«Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να αγαπηθούν σε μεγάλη κλίμακα, με 20.000 ανθρώπους να φωνάζουν το όνομά σου κάθε βράδυ, πρέπει γενικά να αποφεύγονται. Ανθρωποι σαν και μένα», λέει τώρα ο τραγουδιστής των U2, με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Surrender: 40 Songs, One Story».

Μέσα σε 560 σελίδες και 40 κεφάλαια τιτλοφορημένα από τραγούδια των U2 χωρίς χρονολογική σειρά, ο Μπόνο ξαναβλέπει τον εαυτό του από τότε που ήταν παιδί στο Δουβλίνο και αναζητούσε την αγάπη και την προσοχή του πατέρα του. Ο οποίος, μετά το θάνατο της συζύγου του, Ιρις, έμοιαζε σαν να χάθηκε στο δικό του κόσμο, μη έχοντας το κουράγιο να σηκώσει το βλέμμα του για να αντικρίσει οποιονδήποτε στεκόταν δίπλα του κάθε στιγμή.

Ακόμη και όταν επρόκειτο για τον Μπόνο και τον αδελφό του. Ο πατέρας του, αμέσως μετά το θάνατο της συζύγου του βρήκε καταφύγιο στην όπερα. Στεκόταν μπροστά στο στερεοφωνικό τους στο σπίτι ακούγοντας την «Τραβιάτα», χαμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο

Μπόνο τον παρακολουθούσε μην μπορώντας να τον πλησιάσει. «Δεν παρατηρεί ότι είμαι στο δωμάτιο και τον κοιτάζω», γράφει στο «Surrender». Ο ίδιος είχε ωραία φωνή τενόρου αλλά δεν επεδίωξε μουσική καριέρα και ο Μπόνο, στην προσπάθειά του να τον κάνει να τον προοσέξει, αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του εκεί που ο πατέρας του δεν είχε το θάρρος να το κάνει. Στη μουσική. «Αν κάνεις στον εαυτό σου την ερώτηση “Πώς θα υποβίβαζες αυτόν τον άνθρωπο;”, η απάντηση θα ήταν “Γίνε ο τενόρος που ήθελε να γίνει”. Φυσικά!», λέει ο Μπόνο σε συνέντευξή του, με αφορμή την κυκλοφορία της αυτοβιογραφίας του. «Υπάρχει λίγη πατροκτονία στο βιβλίο», παραδέχεται ο Ιρλανδός καλλιτέχνης.

Μέχρι που το 1976 απάντησε σε μια αγγελία που είδε στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου του. «Ντράμερ αναζητά μουσικούς για να φτιάξουν συγκρότημα». Ηταν η αγγελία του 14χρονου τότε Λάρι Μάλεν τζ. και η πρώτη τους συνάντηση, στις 25 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, έγινε στην κουζίνα του σπιτιού της οικογένειας του ντράμερ. «Για περίπου δέκα λεπτά τη μπάντα την λέγαμε “The Larry Mullen Band” μέχρι που μπήκε ο Μπόνο μέσα και κάθε τέτοια σκέψη κατέρρευσε στη στιγμή», θυμάται ο Λάρι Μάλεν τζ.

Ακόμη και να μην ξέρεις ποιος είναι ο Μπόνο, αρκεί να δεις τους U2 για δέκα λεπτά στη σκηνή για να καταλάβεις. Είναι τρεις τύποι που παίζουν μουσικοί ήσυχα στις γωνίες τους ο καθένας και ένας άλλος στο κέντρο που η παρουσία του τραβάει εύκολα το φως των προβολέων. Ο Μπόνο είναι υπερβολικός σε όλα του. Οταν τραγουδάει, όταν μιλάει, όταν απλώς κινείται σε ένα χώρο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον αντιπαθούν για αυτό. Που θα ήθελαν να τον δουν να αφήνει λίγο περιθώριο στους διπλανούς του να πάρουν κι αυτοί τον πρωταγωνιστκό ρόλο όσο εκείνος είναι παρών. «Πολλοί μου λένε να χαλαρώσω, να ηρεμήσω λιγάκι. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό», παραδέχεται στο βιβλίο του.

