Μάλιστα ο πρωθυπουργός στην Αμαλιάδα, γενέτειρα πόλη του Νίκου Μπελογιάννη, εγκαινίασε έκθεση προς τιμήν του αγωνιστή. Η εκδήλωση διοργανώνεται από τον Δήμο Ήλιδας και τελεί υπό την αιγίδα της Βουλής.

«Αποτελεί απόδοση τιμής σε έναν άνθρωπο που έγινε σύμβολο του αγώνα για ειρήνευση και Δημοκρατία στη μετεμφυλιακή Ελλάδα» τόνισε ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε: «Όλοι σήμερα γνωρίζουν, ότι ο Μπελογιάννης και οι εκατοντάδες Μπελογιάννηδες που οδηγήθηκαν στα αποσπάσματα από το μετεμφυλιακό κράτος, δεν εκτελέστηκαν επειδή αποτελούσαν κάποιου είδους κίνδυνο για το κράτος και για την χώρα. Εκτελέστηκαν μόνο και μόνο για να τορπιλιστεί τότε κάθε προοπτική πολιτικής και εθνικής συνεννόησης, που θα εδραιώνει τη δημοκρατία στη χώρα μας μετά από τα σκληρά και βάρβαρα χρόνια του εμφυλίου.

Εκτελέστηκαν για να συνεχίσουν -και μετά την κατοχή- να κυβερνούν στην ουσία την χώρα μας οι ξένες δυνάμεις με τους εδώ αντιπροσώπους τους και όχι οι νόμιμα εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση».

Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, χαρακτηρίζοντάς τον ως ιστορική μορφή, που η ακτινοβολία υπερβαίνει τα όρια της παράταξης που υπηρέτησε.

«Ο Μπελογιάννης με το ήθος τη στάση του απέναντι στους στρατοδίκες -ένας από τους οποίους ήταν και ο μετέπειτα δικτάτορας Παπαδόπουλος- καταξιώθηκε στη συνείδηση του λαού μας, ως μία ιστορική μορφή, η ακτινοβολία της οποίας υπερβαίνει τα όρια της παράταξης που υπηρέτησε ο Μπελογιάννης. Ήταν ένας από τους πολλούς φυλακισμένους κομμουνιστές το 1940, που προσφέρθηκαν εθελοντικά να στρατευτούν και να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο.

Οι μηχανισμοί της δικτατορίας του Μεταξά όμως, αρνήθηκαν να του δώσουν και σε αυτόν, όπως και σε πολλούς άλλους, αυτή τη δυνατότητα. Και ακόμα χειρότερα, τους παρέδωσαν δέσμιους στις γερμανικές αρχές κατοχής, διαπράττοντας επί της ουσίας ένα εθνικό έγκλημα. Μετά την δραπέτευσή του ο Μπελογιάννης υπήρξε δραστήριο στέλεχος της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο, την εποχή που πολλοί από αυτούς που μεθόδευσαν την εξόντωση του, πολεμούσαν στο πλευρό των κατακτητών, ως αξιωματικοί ταγμάτων ασφαλείας.

Αυτή του η δράση ήταν που του έδωσε την δυνατότητα να κοιτάξει κατάματα τους στρατοδίκες και να πει την ιστορική εκείνη φράση: «αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από ότι αυτοί που μας κατηγορούν». Η πρώτη καταδίκη του Μπελογιάννη και των συντρόφων του σε θάνατο, ήρθε σε μία στιγμή που το σύνολο της κοινής γνώμης και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου πίστευαν ακράδαντα ότι έχει έρθει η ώρα να κλείσει η πληγή του εμφυλίου, να υπάρξει εσωτερική ειρήνευση και συνεννόηση και να αποκατασταθούν πλήρως η δημοκρατία και οι πολιτικές ελευθερίες στην χώρα.

