Όπως είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «η Ελλάδα δεν οραματίζεται το μέλλον της έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μέλλον και προοπτική, υπό όρους πολιτισμού και Δημοκρατίας, δίχως να έχει στους κόλπους της, και μάλιστα ως πυρήνα της, την Ελλάδα, την ιστορία της, τον πολιτισμό της και την Δημοκρατία της».

Ακόμη ο Προκόπης Παυλόπουλος πρόσθεσε: «Πρέπει να καταλάβουν, όμως, και οι εταίροι μας, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλληλεγγύη τους. Αυτά τα στοιχεία, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής, πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Την Ελλάδα που συμβολίζει διαχρονικώς πως στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος, φορέας δικαιωμάτων για την υπεράσπιση της αξίας του και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του υπό όρους αξιοκρατίας και αριστείας».

Διαβάστε σημεία της αντιφώνησης του Προέδρου της Δημοκρατίας:

«Κύριε Δήμαρχε,

Παίρνοντας σήμερα στις θεσμικές και πολιτικές μου «αποσκευές» τον τιμητικό τίτλο του Επίτιμου Δημότη του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης, επιτρέψατέ μου να σας διαβεβαιώσω ότι θα συγκρατήσω, στο διηνεκές, όλα εκείνα τα διδάγματα αλλά και τα συνακόλουθα συμπεράσματα, τα οποία αναδεικνύει ευγλώττως η μακρά ιστορική και πολιτισμική παράδοση του Δήμου σας. Από τα ως άνω διδάγματα και συμπεράσματα περιορίζομαι ν’ αναδείξω, με γνώμονα την οικονομία του χρόνου και, κυρίως, την σημασία τους, τ’ ακόλουθα:

I. Το Ξυλόκαστρο οφείλει, κατά την γενικώς κρατούσα άποψη, την ονομασία του στον, ξύλινης κατασκευής, στρατώνα, ο οποίος είχε κατασκευασθεί επί Ενετοκρατίας, προκειμένου να καθίσταται εφικτή η επιτήρηση της ναυσιπλοΐας κατά τον διάπλου του Κορινθιακού Κόλπου.

Α. Αυτή η ξύλινη «βίγλα», υπήρξε η αφετηρία και η αφορμή για την δημιουργία του πρώτου, μικρού, οικισμού στην πευκόφυτη παραλιακή περιοχή της Κορινθίας, ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Β. Ο οικισμός αυτός, όπως ήταν αναμενόμενο, αναπτύχθηκε σταδιακώς και το 1845 προσαρτήθηκε, ως αυτοτελής, στον ορεινό ιστορικό Δήμο Τρικάλων. Η αναπτυξιακή και πληθυσμιακή του εξέλιξη ήταν τέτοια, ώστε λίγα χρόνια αργότερα, το 1876, ορίσθηκε χειμερινή έδρα του Δήμου Τρικάλων.

Γ. Η μετέπειτα πορεία του Ξυλοκάστρου υπήρξεν άκρως δυναμική:

1. Το 1912, στο πλαίσιο της μεγάλης αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης του Ελευθερίου Βενιζέλου, θεσμοθετήθηκε η Κοινότητα Ξυλοκάστρου.

2. Το Πρόγραμμα «Καποδίστριας» καθιέρωσε πλέον τον Δήμο Ξυλοκάστρου, ενώ ο Καλλικράτης», το 2010, οργάνωσε τον σημερινό, ευρύτερο, Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης.

II. Το ξεχωριστό φυσικό κάλλος της περιοχής συντίθεται από την ειδυλιακή συνύπαρξη της θάλασσας και του ονομαστού πευκοδάσους της περιοχής, του Πευκιά. Το οποίο ακόμη και σήμερα αντιστέκεται, ευτυχώς με –έστω και σχετική- επιτυχία, στην αυθαίρετη παρέμβαση του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, διατηρώντας έτσι μια πράσινη πεύκινη όαση, με πολύχρωμες ανθηρές ανταύγειες, μεταξύ Ξυλοκάστρου και Συκιάς.

III. Το Ξυλόκαστρο αναδίδει μιαν έντονη, κυριολεκτικώς ιστορική, θρησκευτική πνευματικότητα, με κυρίαρχο το «άρωμα» της Ορθοδοξίας, έχοντας ως βασικές πηγές:

Α. Τον Ιερό Ναό του Αγίου Βλασίου, του Πολιούχου Ξυλοκάστρου, το τέμπλο του οποίου αποτελεί πραγματικό καλλιμάρμαρο κόσμημα, δημιούργημα των Αναστασίου Ορλάνδου και Ευσταθίου Στίκα. Αυτός ο Ιερός Ναός στεγάζει ευλαβικά την μνήμη του σεπτού Αγίου Βλασίου. Ο οποίος, αφού σπούδασε την ιατρική επιστήμη, αφιέρωσε τις γνώσεις του, εμπνεόμενος από τον Χριστό και την Καινή Διαθήκη, στην υπηρεσία των φτωχών πασχόντων. Κι ακολούθως αναδείχθηκε, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, σ’ Επίσκοπο Σεβαστείας. Η δράση του ενόχλησε τους τότε κοσμικώς κρατούντες σε σημείο ώστε, κατά την εποχή του Αυτοκράτορα Λικινίου –αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ.- και του επάρχου του, Αγρικόλα, ύστερα από φρικτά βασανιστήρια ν’ αποκεφαλισθεί, το 316 μ.Χ. Κάπως έτσι ο Άγιος Βλάσιος έμεινε –και μένει πάντα- στην εκκλησιαστική, και όχι μόνον, παράδοσή μας «φερωνύμως βλαστήσας, ως δένδρον εύκαρπον», κατά το Απολυτίκιο της εκκλησιαστικής μας υμνολογίας.