Μπορεί η εφηβική ηλικία του Μπόνο να ήταν προβληματική, αλλά μέχρι τα 16 του χρόνια είχε εντοπίσει τους ανθρώπους με τους οποίους θα πορευόταν στη ζωή του μέχρι και σήμερα. Οι τρεις από αυτούς αποτελούν σταθερά και αναπόσπαστα μέλη του συγκροτήματος. Η τέταρτη δεν ήταν άλλη από την σύντροφό του, Αλισον. Και τους τέσσερις τους γνώρισε την ίδια εβδομάδα και μέχρι σήμερα είναι αχώριστοι.

«Η Αμερική είναι… ιδέα»

Μιλώντας για την αγάπη του ίδιου αλλά και του συγκροτήματός του για την Αμερική, ο Μπόνο εξηγεί: «Η Ιρλανδία είναι σπουδαία χώρα αλλά δεν είναι ιδέα. Η Μεγάλη Βρετανία είναι κι αυτή σπουδαία χώρα αλλά ούτε αυτή είναι ιδέα. Με αυτό τον τρόπο βλέπουμε την Αμερική σε όλο τον κόσμο, σαν μια από τις μεγαλύτερες ιδέες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μαζί με την Αναγέννηση ή το Λευκό άλμπουμ των Beatles. Η ιδέα της Αμερικής είναι ότι όλοι γεννιόμαστε ίσοι και ο Θεός αγαπάει την Αμερική γιατί δεν πρόκειται πλέον για μια αμερικανική ιδέα. Δεν υπάρχει copyright σε αυτή την ιδέα. Η Αμερική την έφερε στον κόσμο. Είναι η αλήθεια της και για όλους εμάς τους υπόλοιπους αποτελεί κάτι το αυταπόδεικτο».

«Συνεννόηση με τους αντιπάλους»

 Κάποτε ο Μπόνο έπεισε έναν συντηρητικό Αμερικανό γερουσιαστή, τον Τζέσι Χελμς, να δώσει το πράσινο φως για τη χρηματοδότηση του πολέμου κατά του AIDS στην Αφρική.

Ο γερουσιαστής αρνιόταν να γίνει εθνική εορτή στις ΗΠΑ η ημέρα γέννησης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και θεωρούσε ότι το AIDS είναι «ασθένεια των γκέι». Είπε τελικά το «ναι» συγκινημένος, με δάκρυα στα μάτια μετά από τη συζήτηση που είχε με τον Μπόνο. «Πώς τον έπεισες να συμφωνήσει;», ρωτούσαν τον Ιρλανδό τραγουδιστή. Κι εκείνος απάντησε ότι αφηγήθηκε στο γερουσιαστή ιστορίες από τη Βίβλο για το πώς αντιμετωπίζονταν οι λεπροί.

«Για να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεννόησης πρέπει να τον αναζητήσουμε σε υψηλότερα ιδανικά. Ακόμα και με τους αντιπάλους μας ή ιδίως με αυτούς. Η απλή ιδέα ότι δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα αν αυτό στο οποίο συμφωνούμε είναι αρκετά σημαντικό, μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό σαν επιφοίτηση και από τότε την ακολουθώ πιστά σε κάθε καμπάνια που αναλαμβάνω», λέει ο Μπόνο.

Ειδήσεις σήμερα

Ιράν: Αφέθηκαν ελεύθερα μετά από 6 μήνες τα δύο ελληνικά δεξαμενόπλοια – «Ευχάριστη ημέρα για τους ναυτικούς μας» το μήνυμα Πλακιωτάκη

ΝΑΤΟ – Στόλτενμπεργκ: Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο πύραυλος που έπληξε την Πολωνία ήταν ρωσικής προέλευσης

Πώς θα κερδίσετε έως 226 ευρώ στη σύνταξή σας πριν τις αυξήσεις του 2023! – Αποκαλυπτικά παραδείγματα για ασφαλισμένους δημοσίου και ΙΚΑ