Αίτημα όλου του δημοκρατικού πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, ήταν να καταργηθούν τα στρατοδικεία και η θανατική ποινή κατά πολύ και τα πολιτικά αδικήματα. Αυτή τη Δημοκρατική απαίτηση αρνήθηκε τότε να υλοποιήσει το παρακράτος που κυβερνούσε τη χώρα μας, γιατί, για τις δικές του επιδιώξεις, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στην Ελλάδα έπρεπε να συνεχίζει να διατηρείται για πάντα, καθώς και ο φόβος του δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου, έτσι ώστε η εθνική κυριαρχία της χώρας να είναι διαρκώς υποθηκευμένη, οι ξένες παρεμβάσεις να θεωρούνται αναγκαίες και αυτονόητες και η Εθνική Άμυνα να αντιμετωπίζεται ως φέουδο ξένων Δυνάμεων.

Και όλα αυτά συνέβαιναν την ώρα που στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, έγιναν δύσκολα, αλλά αποτελεσματικά βήματα, όχι για την εξάλειψη των πολιτικών αντιθέσεων, αλλά την ένταξή τους σε ένα δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες.

Για να σπάσει την ασπίδα της δημοκρατίας, που υψώθηκε για να προστατεύσει τον Μπελογιάννη και τους άλλους καταδικασμένους, το στρατιωτικό και διπλωματικό παρακράτος της μετεμφυλιακής Ελλάδας, τότε, με την κατηγορία για κατασκοπεία, με νέες δίκες, ακόμα περισσότερους κατηγορούμενους, με νέες καταδίκες σε θάνατο και παράλληλα με μία επικοινωνιακή εκστρατεία φόβου και εκβιασμού, διέδιδε ότι αν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δεν εκτελεστούν, θα δυσαρεστηθούν οι σύμμαχοί μας οι Αμερικανοί και θα διακόψουν τη βοήθεια για το σχέδιο Μάρσαλ.

Ο Μπελογιάννης δεν αρνήθηκε στο στρατοδικείο την πολιτική του τοποθέτηση, δεν αρνήθηκε την ιδεολογία του. Δεν το έκανε, παρόλο που κάτι τέτοιο θα μπορούσε με βεβαιότητα να του σώσει τη ζωή στην ιστορική του απολογία. Αναφέρθηκε στους αγώνες για το ψωμί και την ελευθερία του λαού μας. ?Αγωνιστήκαμε? είπε, «δίχως να γνωρίζουμε ύπνο, για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και νέες εποχές στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων». Αυτό που διεκδικείς όμως για λογαριασμό ολόκληρου του λαού, ήταν το δικαίωμα να επιστρέψει ο τόπος σε συνθήκες δημοκρατικής ομαλότητας».

Ο πρωθυπουργός υπενθύμισε το διεθνές κλίμα συμπαράστασης που εκδηλώθηκε, ώστε να απονεμηθεί χάρη στον Νίκο Μπελογιάννη και τους συγκατηγορούμενούς του. Εκκλήσεις πολιτικών και πνευματικών προσωπικοτήτων, που δυστυχώς έπεσαν στο κενό.

«Η παγκόσμια έκκληση για την απονομή χάριτος στον Μπελογιάννη και τους καταδικασμένους συντρόφους του, στηρίχθηκε από διεθνούς κύρους προσωπικότητες, πέρα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς. Ανάμεσα σε αυτούς, κορυφαίες μορφές του πολιτισμού, όπως ο Ναζίμ Χικμέτ ο Πολ Ελιάρ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Πάμπλο Πικάσο, που συνεισέφερε σε αυτή την εκστρατεία ειρήνης με το πασίγνωστο σκίτσο του ανθρώπου με το γαρύφαλλο. Την έκκληση υπέγραψαν 159 βρετανοί βουλευτές και των δύο μεγάλων πτερύγων του βρετανικού Κοινοβουλίου, καθώς και Γάλλοι πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα, με πρώτο τον στρατηγό Ντε Γκωλ.

Στην Ελλάδα το κύμα αλληλεγγύης ήταν ανάλογο. Παρά το γεγονός ότι το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεπε την πλήρη εκδήλωση αυτού του κύματος, θέλω όμως να αναφερθώ στην έντιμη και αποφασιστική παρέμβαση του αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ενός ανθρώπου που κάθε άλλο παρά για προοδευτικό ή για φιλοκομμουνιστή, τότε, θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν. Στριμωγμένο από την δημοκρατική κατακραυγή, το παρακράτος εκτέλεσε τον Μπελογιάννη άρον- άρον, μαζί με τους άλλους τρεις καταδικασμένους, τον Δημήτρη Μπάτση, τον Ηλία Αργυριάδη και τον Νίκο Καλούμενο.

Τις πρώτες ώρες της Κυριακής, 30 Μαρτίου 1952 και μάλιστα πριν ακόμα ξημερώσει, παραβιάζοντας έτσι τη σιωπηρή αρχή ότι εκτελέσεις δεν γίνονται ποτέ τη νύχτα και ποτέ την Κυριακή -αρχή που σεβάστηκαν στον τόπο αυτό, ακόμα και οι Γερμανοί κατακτητές. Και το έκαναν έτσι γιατί έτρεχαν να προλάβουν τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Χαρίτων, όπου επρόκειτο να συγκληθεί την επόμενη μέρα. Η καταφυγή σε τέτοιες μεθόδους όμως, ήταν η πραγματική τους ήττα. Ήταν η ηθική ήττα του αντιδραστικού παρακράτους, που προσπαθούσε αγωνιωδώς να χειραγωγήσει τη δημοκρατία και να διατηρήσει ζωντανό το εμφύλιο μίσος στην πατρίδα μας».

Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην διπλή κληρονομιά που άφησε ο Νίκος Μπελογιάννης, τόσο στην πολιτική, όσο και την πνευματική, σημειώνοντας:

«Επιτρέψτε μου να σταθώ και σε μία άλλη πλευρά του Νίκου Μπελογιάννη, στα γραπτά που άφησε, στην πολιτική του κληρονομιά, στην πνευματική του κληρονομιά. Το ένα αφορά τη μελέτη της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα και το άλλο αφορά στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, έργα που δείχνουν την ωριμότητα του, το ευρύ πεδίο των ενδιαφερόντων του, την αγάπη του για τη γνώση και τη θεωρητική εργασία, ακόμα και σε συνθήκες στέρησης της ελευθερίας. Κι όλα αυτά, φανταστείτε, πριν καν ολοκληρώσει τα 40 του χρόνια. Και πρέπει να πω βεβαίως, ότι ο Μπελογιάννης δεν ήταν μία εξαίρεση σε σχέση με αυτό που συνέβαινε στην εποχή του, αλλά το αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας ολόκληρης γενιάς αγωνιστών, που συνδύαζε την ιδεολογική και την πολιτική στράτευση με την διαρκή πνευματική και επιστημονική αναζήτηση. Είναι προφανές ότι ο Μπελογιάννης για την Αριστερά, είναι ένας ήρωας που παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις ιδέες του μέχρι τελευταία στιγμή».

Εν συνεχεία ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε την παρακαταθήκη που άφησε ο Νίκος Μπελογιάννης, που αναγνωρίζεται από το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου στην Ελλάδα.

«Σήμερα, από αυτόν τον τόπο, από την πλατεία Μπελογιάννη και από το μουσείο που σήμερα παραδίδουμε στην ιστορία αυτού του τόπου -στην εθνική μας ιστορία- θέλω να αναφερθώ στην ευρύτερη παρακαταθήκη, όχι μόνο για την Αριστερά.

Είναι η ευθεία και μαχητική υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών, μία παρακαταθήκη που σήμερα έρχεται να αναγνωρίσει σχεδόν το σύνολο του δημοκρατικού κόσμου στον τόπο. Ναι, στο δημοκρατικό πλαίσιο χωράνε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Τις διεξάγουμε όμως τιμώντας την ιστορία μας, αλλά το κυριότερο, τις διεξάγουμε κοιτάζοντας και προχωρώντας προς τα μπροστά, όχι γυρίζοντας πίσω.

Θέλω λοιπόν να συγχαρώ, για μία ακόμη φορά, τη Βουλή, τον δήμο Ήλιδας για την πρωτοβουλία αυτή, τον ελάχιστο φόρο τιμής στον Νίκο Μπελογιάννη, έναν άνθρωπο σύμβολο του αγώνα για τη Δημοκρατία στον τόπο μας, στην περίοδο μάλιστα που υπήρξε μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα μας.

Θέλω να καλωσορίσω αυτή τη μόνιμη έκθεση “Νίκος Μπελογιάννης” με την πεποίθηση ότι η γνώση και η επαφή με την πρόσφατη ιστορία μας, μόνο κέρδος μπορεί να είναι για την κριτική σκέψη, μόνο κέρδος μπορεί να είναι για την ίδια τη Δημοκρατία. Και θέλω να κλείσω με τους στίχους του ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, που έλεγε “αυτό το χώμα είναι δικό μας και δικό σας, αυτό το αίμα είναι δικό μας και δικό σας, αυτή η ιστορία ανήκει σε όλους τους Έλληνες, σε όλους μας”».

Κουτσούμπας: Διδασκόμαστε από την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη

Ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, τονίζοντας από το βήμα του ομιλητή τις θυσίες και τους αγώνες των μελών του ΚΚΕ, που ένα από αυτά υπήρξε και ο Νίκος Μπελογιάννης. Παράλληλα ο κ. Κουτσούμπας εξαπέλυσε «πυρά» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως πολλοί σήμερα εμφανίζονται ως τιμητές της ΕΑΜικής αντίστασης θέλοντας να κρύψουν το συμβιβασμό τους με το σημερινό σύστημα.

Παράλληλα προανήγγειλε μια σειρά εκδηλώσεων και επισκέψεων στο μουσείο από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, στα πλαίσια της συμπλήρωσης των 100 χρόνων του κόμματος το 2018. Μάλιστα μεγάλο μέρος των εκθεμάτων του μουσείου προέρχεται από το ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ.

Αναλυτικά η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα:

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ στην Αμαλιάδα, σε αυτή την όμορφη πόλη της Ηλείας, στην πόλη που γεννήθηκε κι έκανε και τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα ο κομμουνιστής ήρωας Μπελογιάννης.

Ο Μπελογιάννης, άξιο τέκνο, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, ήρθε με κομματική αποστολή στην Ελλάδα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανασυγκρότηση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Ακολούθησε η σύλληψή του, τα βασανιστήρια, η παλικαρίσια στάση του, οι δίκες και οι καταδίκες σε θάνατο, παρά το τεράστιο κύμα συμπαράστασης που αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο.

Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι οι «Μπελογιάννηδες» να παλεύουν «χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων».

Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του. Τίμησε τους νεκρούς των εργατικών αγώνων του μεσοπολέμου, του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, των αγώνων για τα κοινωνικά δικαιώματα, ήταν άξιος συνεχιστής τους, υπηρέτησε την κοινωνική πρόοδο για το λαό συνολικά. Γι’ αυτό δεν θεωρούμε ότι είναι ήρωας μόνο για το ΚΚΕ. Ο ηρωισμός του, το παράδειγμά του, σε περίοδο ήττας του εργατικού λαϊκού κινήματος, δείχνει πώς ανοίγει ο δρόμος, κρατιέται η φλόγα αναμμένη και στις πιο σκοταδιστικές περιόδους.

Το ΚΚΕ στέκεται μπροστά στο μνημείο, στο μουσείο, στα κείμενα του Νίκου Μπελογιάννη, στις εκδηλώσεις που τιμούν τη μνήμη του, με την πεποίθηση ότι συνεχίζει στις σημερινές συνθήκες τον αγώνα για τον οποίο εκείνος θυσιάστηκε.

Το ΚΚΕ διδάσκεται από την ιστορία του Ν. Μπελογιάννη, των Μπελογιάννηδων, των χιλιάδων ηρώων. Με μεγαλύτερη απαιτητικότητα βλέπει την ευθύνη του, στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης του εργατικού λαϊκού κινήματος παγκόσμια,. Για την ταξική πολιτική αφύπνιση των εργατικών λαϊκών δυνάμεων, για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.

«Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας – και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια – προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα», έγραφε στο στερνό του γράμμα ο ήρωας κομμουνιστής ηγέτης. Ακριβώς απ’ αυτήν την περιφρόνηση της ταπεινωτικής ευκολίας, της ρουτίνας, της συνεχούς πάλης με το καθημερινό, ακόμα και αυτές τις ίδιες τις ανθρώπινες ανάγκες, εμπνεύστηκαν οι αγωνιστές τη βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, το ευτυχισμένο μέλλον του, τη λευτεριά της πατρίδας, τη λευτεριά του εργάτη και όλων των καταπιεσμένων.

