Γράφει η Άννα Κωνσταντινίδου*

Αρχικά θα πω κάτι πολύ απλό. Αφού τα μέτρα υποβαθμίζουν την υπόσταση του Έλληνα πολίτη, γιατί κατά τη συνεδρίαση του προϋπολογισμού το περασμένο Σαββατοκύριακο, το οιονεί κόμμα εξουσίας, και εννοούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρότεινε τρόπους για την αξιοπρεπή διαβίωση των Ελλήνων, παρά σε συνεδρίαση που αφορούσε τα οικονομικά της χώρας για το επόμενο έτος, πήγαν οι εκπρόσωποί του με ατζέντα που δεν περιλάμβανε όχι φράση που να αποδεικνύει τη βούλησή τους για την ελάφρυνση των ελληνικών νοικοκυριών, αλλά οι ομιλίες τους δεν περιελάμβαναν ούτε τις ίδιες τις λέξεις, “Έλληνας” και “πολίτης”;

Εννοείται και κανένας δεν λέει, ότι τα “καλάθια του νοικοκυριού” ή το fuel pass ή τα “κουπόνια ” για τα είδη πρώτης ανάγκης είναι ένα μέτρο που δεν αποδεικνύει την ένδεια που υφίσταται σε οικονομικό επίπεδο μία κοινωνία!

Ούτε φυσικά είναι μέτρα που θα εφαρμοστούν εσαεί δείχνοντας, θεωρώ, ότι η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, τα θεωρεί πανάκεια και υπεκφυγή για να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη της χώρας. Όμως είναι μέτρα θεμιτά, αφού αφορούν μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, που απομακρύνουν τις ντροπιαστικές εικόνες προηγούμενων χρόνων, όπου ο Έλληνας έψαχνε στα σκουπίδια για φαγητό. Πιστεύω, να μην την έχουμε ξεχάσει, που επειδή σε κάποιες περιπτώσεις υφίσταται ακόμη, οποιοδήποτε μέτρο που λαμβάνει η Πολιτεία για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών, και ειδικά στα αστικά κέντρα, είναι αναγκαίο να λογίζεται ως επιθυμητό… Διότι, στην περιφέρεια και την ύπαιθρο, αυτό που έλεγαν οι παππούδες μας, ότι σε γλάστρα οι κάτοικοι να φυτέψουν ντομάτες, θα ζήσουν… Το ίδιο όμως δεν ισχύει σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο κτλ…

Από το 2008 και μετά όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά όλη η Ευρώπη πέρασε από Συμπληγάδες Πέτρες, που τα απόνερα φαίνονται ακόμα και σήμερα, εκτός των άλλων έχοντας και την επιβάρυνση των κοινωνιών τους από την υγειονομική πανδημία και κυρίως τον Πόλεμο στην Ουκρανία. Η εισβολή στην Ουκρανία ήρθε σε μία περίοδο, και φυσικά εσκεμμένα η Ρωσία έψαχνε μία τέτοια περίοδο, αμέσως μετά την υγειονομική πανδημία που γονάτισε τις ευρωπαϊκές οικονομίες προτού να καταλαγιάσει το οικονομικό τσουνάμι της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, βάζοντας την ταφόπλακα στις οικονομίες των κρατών-μελών.

Και να έχουμε στο μυαλό μας, αυτό που λένε οι οικονομολόγοι και που αποδεικνύεται μέσω των ιστορικών οικονομικών κραχ, ότι αυτές οι οικονομίες που δέχονται τους πρώτους, μεγάλους κραδασμούς σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας τους είναι τα ισχυρά κράτη που τίθενται και οι “χρηματοδότες- δωρητές” των μικρότερων κρατών (ακόμα και σήμερα που η Διεθνής Οικονομία και εξαιτίας των Οργανισμών και των οργάνων της λειτουργεί σε συγκεκριμένα θεσμικά πλαίσια).

