρόσθεσε ο αρχηγός, Λούκα Μόντριτς.

Λιγότερο από ένα χρόνο πριν, ο Ντάλιτς ήταν σχεδόν ένας ανώνυμος που δεν πίστεψε το τηλεφώνημα παράγοντα της κροατικής ομοσπονδίας να του προτείνει την προσωρινή ανάληψη της εθνικής. Μέχρι ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Νταβόρ Σούκερ να τον καλέσει προσωπικά, ο Ντάλιτς δεν είχε πάρει σοβαρά τον παράγοντα. Η συμφωνία προέβλεπε ένα συμβόλαιο μόνο για τον τελευταίο αγώνα της προκριματικής φάσης του Μουντιάλ 2018 στο Κίεβο, ενάντια στην Ουκρανία.

«Μετά το παιχνίδι με την Ουκρανία, δούλεψα έξι εβδομάδες χωρίς συμβόλαιο. Δεν χρειαζόμουν μισθό. Δεν ήμουν εκεί για αυτό. Αν προκρινόμαστε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, τότε θα μιλούσαμε», τόνισε.

Ο Ντάλιτς δεν έκρυψε ποτέ την έκπληξή του που επιλέχθηκε από τον Σούκερ. Δεν μπορούσε να επηρεάσει το περιβάλλον του προέδρου, ούτε είχε κάποιον ισχυρό μάνατζερ για να τον προωθήσει. Ούτε καν είχε συνεργαστεί με μεγάλες κροατικές ομάδες. Η εμπειρία του στον πάγκο περιοριζόταν στην Ντιναμό Τιράνων της Αλβανίας, στο επιτυχημένο βήμα στη Σαουδική Αραβία (Αλ Φαισαλί και Αλ Χιλάλ) και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Αλ Αϊν).

«Αν ήμουν στην Μπαρτσελόνα ή στην Ρεάλ Μαδρίτης, θα κέρδιζα επίσης τίτλους» έχει πει ο Ντάλιτς. Ήταν πάντως τόσο άγνωστος, ώστε τα τελευταία Χριστούγεννα ταξίδεψε στη Μαδρίτη για να βρει τον Λούκα Μόντριτς και να γνωριστούν προσωπικά με σκοπό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

«Δεν ήθελα να είμαι στην Κροατία, έπρεπε να βρω ένα μέρος όπου θα βρω δουλειά. Οι Κροάτες προπονητές δεν είναι σεβαστοί στην Ευρώπη, η οποία βλέπει μόνο τα μεγάλα ονόματα. Ήθελα να επικεντρωθώ στις κατώτερες κατηγορίες και ένα χρόνο αργότερα ήμουν ήδη ο καλύτερος προπονητής της Ασίας. Ήταν ένα δύσκολο έργο, αλλά πάντα πίστευα στον εαυτό μου. Αν κοιτάξετε τις υποδομές μας, στις οποίες είμαστε χώρα των τεσσάρων εκατομμυρίων, αυτό είναι ένα θαύμα. Είναι ο χαρακτήρας μας, είναι στο DNA μας, να είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί. Αλλά το κλειδί είναι η ένωση, το σύνολο. Άλλες φορές είχαμε μεγάλες προσωπικότητες και δεν πετύχαμε τίποτα».

Ως παίκτης, ο Ντάλιτς ήταν ένας γενναίος μέσος που δεν γνώρισε την διεθνή αναγνώριση, περνώντας από την ιστορική Χάιντουκ του Σπλιτ, την Μπούντουτσνοστ, την Βελέζ Μόσταρ και την Βάρτεκς. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί, πως έναν χρόνο πριν πάει (1989) ο Ντάλιτς στην Βελέζ για να αγωνιστεί, είχε φύγει (1988) από τον πάγκο της ο Ντούσαν Μπάγεβιτς για να καθήσει σε εκείνον της ΑΕΚ, ξεκινώντας τη μεγάλη καριέρα του ως προπονητής στην Ελλλάδα.

Στο Μόσταρ τον βρήκε ο πόλεμος. Από εκεί, τον Φεβρουάριο του 1992, επέστρεψε στο Λίβνο, τη γενέτειρά του. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, ήταν στον κροατικό στρατό στον τομέα ανεφοδιασμού για τρεις μήνες. Ένας Κροάτης συνταγματάρχης από το Σπλιτ, τον άφησε να φύγει, προκειμένου να υπογράψει για την Χαϊντούκ.

Στο ξεκίνημά του ως προπονητής, ο Ντάλιτς είχε μια σύντομη περίοδο στην οποία εργάστηκε στις μικρότερες εθνικές ομάδες της Κροατίας. Αυτό φαίνεται ότι ήταν καθοριστικό για την επιλογή του από τον Σούκερ. Ο Ιβάν Ράκιτιτς και ο Μάριο Μάντζουκιτς, δύο από τους παίκτες που έχουν λόγο στα αποδυτήρια, έδωσαν την έγκρισή τους στην επιλογή. Και οι δύο ήταν μαζί του όταν εκείνος βρέθηκε δεύτερος προπονητής στην ομάδα U-21. Ενας χαρακτήρας που δρα με περισσότερη διπλωματία. Ακόμη και κατά τη διαχείριση της υπόθεσης-Καλίνιτς, ο οποίος αρνήθηκε να παίξει λίγα λεπτά κατά της Νιγηρίας, περίμενε τον επιθετικό του Μιλάνου να ζητήσει συγγνώμη. Αυτό δεν έγινε και έτσι προχώρησε στον αποκλεισμό του. Με τη συγκατάθεση των πιο επιφανών παικτών, οι οποίοι υποστήριξαν την απόφασή του.

Και την Κυριακή το βράδυ, στη Μόσχα, θα επιχειρήσουν όλοι μαζί να γράψουν Ιστορία…

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]