Σε περιόδους ήττας, δυσκολιών, πολύτιμες υπηρεσίες στον αντίπαλο προσέφεραν τότε και προσφέρουν πάντα, οι ριψάσπιδες του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Όσοι έριξαν το ανάθεμα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα, απαρνήθηκαν τη σοσιαλιστική προοπτική, συνθηκολογούν με τον καπιταλισμό και σπέρνουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία στο λαό, στο όνομα του ρεαλισμού της υποταγής και του αρνητικού συσχετισμού, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο της διάψευση των υποσχέσεων, τον ευτελισμό των προσδοκιών.

Φτάνουν σε σημείο να πλασάρουν το συμβιβασμό τους, μιλώντας για «επαναστάσεις» και «ανατροπές», εμφανίζοντας τον εαυτό τους ως συνεχιστές της ΕΑΜικής παράδοσης, των επαναστατικών παραδόσεων, των μεγάλων ταξικών και απελευθερωτικών αγώνων.

Κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να εμφανιστούν ως συνεχιστές του αγώνα του ηρωικού ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, της ΕΔΑ των δεκαετιών του ’50 και του ’60, προσπαθώντας να καπηλευτούν αγώνες του λαού μας και φυσικά πάντα αποκόβοντας από αυτούς τους αγώνές το πραγματικό, το ριζοσπαστικό περιεχόμενο τους.

Αυτό που διδάσκει όμως η ΕΑΜική εθνική αντίσταση, οι αγωνιστές σαν τον Μπελογιάννη, είναι η ασυμβίβαστη και αδιάλλακτη πάλη, όταν όλα τα «σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά». Είναι το να μην υποτάσσεσαι σε έναν αρνητικό συσχετισμό δύναμης, σε έναν αντίπαλο που μπορεί να φαντάζει πανίσχυρος.

Έχουμε βαθιά εμπιστοσύνη στην δύναμη του δίκιου της εργατικής τάξης, του λαού μας. Είναι βαθύ πιστεύω μας, αυτό που έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Άη Στράτη, την ημέρα τη δολοφονίας του Μπελογιάννη:

«Εσύ απόδειξες, Νίκο,
πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα όνειρα,
η ψάθινη πολυθρόνα του περιβολιού,
το πράσινο τραπεζάκι, η σιγουριά από τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες πόσο μικρά
μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου»…
Αυτό είναι το μεγαλείο. Χιλιάδες βαθιές ρίζες μέσα στο λαό. Θάλασσες κόκκινα γαρύφαλλα στα χέρια αγωνιστών, άξιων συνεχιστών, που δεν θα τα αφήσουμε να μαραθούν ποτέ…
Όπως έγραψε ο Μπελογιάννης: «Αντλείς απέραντες κι ανεξάντλητες δυνάμεις από την πίστη σου στο κόμμα και στη νίκη».

Σήμερα βρίσκονται μαζί μας, ανάμεσά μας, στο μυαλό και την καρδιά μας, όλοι όσοι βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, έφυγαν από τη ζωή.

Όσοι αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα σε δύσκολες συνθήκες της κρίσης, συνταξιούχοι που τους κόβουν τη σύνταξη, επαγγελματίες που βάζουν λουκέτο, εργάτες που περιπλανώνται άνεργοι, φοιτητές και σπουδαστές που παλεύουν να πάρουν το πτυχίο, με ανασφάλεια, χωρίς δουλειά ή μεταναστεύοντας στο εξωτερικό, αγροτόπαιδα που ξεκληρίστηκαν από τα χωράφια τους ελέω ΚΑΠ και EE, υπάλληλοι με διαθεσιμότητες που απολύθηκαν.

65 χρόνια από τότε που ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του οδηγήθηκαν στο τόπο της θυσίας, το γαρύφαλλο της θυσίας τους ανθίζει πάντα, αγέραστο στη λαϊκή μνήμη.

Ας αποτελέσει αυτό το Μουσείο, αυτή η έκθεση της ζωής και της πορείας του Νίκου Μπελογιάννη, εδώ στην Αμαλιάδα, τόπο προσκυνήματος, ζωντανής και δημιουργικής μνήμης, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, τις μελλοντικές γενιές που παίρνουν τη σκυτάλη.

