Κι όσοι την παρατήρησαν λίγο προσεκτικότερα κατάλαβαν πως δεν βρέθηκε εκεί για… τα μάτια του κόσμου αλλά για τις μεγάλες του ανάγκες. «Τι γράφει η Δόμνα;» αναρωτιόντουσαν κάποιοι, κάθε φορά που έβγαζε ένα μικρό μπλοκάκι και κάτι σημείωνε. Όχι. Δεν έπαιρνε… παραγγελιές για λουκουμάδες και τυρόπιτες. Κατέγραφε τις ανάγκες ανθρώπων χωρίς στέγη και δουλειά.
Για να τους συναντήσει ξανά και να τους βοηθήσει αληθινά να βρουν μια θέση στον ήλιο, αυτή τη φορά από τη θέση της Υπουργού Εργασίας. Το μαγείρεμα ήταν η αφορμή. Η αιτία παραμένει η ίδια: η επίμονη, σχεδόν εμμονική, ανάγκη της να βοηθάει όσες και όσους δεν βοηθήθηκαν όσο θα έπρεπε είτε από τους ανθρώπους είτε από την ίδια τη ζωή…
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
Ροή Ειδήσεων 