Η Ελλάδα όχι μόνο πέρασε το Ρουβίκωνα, αλλά κανένας δεν λέει ότι ακόμα δεν περνά δύσκολα. Περνάει όχι μόνο δύσκολα, αλλά υφίστανται και κοινωνικές αδικίες, αρχής γενομένης από τα μισθολογικά μέχρι την ίση πρόσβαση σε πεδία δράσης που ψυχαγωγούν το πνεύμα και το μυαλό του ανθρώπου. Δυστυχώς, οι Έλληνες δεν απολαμβάνουν ίσες ευκαιρίες, και ανασταλτικός παράγοντας είναι τα οικονομικά του κάθε νοικοκυριού.

Από εκεί και ύστερα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εξαιτίας του τυχοδιωκτισμού της προηγούμενης κυβέρνησης που διοίκησε την Ελλάδα επί τέσσερα χρόνια και οι εκπρόσωποί της αρχικά εμφανιζόμενοι ως άλλοι Μεσσίες παραπλάνησαν έναν ολόκληρο λαό, δίνοντάς του ψεύτικες ελπίδες, η χώρα μας όχι μόνο μπήκε σε αυξημένη επιτήρηση από τα ευρωπαϊκά, χρηματοδοτικά όργανα, αλλά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξεπούλησε εν μια νυκτί σε ξένα funds τα δάνεια ιδιωτών και επιχειρήσεων.

Φυσικά και έχουμε βγει πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα από την επιτήρηση αυτή, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε τον πέλεκυ του επαχθέστερου μνημονίου που υπέγραψε ποτέ ελληνική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της δωδεκαετούς δημοσιονομικής δυσπραγίας, αυτό του 2016, καθώς οι αγορές δεν καταλαβαίνουν ούτε από ντέφια, ούτε από ζουρνάδες, ούτε από ζεϊμπέκικα… Και φυσικά πρέπει να υπάρξει ένα διάστημα από την στιγμή που βγήκαμε από την επιτήρηση, μέσα στο οποίο πρέπει να βρούμε τα πατήματά μας ως χώρα.

Και δεν είναι διόλου λαϊκισμός να πούμε, και κάθε άλλο παρά σε τέτοια θέματα που αφορούν την επιβίωση των ανθρώπων πρέπει να υφίστανται ζητήματα λαϊκισμού, ότι δυστυχώς στη Γαλλία, το 50% των κατοίκων της ζει με παρόμοια επιδόματα, το ίδιο και στην Ισπανία. Μάλιστα στην τελευταία φτάνοντας στο σημείο πολίτες να στέκονται στην ουρά για να σιτιστούν, ενώ η Ιταλία το 2016 είχε ζήσει κάτι παρόμοιο, με πολίτες να πληρώνονται τους μισθούς τους με κουπόνια και φυσικά η χώρα που ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της ζει με παρόμοια επιδόματα, είναι  οι ΗΠΑ…

Και θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα, ένας λαός δεν μπορεί να ζει με κουπόνια και επιδόματα, γιατί φαίνεται η ανισότητα μίας κοινωνίας που εκτός των άλλων αντιμετωπίζει συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, σαν άτομα β’ κατηγορίας… Για αυτό και η Γαλλία και οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μεγάλη εγκληματικότητα, γιατί δείχνουν ότι δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν με ισότιμο τρόπο τους πολίτες τους….

Όμως, αυτήν την στιγμή, η Ελλάδα και εννοούμε την κυβέρνηση που την διοικεί, δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την μη εξαθλίωση των πολιτών της… Και το ξαναλέω ότι αυτά τα μέτρα δεν είναι πανάκεια, αλλά αυτήν την στιγμή με όλες αυτές τις οικονομικές πιέσεις που δέχεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, οι κυβερνήσεις των κρατών πρέπει να βρουν λύσεις που πρώτα και κύρια, αν και βραχυπρόθεσμα, θα καθίστανται λύσεις ανάγκης, προκειμένου οι λαοί τους να μην εξαθλιωθούν περισσότερο.

Και αυτές οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης που κάποιοι τις κρίνουν ιδιαίτερα δηκτικά, αυτήν την στιγμή είναι άκρως θεμιτές και επιθυμητές, ώστε να αντέξουμε ως λαός.

* Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα