Πέρασαν 20 χρόνια από τον «κεραυνό» του Στέλιου Γιαννακόπουλου, που μόλις στο 6ο λεπτό έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της Πόρτο. Με αυτό το εντυπωσιακό γκολ, ο Ολυμπιακός νίκησε τους Πορτογάλους. Πρωτάρης; Ναι. Τυχερός; Οχι. Πήρε άξια νίκη. Ονειρική πρεμιέρα για τους «ερυθρολεύκους».

Ο «κεραυνός» του Γιαννακόπουλου έφερε… βροχή επιτυχιών στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Ο Ολυμπιακός, με αφετηρία εκείνο το ματς με την Πόρτο, έκανε εφαλτήριο δόξας το γκολ του Γιαννακόπουλου και εκτοξεύτηκε στη στρατόσφαιρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Κλείνει φέτος 18 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ενηλικιώθηκε. Εμπειρος πια, ρίχνεται στη μάχη και φέτος. Η μοίρα τα έφερε έτσι και βρίσκει πάλι μπροστά του Πορτογάλους. Την ερχόμενη Τρίτη υποδέχεται, για την πρώτη αγωνιστική των ομίλων, τη Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με… τελικό. Κι ας είναι το πρώτο. Οταν στον ίδιο όμιλο μετέχουν οι Μπαρτσελόνα και Γιουβέντους, τότε οι δύο κόντρες με τη Σπόρτινγκ έχουν τεράστια σημασία.
Μετά από 20 χρόνια, ο άνθρωπος που τα ξεκίνησε όλα αυτά, με το δεξί του πόδι, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος μπαίνει στη… μηχανή του χρόνου. Θυμάται, σχολιάζει, συμβουλεύει.

Εκείνο το γκολ κόντρα στην Πόρτο τον σημάδεψε. Τον έκανε σημαιοφόρο της ευρωπαϊκής πορείας του Ολυμπιακού. Πόσο συχνά βάζει το στιγμιότυπο στην τηλεόραση για να το δει, αλήθεια; «Δεν το κάνω, μη νομίζεις. Εχουν γίνει τόσα πολλά αφιερώματα, που δεν προλαβαίνω να το ξεχάσω. Το βλέπω συνέχεια μπροστά μου. Και πώς να το ξεχάσω, άλλωστε… Ηταν το πρώτο γκολ. Για μένα, για την ομάδα, για τον κόσμο που το πανηγύρισε. Θυμάμαι το γεμάτο ΟΑΚΑ. Ο κόσμος του Ολυμπιακού, τόσο ενθουσιώδης, λες και το γήπεδο πήρε φωτιά μόλις σκόραρα». Τα λόγια βγαίνουν ατίθασα από τα χείλη του Στέλιου, καθώς γυρίζει στον Σεπτέμβριο του 1997.

Αμαθοι οι παίκτες του Ολυμπιακού σε αυτή την τόσο μεγάλη διοργάνωση, περίμεναν πώς και πώς να παίξουν. «Αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Ολόκληρη την εβδομάδα πριν από τον αγώνα με την Πόρτο, δεν βλέπαμε την ώρα να έρθει η μέρα του ματς. Κι όταν ήρθε, κοιτούσαμε τα ρολόγια μας», λέει ο Στέλιος.

Αν υπήρχε καθόλου φόβος; «Οχι δεν ήταν καθόλου φόβος αυτό που νιώθαμε. Μόνο ένα άγχος για να τα καταφέρουμε, για να κάνουμε αυτό που μπορούμε και ήθελε ο κόσμος», εξηγεί.

Από εκείνη τη μέρα οι Πειραιώτες έκαναν ρουτίνα τα μεγάλα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Με λίγες εξαιρέσεις, δείχνουν μεγάλη συνέπεια στο ραντεβού τους. «Αυτός ήταν ο στόχος του Ολυμπιακού. Τότε που ξεκινούσαμε, θέλαμε η ομάδα να καθιερωθεί σε αυτή τη διοργάνωση. Να γίνει συνήθεια η συμμετοχή της. Ηταν το μεγάλο στοίχημα του Ολυμπιακού». Οπως φαίνεται, το στοίχημα το κέρδισαν οι «ερυθρόλευκοι». Και με το παραπάνω.
Οχι μόνο δίνουν συνεχώς το «παρών» στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά οι εμφανίσεις τους είναι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικές. Πέτυχαν σπουδαίες νίκες και -το κυριότερο- έμαθαν να κερδίζουν και εκτός έδρας.
Ο Γιαννακόπουλος μάλιστα αποδεικνύει των… λόγων το αληθές. «Ταξιδεύω συχνά στην Αγγλία και όχι μόνο… Αγωνίστηκα στην Αγγλία. Οταν στο εξωτερικό αναφέρονται στον Ολυμπιακό, τον χαρακτηρίζουν ως γίγαντα. Ο γίγαντας Ολυμπιακός λένε. Δεν είναι μόνο οι αγωνιστικές επιτυχίες. Είναι γενικότερα οι επιτυχίες του κλαμπ σε όλα τα επίπεδα. Βλέπετε, πουλάει παίκτες του πολύ ακριβά και γνωστοί ευρωπαϊκοί σύλλογοι ενδιαφέρονται να τους αγοράσουν. Πλέον, δημιούργησε ένα πολύ σημαντικό brand name και αυτό το παραδέχονται στο εξωτερικό».
Και το ποδόσφαιρο, τότε και τώρα, πόσο διαφορετικό είναι; Ο Γιαννακόπουλος έχει πάλι την απάντηση. «Ο,τι δεν εξελίσσεται πεθαίνει. Το ποδόσφαιρο εξελίχτηκε. Εγινε πρώτα πρώτα πιο γρήγορο. Οσο για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, πλέον δεν αρκεί να είναι μόνο τεχνίτες. Πρέπει να έχουν γυμνασμένο κορμί και έτοιμο για να αντέξει. Να είναι αθλητές. Οι προπονήσεις είναι διαφορετικές».

Αυτό που δεν αλλάζει είναι το συναίσθημα όταν μπαίνεις στο γήπεδο ως ποδοσφαιριστής για να παίξεις σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Στέλιος συμφωνεί: «Αυτό το… πακέτο του αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ, έτσι όπως έχει δημιουργηθεί, είναι πολύ ελκυστικό. Ολα σε φτιάχνουν. Η προετοιμασία του γηπέδου, η μουσική της διοργάνωσης, το σεντόνι. Σου σηκώνεται η τρίχα με όλα αυτά. Αλλωστε, οι ξένοι παίκτες του Ολυμπιακού που πηγαίνουν στην ομάδα, όλοι το λένε και το πιστεύουν ότι το ισχυρό τους κίνητρο είναι το Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή η γιορτή είναι κορυφαία και από μόνη της φτιάχνει την ψυχολογία των παικτών».

Φέτος, με τη συμπλήρωση των 18 ετών στη διοργάνωση, ο Ολυμπιακός καλείται να τα βάλει με τα… θηρία Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα. Πόσο δέος μπορεί να νιώσει ένας παίκτης του Ολυμπιακού, μπαίνοντας στο γήπεδο για να αγωνιστεί δίπλα στον Μέσι; «Δεν νιώθει κανένα δέος. Αυτά είναι πιο πολύ συναισθήματα για τον κόσμο. Οι ποδοσφαιριστές πλέον αγωνίζονται σε πολλές διοργανώσεις, τόσο με τους συλλόγους τους όσο και με την Εθνική τους ομάδα και έχουν απομυθοποιήσει κάθε Μέσι και κάθε Ρονάλντο και κάθε Μπουφόν. Δεν πρόκειται να φοβηθεί κανείς τέτοιους παίκτες. Ακόμα και ο Μέσι είναι ένας από μας, αυτό πρέπει να λένε οι παίκτες. Αλίμονο αν μπεις στο γήπεδο με το φόβο ότι θα συναντήσεις τον Μέσι. Τότε δεν έχεις τύχη να κερδίσεις». Ο Γιαννακόπουλος είναι σαφής και αισιόδοξος ότι ο Ολυμπιακός θα έχει μια πολύ καλή παρουσία στη διοργάνωση.

Το ζητούμενο είναι πώς θα εμφανιστούν οι «ερυθρόλευκοι». Πόσο σίγουροι για τον εαυτό τους και για τις ικανότητές τους. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία.

Την Τρίτη θα είσαι στο Καραϊσκάκη για το ματς με τη Σπόρτινγκ; «Φυσικά», απαντά ο Στέλιος. Κι όταν ακούσεις τη μουσική του Τσάμπιονς Λιγκ, το μυαλό σου θα πάει πίσω 20 χρόνια, σε εκείνο το παιχνίδι με την Πόρτο, που άνοιξε διάπλατα την πόρτα της Ευρώπης για τον Ολυμπιακό, επιμένουμε… «Θα έχω ασφαλώς τις αναμνήσεις μου, μόνο που δεν είναι σωστό να ζει κανείς με τις αναμνήσεις. Πρέπει να τις έχει σε ένα κομμάτι του μυαλού του και να τις ανασύρει όταν χρειάζεται. Το σημαντικό είναι να τραβάει μπροστά και να δημιουργεί το μέλλον του».

Τελειώνοντας την κουβέντα με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, δεν μπορούμε να μην τον ρωτήσουμε: Αλήθεια, νιώθει καθόλου ζήλια, όταν βλέπει τους «ερυθρόλευκους» να τα δίνουν όλα σε αυτή τη διοργάνωση; Θα ζηλέψει αυτούς που θα τεθούν αντιμέτωποι με την Μπαρτσελόνα και τη Γιουβέντους; «Κοίταξε, λατρεύω το ποδόσφαιρο και κινούμαι σε αυτό το χώρο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ζηλεύω, με την καλή έννοια φυσικά. Θα ήθελα να ήμουν 25 χρόνων και να έμπαινα μέσα να έπαιζα κι εγώ».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
[email protected]
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής