Όλοι ασχολούνται με τη σχέση της με τον Λυκουρέζο, με τον φημολογούμενο χωρισμό, το πως την υποδέχτηκαν στην οικογένεια. Τώρα είναι η στιγμή για να μας απασχολήσει αποκλειστικά η ίδια. Με τις απαντήσεις που δίνει στη συνέντευξή της στο DownTown βγάζει έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό πιο αυθεντικό. Κι αυτό είναι εύσημο που ανήκει και στον δημοσιογράφο Τάσο Μπισμπίδη.

Η Νατάσα Καλογρίδη ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για τον πατέρα της. Για τον θάνατό του όταν εκείνη ήταν 6 ετών. Για το πόσο την επηρέασε και πώς η απώλεια έγινε κομμάτι της ζωής της. Το πιο συγκλονιστικό σημείο είναι αυτό που αναφέρει ότι πέρασαν 2 μήνες μέχρι να της πουν την αλήθεια η μαμά και η γιαγιά της.

«Ο χαμός του πατέρα μου ένωσε ακόμη παραπάνω την οικογένεια μου και σίγουρα μου έμαθε από μικρή πολλά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη ζωή είναι ενδεχομένως εντελώς διαφορετικός από τον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι άλλοι.

Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν 6 ετών. Μου στοίχισε απίστευτα πολύ. Έχω εικόνες από τον πατέρα μου που περιγράφω στην μητέρα μου και μου λέει “Πως γίνεται να τα θυμάσαι όλα αυτά, ήσουν μωρό”. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός αεροσκαφών στην Ολυμπιακή. Ταξίδευε πολύ. Άνοιγε την πόρτα να πάει στη δουλειά και με θυμάμαι να πέφτω στο πάτωμα και να τον τραβάω από τα πόδια για να μη φύγει. Έκλαιγα. Ούρλιαζα. Έβαζα δύναμη. Για να τον αφήσω έπρεπε να με κρατήσει η μαμά μου και η γιαγιά μου. Είχα τρέλα. Αυτή είναι μια πολύ χαρακτηριστική εικόνα που θυμάμαι από αυτόν. Καταλαβαίνεις ότι όταν ο πατέρας μου σκοτώθηκε έχασα τον κόσμο.

Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά είχα διαίσθηση. Ξύπνησα εκείνο το πρωί λίγο αναστατωμένη. Δεν βρήκα τη μαμά μου σπίτι, βρήκα τη θεία μου. Και πετάγομαι από το κρεβάτι και αρχίζω να φωνάζω «τι έπαθε ο μπαμπάς μου, που είναι ο μπαμπάς μου, τι έχει ο μπαμπάς μου;» Κάτι είχα καταλάβει. Για δυο μήνες δεν μου έλεγαν ότι είχε πεθάνει. Ήξερα ότι ο μπαμπάς μου είναι στο νοσοκομείο. Του έγραφα γράμματα. Του έγραφα “μπαμπά μου, σε περιμένω”. Περίμενα να γυρίσει.»

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]