Πλήθος κόσμου πλημμύρισε το Στάδιο σε μία από τις σημαντικότερες συναυλίες των τελευταίων ετών, την ιστορική παράσταση-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη – 1.000 Φωνές», η οποία έφερε κοντά για πρώτη φορά 1.000 χορωδούς από 30 πόλεις της Ελλάδας.

Η συγκίνηση ήταν τεράστια με την παρουσία του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη, όπως ήταν και η επιθυμία του, ο οποίος διεύθυνε και δυο τραγούδια: Το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» και «Στο περιγιάλι το κρυφό», το δεύτερο μάλιστα πάνω στη σκηνή, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στο κοινό που τον καταχειροκρότησε.

Θα πάμε όμως μισό αιώνα πίσω για να θυμηθούμε μια άλλη ιστορική συναυλία, 51 χρόνια πριν, στο Ηράκλειο, που στοίχισε, δύο χρόνια αργότερα, το 1968, τη διάλυση του Εργοτέλη από τη χούντα των συνταγματαρχών. Η στρατιωτική δικτατορία θεώρησε τον Εργοτέλη… κομμουνιστικό σωματείο και το οδήγησε στην καταστροφή.

Όλα άρχισαν το 1966. Μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή για την Ελλάδα. Τότε ο Μίκης Θεοδωράκης, βουλευτής της ΕΔΑ και ιδρυτής των «Λαμπράκηδων», της μαχητικής νεολαίας του κόμματος, ήταν ένας… εθνικός κίνδυνος για την κυβέρνηση των αποστατών. Το κρατικό ραδιόφωνο από την αρχή του χρόνου είχε απαγορεύσει τα τραγούδια του και όποιος του παραχωρούσε αίθουσα για συναυλίες δοκίμαζε την εκδίκηση του παρακράτους που λειτουργούσε σε αγαστή συνεργασία με το κράτος!

Ήταν 6 Αυγούστου 1966, όταν ο Μίκης, ο νεαρός τότε συνθέτης Χρήστος Λεοντής, ο ίδιος που έχει γράψει το μουσικό σήμα της «Αθλητικής Κυριακής», η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ελένη Ροδά και η ορχήστρα του συνθέτη έδωσαν μια συναυλία που άφησε εποχή στην ιστορική έδρα του Εργοτέλη, το «Μαρτινέγκο». Πρόεδρος τότε του συλλόγου ήταν ο Μανόλης Φαρσάρης, δικηγόρος, που αψήφησε τις προειδοποιήσεις που έγιναν στη συνέχεια απειλές.

Η συναυλία είχε τεράστια επιτυχία. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, παρά τις απαγορεύσεις. Όπως έγραψε αργότερα ο Χρήστος Λεοντής, δεν επιτράπηκε στους στρατευμένους νέους της εποχής να πάνε σ’ αυτήν, όπως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που ήξεραν ότι θα είχαν πρόβλημα εάν τους έβλεπε κάποιο… μάτι.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο οι συνταγματάρχες κατέλυσαν τη Δημοκρατία -ό,τι είχε απομείνει, δηλαδή- και λίγες εβδομάδες αργότερα, με έγγραφο του τότε ΓΓΑ Κωνσταντίνου Ασλανίδη, ο Φαρσάρης μάθαινε ότι έπαυε να είναι πρόεδρος, καθώς ο ίδιος, αλλά και το Δ.Σ., «παρέκκλιναν του σκοπού για τον οποίο εξελέγησαν και μετέτρεψαν το σωματείο εις όργανον εξυπηρέτησης πολιτικών και ενίοτε αντεθνικών σκοπών».

Στο Δ.Σ. του Εργοτέλη εγκαταστάθηκαν φίλοι του καθεστώτος. Αλλά δεν αρκούσε αυτό στους συνταγματάρχες. Το 1968 ο Ασλανίδης καθιερώνει με νόμο ότι κάθε νομός θα έχει μία ομάδα σε κάθε κατηγορία. Ο ΟΦΗ και ο Εργοτέλης αγωνίζονταν στον ίδιο όμιλο της Β’ Εθνικής. Και ο Εργοτέλης, που ήταν 8ος στη βαθμολογία, υποβιβάστηκε. Εχασε μάλιστα και τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του, που προτίμησαν να συνεχίσουν σε μια ομάδα με προοπτική, όπως ο ΟΦΗ.

Η Ιστορία όμως εκδικείται. Ο Εργοτέλης, πολλά χρόνια μετά, όχι μόνο επέστρεψε στη Β’ Εθνική, αλλά προβιβάστηκε και στη Super League, έχοντας μάλιστα αξιοσημείωτη πορεία. Ακόμη και ο Μίκης Θεοδωράκης επέστρεψε στην Κρήτη και το Ηράκλειο στις 19 Σεπτεμβρίου 2001, με μια μεγάλη συναυλία στο «Παγκρήτιο».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής