«Όχι δεν είναι μια ιστορία επιτυχίας. Οι Ευρωπαίοι χορήγησαν στην Ελλάδα δάνεια ύψους 200 δις ευρώ θέτοντας, όπως λέγεται, σκληρούς όρους. Εν τέλει η Ελλάδα είχε να παρουσιάσει κάτι, όπως για παράδειγμα τις περικοπές συντάξεων. Δεν προώθησε όμως ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η εντελώς αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση που αποτελεί τροχοπέδη για ιδιωτικές επενδύσεις. Σε συμβολικό επίπεδο μια από τις σημαντικότερες ενδείξεις ότι δεν υπάρχει βούληση για μεταρρυθμίσεις είναι ότι ο πρώτος μη διεφθαρμένος επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ καταδικάστηκε επειδή παρέδωσε στις Βρυξέλλες τα πραγματικά στοιχεία για το έλλειμμα. Φανταστείτε!»

Καθ΄ όλη της διάρκεια των μνημονίων η Ελλάδα βρισκόταν υπό ασφυκτική επιτήρηση. Κάθε εκταμίευση πιστώσεων συνδεόταν με την εφαρμογή και την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων και με προαπαιτούμενα. Μήπως όμως εν τέλει όλη αυτή διαδικασία άφησε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έκανε πραγματικά προόδους; Ο Γερκ Κρέμερ απαντά ως εξής;

«Δεν μπορείς να επιβάλεις μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα όταν δεν υπάρχει βούληση. Ενδεχομένως κάποιες μεταρρυθμίσεις να γίνουν στα χαρτιά, αλλά όχι στην πραγματικότητα. Θα πρέπει επίσης να πούμε ότι οι δανειστές, όπως ο ΕΜΣ, δεν έχει κανένα κίνητρο για μια αρνητική αξιολόγηση της κατάστασης, διότι εκείνοι δάνεισαν τα χρήματα και πρέπει να πουν ότι διέθεσαν σωστά τα χρήματα των φορολογουμένων. Νομίζω ότι εν τέλει θα ήταν προτιμότερο να ακολουθούνταν η συμβουλή του πρώην υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος πρότεινε στα μέσα του 2015 να αφήσουμε την Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Εκτιμώ ότι θα ήταν καλύτερο τόσο για την Ελλάδα όσο και την Ευρώπη. Γιατί τότε η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Και αυτό είναι πάντα η προτιμότερη επιλογή. Ας αναλογιστούμε πόσα χρήματα έρευσαν προς την Ελλάδα και τις προϋποθέσεις για μεταρρυθμίσεις. Ζημίωσαν τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και της υπόλοιπης Ευρώπης».

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]