Γιατί η ιστορική γνώση και μνήμη είναι δύναμη.

Ομαδικά, σχολεία, σχολές, από όλη τη χώρα, οι νέοι της ΚΝΕ, άλλες οργανώσεις νεολαίας, να το επισκέπτονται με οργανωμένες εκδρομές, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε στην πορεία για το γιορτασμό το 2018, των 100 χρόνων του τιμημένου ΚΚΕ.

Καλή δύναμη σε όλους και όλες με υγεία και αγωνιστικότητα.»

Βούτσης: Νίκο, σε τιμούμε. Νίκο, σ’ ευχαριστούμε

Χαιρετισμός απηύθυνε και ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτση ο οποίος τόνισε: «Εκφράζω τη μεγάλη μου χαρά και τιμή που βρίσκομαι σήμερα εδώ, στα εγκαίνια της έκθεσης ιστορικών ντοκουμέντων στο σπίτι του Νίκου Μπελογιάννη.

Χρειάστηκε η χώρα, η πολιτική ιστορία της και τα ανθρώπινα πάθη να διανύσουν πολλές δεκαετίες από την εκτέλεση του εμβληματικού ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ πριν φτάσει να γίνει πραγματικότητα με πρωτοβουλία και του Δήμου Ήλιδας ένα τόσο σημαντικό έργο για τη γενέτειρά του αλλά και για τη συλλογική μνήμη.

Κοιτάζουμε κατάματα την ιστορία μας, διδασκόμαστε, εμπνεόμαστε, τιμούμε όσους αφήσαν αδρό το αποτύπωμά τους. Εργαζόμαστε για την αποκατάσταση και την ανασύσταση της ιστορικής μνήμης γιατί θεωρούμε πως η προσπάθεια αυτή είναι μια διαχρονική καταξίωση της δημοκρατίας μας.

Εργαζόμαστε για να ενώνουμε και για να απομονώνονται τα διχαστικά κηρύγματα, να μην διαιωνίζονται τα εμφύλια πάθη. Εργαζόμαστε ταυτόχρονα για να είναι διαχρονικά τα διδάγματα ότι μόνο η ζωή με αγώνες και θυσίες έχει σημασία και αφήνει το ιστορικό της αποτύπωμα.

Με γνώμονα τα παραπάνω, η Βουλή αναλαμβάνει ή συμμετέχει σε πλήθος πρωτοβουλιών με ντοκουμέντα, εκδόσεις, συνέδρια, χορηγίες, όπως άλλωστε πρόσφατα έγινε και με την τοποθέτηση αναμνηστικής στήλης για τους εβραίους βουλευτές συμπολίτες μας, θύματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως επίσης και με τη διοργάνωση των εκδηλώσεων για την Απελευθέρωση της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Και βέβαια την τιμή στις μαρτυρικές πόλεις που υπέστησαν τις θηριωδίες των ναζιστικών στρατευμάτων. Βλέπουμε κατάματα την Ιστορία, μακριά από υποκριτικά μνημόσυνα και από ανέμπνευστα μαυσωλεία.

Συγχαίρω από καρδιάς όσες και όσους, κόμματα, ερευνητικά κέντρα, φορείς, επιστήμονες, βεβαίως τις δημοτικές αρχές και ιδιαίτερα το φίλο Νίκο Μπελογιάννη, γιο του Νίκου Μπελογιάννη, που συνέβαλαν στην οργάνωση και την πραγματοποίηση αυτής της ιστορικής έκθεσης που στεγάζεται στο πατρογονικό της οικογένειας. Μια έκθεση που είμαι σίγουρος ότι θα τύχει μεγάλης επισκεψιμότητας και απόδοσης τιμών και σεβασμού από χιλιάδες συμπατριώτες μας, ιδιαίτερα νέα παιδιά που θα θελήσουν να επικοινωνήσουν με τα μοναδικά τεκμήρια μνήμης για τη ζωή ενός αγωνιστή της Αριστεράς, στελέχους του ΚΚΕ, που το φρόνημα και το ήθος του παραμένουν υποδειγματικά. Νίκο, σε τιμούμε. Νίκο, σ’ ευχαριστούμε».