Σε δημοσίευμα της αιγυπτιακής ιστοσελίδας, egypttoday αναφέρεται ότι ο πληθυσμός της φίλης, Αιγύπτου αυξάνεται κατά 220.000 ανά 55 ημέρες! Φυσικά, αντιλαμβανόμαστε, ότι μία χώρα με τα οικονομικό- κοινωνικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης δημιουργεί ζητήματα διαβίωσης, αν και πρέπει να τονίσουμε αυτό, το Κράτος Αίγυπτος πριν την αποαποικιοποίηση είχε πολύ διαφορετικό κοινωνιολογικό αποτύπωμα από την Αίγυπτο των χρόνων που ακολούθησαν και μέχρι σήμερα, καθώς κάθε άλλο παρά αδόκιμη καθίσταται η σύγκριση, ότι συναγωνιζόταν για πολλές δεκαετίες τα κοινωνικά περιβάλλοντα των ευρωπαϊκών κρατών.

Εννοείται, ότι η αποικιοκρατία είναι το σύστημα που εγκλωβίζει έναν λαό και ένα έθνος/φυλή σε συνθήκες υποταγής, όμως ειδικά η συγκεκριμένη χώρα είναι από μόνη της ένα ιδιόμορφο case study που είναι επιβεβλημένο να διδάσκεται σε Σχολές των Ανθρωπιστικών Σπουδών, καθώς επί της ουσίας κατάφερε να διαχειριστεί η ίδια τους αποικιοκράτες της κι όχι -στην πραγματικότητα- να εγκλωβιστεί σε αυτούς. Για αυτό και όλα τα αραβικά Κινήματα αποαποικιοποίησης είχαν σημείο αναφοράς την Αίγυπτο, ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον που μπορεί μέσω των διομολογήσεων να φαινόταν ότι κυρίαρχα ήταν τα έθνη που κατοικούσαν στο εσωτερικό της, όμως στην πραγματικότητα κατάφερε να εξισορροπήσει ετερόκλητους κόσμους προς το συμφέρον της.

Η Αίγυπτος έζησε τον Δυτισμό και δεν είναι διόλου αδόκιμο να ειπωθεί, ότι εκδυτικοποιήθηκε με όλη τη σημασία της λέξης, σε κάποια στιγμή της πολιτικής της Ιστορίας. Και όσοι έχουμε μελετήσει τους Άραβες και τις θεσμικές οντότητες μέσα στις οποίες κοινωνικοποιούνται, αυτό που λέμε, είναι ότι η συγκεκριμένη φυλή έχει μνήμη. Και βλέπουμε τη μνήμη των Αιγυπτίων, καθώς πλέον είναι σε “τροχιά” να εφαρμόσουν αυτά που έζησαν στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν τους.

Εδώ και μία εβδομάδα, έχει αρχίσει ο Εθνικός Διάλογος της Αιγύπτου, όπου πολιτικά της κόμματα, κοινωνικά και εργατικά συνδικάτα, ομάδες πολιτών και διανοούμενοι συζητούν για την επόμενη μέρα του Κράτους, τις ελευθερίες των πολιτών, τις εργασιακές συνθήκες, την ισότητα φύλων/πολιτών, το Σύνταγμα, την ελευθερία του τύπου, την εξωτερική πολιτική, καθώς και στρατηγικά ζητήματα εθνικής ασφάλειας (πχ.το μεταναστευτικό). Προεδρεύων του “Εθνικού Διαλόγου” είναι μία εμβληματική φυσιογνωμία της Αιγύπτου, ο Diaa Rashwan, ένας αντιφρονούντας των καθεστώτων Μουμπάρακ και Μόρσι και σφοδρός πολέμιος των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Κι όμως αυτό το Κράτος που άγγιξε τη Δύση, δεν μπήκε ποτέ στο θεσμικό περιβάλλον του δυτισμού. Η Ιστορία έκρινε, και το λάθος του Αϊζενχάουερ ήταν μεγαλύτερο από αυτό του Νάσερ που εξανάγκασε τον δεύτερο σε μία ρωσόφιλη πολιτική (με πολλά, ωστόσο ερωτηματικά).

Όμως, βλέπουμε ότι στο θεσμικό περιβάλλον του Δυτισμού μπήκε ένα Κράτος, η Τουρκία που ούτε άγγιξε ποτέ το “δυτικό κεκτημένο” ούτε μπόρεσε να προσαρμοστεί σε αυτό. Όλοι όσοι ασχολούνται με τη Γεωπολιτική, κρίνουν ότι η γεωγραφική θέση της Τουρκίας ήταν το διαβατήριο για να μπει στη Δύση. Ήταν και είναι το Κράτος που γειτνιάζει με σημειακούς αντιπάλους του δυτικού άξονα.

Όμως, ας βάλουμε και την παράμετρο (που κάθε άλλο παρά είναι σοβινιστική), ότι η Ελλάδα το μόνο Κράτος -Έθνος με την πραγματική διάσταση του κοινωνιολογικού και πολιτειακού όρου ήταν το αγκαθάκι, ώστε η Δύση και τα κρατικά περιβάλλοντα που οργάνωσε, να μπαίνουν σε μία σύγκριση από κάθε άποψη, αφού έβλεπαν, ότι όχι μόνο υπολείπονται, αλλά εάν άφηναν την Ελλάδα χωρίς αντίπαλο, θα γινόταν η μονοκρατορία της Οικουμένης. Η χώρα μας τα έχει όλα!!!!… απλά δεν είχε ΠΟΤΕ άξιους πολιτικούς άνδρες να την κυβερνήσουν, κι όποτε υπήρχαν αυτοί οι άνδρες, τα ξένα συμφέροντα δεν τους άφηναν να υλοποιήσουν τα οράματά τους (πχ Καποδίστριας, Πλαστήρας). Η Ελλάδα έχανε πολλές ευκαιρίες, δεν αναλάμβανε τις ευθύνες της και ήταν εμπόδιο στην διασφάλιση (πόσο ειρωνικό) των δικών της συμφερόντων!… Κι όταν λέμε Ελλάδα, εννοούμε τους πολιτικούς άνδρες της.

Όμως, ας πάμε στην Τουρκία και ειδικά την Τουρκία τού σήμερα, που φυσικά σε κοινωνιολογικό επίπεδο φαινομενικά φέρει τα χαρακτηριστικά της Αιγύπτου, όμως επί της ουσίας δεν έχει καμία σχέση ως προς τον συμπεριφορισμό, καθώς δεν έχει καμία σχέση με τον Δυτισμό. Και καθώς οι κοινωνίες και τα κράτη εξελίσσονται, όπως οι ανθρώπινοι οργανισμοί (γερμανική θεωρία γεωπολιτικής) και όπως ένας ώριμος άνθρωπος δείχνει στη συμπεριφορά του, τα βιώματά του, τις προσλαμβάνουσες που είχε και το πλαίσιο κάτω από το οποίο αναπτύχθηκε, έτσι και η Τουρκία στην ώριμη φάση της δείχνει ότι δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη Δύση, αν και αποτελεί μέλος των οργανισμών της.

Η γειτονική χώρα καταπατά μία σειρά δικαιωμάτων του Ανθρώπου (αυτό είναι το κυριότερο και έπονται όλα τα άλλα). Και όπως λέμε συχνά, όταν μία πολιτειακή οντότητα δεν σέβεται τον λαό της, πώς είναι δυνατόν να σεβαστεί τον ξένο ή τον γείτονα; Φυσικά και δεν είναι!

Κι όμως, η Δύση για πάρα πολλά χρόνια (και ακόμα δεν βλέπουμε κάτι ουσιαστικά δραστικό) κλείνει τα μάτια σε αυτό το κακομαθημένο μέλος της. Υπάρχει εξήγηση;

Ναι, υπάρχει και δεν είναι γεωπολιτικής φύσης. Αλλά καθαρά κοινωνιολογικής.

Η Δύση όταν αισθανθεί εμπιστοσύνη στον Αραβικό Κόσμο και κυρίως όταν ο Αραβικός Κόσμος αισθανθεί εμπιστοσύνη στη Δύση θα έχει γίνει το μεγάλο βήμα περιθωριοποίησης της Τουρκίας.

Η Ελλάδα οφείλει για την επιβίωσή της να μην πάει με το “σταυρό στο χέρι”. Καλό είναι το Διεθνές Δίκαιο, και εννοείται ότι ένα ευνομούμενο Κράτος οφείλει να συμβαδίζει με τις επιταγές του, αλλά η χώρα μας έχει φτάσει στο αντίθετο άκρο και το χρησιμοποιεί ως άλλοθι αναβλητικότητας. Η χώρα μας έχει σωρεία ανοιχτών, εθνικών θεμάτων, από το Κυπριακό μέχρι την προστασία και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων των μειονοτικών πληθυσμών μας. Φυσικά, από το 2015-2019 είχαμε την πιο ανάξια κυβέρνηση που συναγωνίζεται την χούντα του Ιωαννίδη, απεμπολώντας εθνοτικό απόθεμα, όπως το 1974 “αφήσαμε” την Κύπρο.

Η νέα τετραετία που ανοίγει μπροστά στην Κυβέρνηση που αυτά τα τέσσερα χρόνια χειρίστηκε με επιτυχία μία σειρά θεμάτων εξωτερικής πολιτικής (και μάλιστα μετά από πολλές δεκαετίες), είναι επιβεβλημένο, να αποτελέσει μία περίοδος επιθετικής εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας. Εν ολίγοις, και να το πω τελείως απλοϊκά, η χώρα μας να προΐσταται σε ό,τι αφορά την περιοχή της. Καλό το Διεθνές Δίκαιο και επιβεβλημένο να εφαρμόζεται, ώστε να μας σέβονται οι φίλοι και οι σύμμαχοι, για να μας θεωρούν αξιόπιστους. Όμως, η χώρα μας δεν πρέπει “να αφήνει τίποτα να πέσει κάτω”, και κυρίως ό,τι αφορά τον αραβικό κόσμο.

Ένοπλες Δυνάμεις ισχυρές και σοβαρές, πλέον έχουμε. Κι επιβάλλεται το ίδιο αποφασιστικός να είναι και ο πολιτικός μας Κόσμος.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΑΠΘ, διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ).

Ειδήσεις σήμερα

ΣΥΡΙΖΑ: Βαβέλ δηλώσεων χωρίς το μήνυμα

Ευρωβαρόμετρο για Έλληνες οδηγούς: Αυτο-κινητό και …νευρικό τιμόνι

Εκλογές στην Τουρκία: Ο «σουλτάνος» έτοιμος να πανηγυρίσει τη νίκη