Β. Τον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου, γόνου της ιστορικής οικογενείας των Κορινθίων Νοταράδων. Τις δεσποτικές εικόνες του τέμπλου του φιλοτέχνησε, με την γνωστή του ορθόδοξη εικονογραφική έμπνευση, ο μεγάλος της εικονογραφίας αλλά και της λογοτεχνίας μας Φώτης Κόντογλου.

Γ. Τον Ιερό Ναό της Παναγίας της Φανερωμένης. Ο οποίος ανοικοδομήθηκε την περίοδο 1965-1970, πάνω σε σχέδια του Αναστασίου Ορλάνδου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ναός αυτός είναι το μόνο, πανελλαδικώς, δείγμα παλαιοχριστιανικού ρυθμού, της περιόδου 300-600 μ.Χ.

IV. Άφησα, σκοπίμως, τελευταίο το ανθρωπογενές περιβάλλον, το οποίο θεμελιώνει και συντηρεί αδιακόπως την εμβληματική συμβολή του Ξυλόκαστρου στην σύγχρονη πολιτισμική μας παράδοση. Αναφέρω, ενδεικτικώς φυσικά:

Α. Το παραθαλάσσιο αρχοντικό των Νοταράδων, η οικογένεια των οποίων, όπως προανέφερα, μας κληροδότησε το εκκλησιαστικό ανάστημα του Αγίου Γερασίμου.

Β. Την εξοχική κατοικία, με ψήγματα ετεροχρονισμένης, οπωσδήποτε βεβαίως, Αναγέννησης, του Άγγελου Σικελιανού και της συζύγου του, της Εύας Πάλμερ. Η οποία κατοικία ως σήμερα, ελπίζω δε και στο μέλλον, λειτουργεί ως πολιτιστικός «θυρεός» του Ξυλοκάστρου. Από την κατοικία αυτή, εξέχουσας αρχιτεκτονικής αξίας, πέρασαν –φυσικά μεταξύ πολλών άλλων- ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Κωστής Παλαμάς, ο Κώστας Καρυωτάκης, η Ισιδώρα Ντάνκαν. Σ’ αυτό το «κουκούλι» έμπνευσης ο Άγγελος Σικελιανός και η Εύα Πάλμερ έστησαν τον «αργαλειό» των Δελφικών Εορτών. Οι οποίες ναι μεν οργανώθηκαν δύο, και μόνον φορές, το 1927 και το 1930 αντιστοίχως, πλην όμως σφράγισαν, με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, την εποχή μας, συνδέοντας μάλιστα τον «Ομφαλό της Γης» με το μέλλον και τον προορισμό της Ευρώπης. Αψευδής μάρτυρας το σημερινό Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το οποίο εκφράζει με όρους τεκμηριωμένης ιστορίας την εξής, άκρως επίκαιρη, αλήθεια: Η Ελλάδα δεν οραματίζεται το μέλλον της έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μέλλον και προοπτική, υπό όρους Πολιτισμού και Δημοκρατίας, δίχως να έχει στους κόλπους της, και μάλιστα ως πυρήνα της, την Ελλάδα, την Ιστορία της, τον Πολιτισμό της και την Δημοκρατία της.

Πρέπει να καταλάβουν, όμως, και οι Εταίροι μας, ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη την αλληλεγγύη τους. Αυτά τα στοιχεία, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής, πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Την Ελλάδα που συμβολίζει διαχρονικώς πως στο επίκεντρο του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος βρίσκεται πάντα ο Άνθρωπος, φορέας δικαιωμάτων για την υπεράσπιση της αξίας του και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του υπό όρους Αξιοκρατίας και Αριστείας.

Γ. Και, τέλος, το σπίτι της Οικογένειας Καρυωτάκη. Στο σημείο αυτό οφείλω να τονίσω τούτο: Θα ήταν πραγματικά κρίμα, η πολεοδομική γραφειοκρατία να σβήσει στο Ξυλόκαστρο τις οικιστικές ρίζες του ποιητή των «Ελεγείων και Σατίρων», και όχι μόνον. Από την πλευρά μου θα είμαι ένθερμος συμπαραστάτης και αρωγός στο εγχείρημα οριστικής διάσωσής τους. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τούτο: Τα σπίτια, μεγάλα ή μικρά, πολυτελή ή ταπεινά, στεγάζουν και συντηρούν με τον καλύτερο τρόπο τις μνήμες.

Κύριε Δήμαρχε,

Σ’ αυτούς του δύσκολους καιρούς –ιδίως δε σ’ αυτούς- συνεχίστε να θωρακίζετε την ιστορία και το μέλλον του Δήμου σας. Αυτή, άλλωστε, είναι η πιο σπουδαία αποστολή εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σ’ αυτήν την αποστολή θα είμαι στο πλευρό σας. Κι αυτό όχι μόνον για λόγους συναισθηματικούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως εμπνέουν όποιον επισκέπτεται τον Δήμο σας, αλλά και για τους λόγους που, όπως διευκρίνισα ευθύς εξ αρχής, απορρέουν από την ανακήρυξή μου σ’ Επίτιμο Δημότη του Δήμου Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης».