Η επιστολή «πλήρους συμμόρφωσης» του υπουργού Οικονομικών κυρίου Ευκλείδη Τσακαλώτου στις υποχρεώσεις του τρίτου Μνημονίου και των ψηφισμάτων των Eurogroup όχι μόνο δεν εξομάλυνε την κατάσταση αλλά άνοιξε και το δρόμο για νέα, ακόμη πιο σκληρή λιτότητα.

Το πρώτο είναι ότι η Ελλάδα αποδέχεται το μεσοπρόθεσμο στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Το πόσο… «μεσοπρόθεσμος» θα είναι ο μεσοπρόθεσμος στόχος μένει να φανεί αλλά μάλλον δεν θα υπολείπεται των πέντε ετών.

Το δεύτερο μέτρο που αποδέχεται το υπουργείο Οικονομικών είναι ότι προκειμένου να διασφαλιστεί η εφαρμογή των μεσοπρόθεσμων δημοσιονομικών στόχων «η Ελλάδα θα πρέπει να συμφωνήσει με τους θεσμούς σε ένα κατάλληλο μηχανισμό ο οποίος θα περιέχει και τα απαραίτητα διαρθρωτικά μέτρα».

Με αυτή τη γενική διατύπωση οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έχουν βάλει εμμέσως στο παιχνίδι και το ΔΝΤ (το οποίο ως γνωστόν ζητά συγκεκριμένα μέτρα σε συντάξεις και αφορολόγητο) και παράλληλα επεκτείνουν και τη διάρκεια ζωής του «κόφτη» των δαπανών πέρα από τη διάρκεια του προγράμματος.

Ο συμβιβασμός Eurogroup-ΔΝΤ που θα επιχειρηθεί από τις αρχές του 2017 (ίσως και στο Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου), θα είναι η Ελλάδα να δεσμευτεί χωρίς να νομοθετήσει νέα μέτρα, αλλά σε περίπτωση αποκλίσεων (και επιβεβαίωσης του ΔΝΤ ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί το πρωτογενές πλεόνασμα), τότε να λειτουργεί ένας εξειδικευμένος κόφτης. Αν δηλαδή υπάρχει απόκλιση, οι περικοπές που θα γίνονται να μην είναι οριζόντιες αλλά να αφορούν στη μείωση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις και τον περιορισμό του αφορολόγητου.

Το ΔΝΤ από την άλλη μεριά, θεωρεί ότι όποια μέτρα συμφωνούνται θα πρέπει να νομοθετούνται άμεσα και να είναι διαθέσιμα προς υλοποίηση, διαφορετικά το πρόγραμμα δεν θα είναι αξιόπιστο.

ΤΑΣΟΣ ΔΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

[email protected]

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής